Proeve van liederen en gezangen voor den openbaaren godsdienst

XLII.
Jesus en Barabbas.
Een klaaglied. Wijze, Ps. XXV.

Israël! Gij hebt verkoren

Barabbas; en vloekt uw Heer!

Ach! Gij hebt uw kroon verloren:

Uw geweten spreekt niet meer.

Juda's volk verwijst de Deugd;

En bemint, die vrede haten,

't Heeft den Leidsman zijner jeugd

In de grijzigheid verlaten.

Zugt, o rotsen! klaagt, o dalen!

Hij, die goed is, wordt veragt.

D'Echo zal die klagt herhalen,

Met ontzetting, dag en nagt.

[p. 144]

 

Ach! een schaap erkent zijn stal;

 

Os en ezel lieft zijn weiden:

 

Maar 't verdwaasde Salem zal

 

Zijnen Vorst een kruis bereiden.

 

 

 

Schat gij dan Gods welbehagen

 

Minder dan een moordenaar?

 

Moord en oproer kunt gij dragen,

 

Onbeschaamde Priesterschaar!

 

Maar den man, Gods medgezel,

 

Die u opzogt, slaat g' in banden;

 

En gij geeft zijn Israël

 

Uw verdrukkers blij in handen.

 

 

 

Zugt, o rotsen! klaagt, o dalen!

 

Hij, die groot was, werd veragt.

 

D'Echo zal die klagt herhalen,

 

Met ontzetting, dag en nagt.

 

Jesus, waardig liefd' en eer,

 

Wordt, door menschen, fel verstoten.

 

Menschen, ach! geen menschen meer;

 

Maar uit addren voordgesproten.

[p. 145]

 

In dien spiegel kunt ge lezen,

 

Adams nakroost! wie gij zijt:

 

En wat eens uw lot zal wezen,

 

Als uw hand den Zoon bestrijdt.

 

Juda, dat nu schuimt en raast,

 

Zal het eerst zijn schande dragen;

 

En het aardrijk zal verbaasd

 

Van zijn ondergang gewagen.

 

 

 

Eerlang roept men: valt o bergen!

 

En bedekt ons voor den gloed,

 

Die ons op 't halstarrig tergen

 

Eindelijk verteeren moet.

 

Waar men ook zijn gangen rigt,

 

Staat haar kruis en dood voor oogen.

 

Waar het doode ligchaam ligt,

 

Komt tog d'arend aangevlogen.

 

 

 

Keert, verdwaasden! keert nog weder.

 

Knielt weemoedig voor Hem neêr.

 

Hij, gelooft het, mint u teder;

 

En uw heil blijft nog zijn eer.

[p. 146]

 

Ja, Pilatus staat gedwêe;

 

Zal met vreugd uw Vorst ontboeien.

 

Hij alleen kan heil en vreê

 

Doen in Juda's streeken bloeien.

 

 

 

Maar! gij weigert: ach! wij keeren

 

't Weenend oog van dit gezigt.

 

Groote Heiland! wij vereeren

 

U, uit liefde, keus en pligt.

 

Dat zig onze liefde-gloed

 

Nimmer weêr in d' asch verlieze

 

Van vermaak of tegenspoed;

 

Maar ons hart u eeuwig kieze!

 

 

 

Wij, onwaardig eer en leven,

 

Zien op U, die ons vervangt.

 

Die, den hoon ten prooi gegeven,

 

Voor den zegen vloek ontfangt.

 

Gij, verworpen en veragt,

 

Hebt dien smaad voor ons gedragen;

 

Ons in eer tot God gebragt.

 

Ondoorgrondlijk welbehagen!