De Puiterveensche helleveeg
(1720)–Abraham Alewijn–
Auteursrechtvrij
[pagina 19]
| |
Eerste tooneel.
Piet Pothuis, ter Herberg uittreedende, ziet rondom.
Piet.
DE drommel haal de vent, met al dat achterblyven,
Ik heb hem wel een reis drie viermaal moeten schryven,
En noch en kom hy niet. Had ik de sleutels maar.
Al hong hy aan een mik, het scheelde my geen haer;
Maar, zie ik recht, zo komt dien bol daar, wel te weeten.
Jantje de Rolder, op zyn Capiteins gekleed; met twee gauwdieven in Regiments rokken achter hem, draagende een kist, waar aan zy swaar tillen, en vorders op het Tooneel neer zetten.
| |
Tweede tooneel.
Jan de Rolder, Piet Pothuis, Coen Catoog, Flip de Muiser.
Jan de Rolder.
HO, Piet, 't is alles klaar.
Piet.
'k Wou dat je was bedreeten.
Jan.
En waarom raas je zo, dat kan ik niet verstaan,
Daar ik myn dingen als een oud knyn heb gedaan.
Piet.
ô Jan de Rolder, wil jy mee voor gauwdief speelen,
Jy mocht een boeren drek, toen ik eerst leerde steelen,
| |
[pagina 20]
| |
Was ik wel eens zo gauw en slim, als jy nou zyt,
Zo jy zo voort wil, raakt men licht den aap noch kwyt.
Jan.
Dat 's Flodder Jas, de Smit, zyn schuld, mop daar wat tegen.
'k Heb gist'ren avond laat de sleutels eerst gekreegen.
Daar zyn ze kant en klaar.
Haalt de sleutels uit zyn zak.
Piet.
'k Was t'onrecht niet bevreest
Voor 't Cataas. Flodder Jas, dat is een dronken beest.
't Is reeds een week geleên, dat ik in deze kleeren,
Gelyk een groot Cadet hier mede kwam logeeren,
Op hoop van schoone buit, om dat ik zeeker wist,
Dat Hartje had verkracht zyn ryke Stiefvaêrs kist,
En met ons Juffertje van Lichten was gaan stryken.
Jan.
Dat 's zo. hoe wil dien vrek op 't snotwerk staan te kyken,
Als hem ter ooren komt, dat zy niet veel en stuit,
En dat haar Ouders zyn doodarm, en niet een duit
Bezitten, buiten 't geen haar dochter komt te winnen;
Of dat haar moêr verdient met voor de lui te spinnen,
En dat noch schraal genoeg, om 't kostje, wyl de vaér
Leit aan het podagra heel pynelyk en swaer.
Piet.
Dat heb ik ook verstaan van 't meisje, Claartje Clompen,
Wiens moêr loopt door de stad, en vischt daar oude lompen
En lappen uit de gragt, waar van zy swabbers naait;
Dat dribbelgatje heeft my 't heel gedoent verkraait.
Maar, zacht, ik zie daar Swaan, laat ons van toon verand'ren.
Swaantje verschynt aan de deur.
Jan.
Gewis.
Piet.
Houd uw respect en groeten wy malkand'ren.
| |
[pagina 21]
| |
Derde tooneel.
Swaantje in de deur, Jan de Rolder en Piet Pothuis elkanderen groetende, Coen Catoog en Flip de Muiser met de hoed onder d'arm.
Swaantje.
WIe of met onzen gast zo ernstig staat en praat,
't Lykt wel een Officier aan zyn geheel gewaad,
Dat strykebeent, noch eens, wel zo, omhels malkander
Dat lykt 'er na; hier komt het eene kalf by 't ander.
Piet tegens Jan.
Uw Dienaar; 'k heb om dat geluk niet eens gedacht.
Jan.
't Geluk dat is aan my.
Piet.
Voorwaar, 't is onverwacht.
Maar, hoe komt gy den weg juist hebt door 't Veen genoomen?
Jan.
Om dus te spoediger te kunnen overkoomen
Met myn bagagie, want dees weg is hart en goed,
Daar m' op den zandweg, om de droogte, sukk'len moet,
En 't Leeger is voor lang al hooger opgetrokken;
'k Heb voor ons Regiment vervaardigt nieuwe rokken,
Maar, die zyn al voor uit, alleen die kist met geld
Dacht ik 't voorzichtigst zelfs te brengen in het veld.
'k Heb ook die gasten voor recrutes aangenoomen,
Voor onze Compagnie, om weêr compleet te koomen.
En wyl ik d'eer heb van zo speciaale vriend
Als gy, t'ontmoeten, en 't geluk my daar in dient,
Zal ik tot d'avond toe my met u wat verlusten,
Terwyl myn volk zich wat verfrischt, en uit kan rusten.
Maar, waar logeert gy?
Swaantje.
Hier, myn Heer, ei, tree maar in.
| |
[pagina 22]
| |
Jan.
Is 't waarheid Heer?
Piet.
ô Ja.
Jan.
Zo is 't dan de Waardin?
Het lykt een braave tas.
Swaantje.
Dat ben ik ook met eeren;
Tree met jou volk maar op, ik zal je wel tracteeren.
Jan, tegens Coen en Flip.
Za, weer aan, help de kist het huis in, hoor je niet?
Coen.
Alree, mon Capitain.
Jan.
Voort, Flip, hoe staej' en ziet,
Of meen jy, luisenek, 't spul zo staan aan te kyken,
Kom, lustig, roer jou gat, of 'k zal je 't ribstuk stryken.
Flip.
Ik doe 't al Capitein.
Jan.
Jou overgeeve guit,
Houd smoel, jou reekel, of ik stootje door de huid,
Wat beeld dit hels gespuis zich in met al die grillen?
Slae pooten aan, zie zo, peur nou gelyk aan 't tillen,
Dat lykt 'er na Canalj'; ik ben, mortbleu, zo kwaad,
Dat ik je straks den kop zet daar je gat nou staat.
Maar, à propos, myn vriend, laat ons naêr binnnen treeden.
Piet.
Als 't u gevalt, myn Heer.
Jan.
Ik heb u iets t'ontleden
Voor myn vertrek.
Piet.
Fiat.
Coen en Flip met de kist vol steenen voor uit, en Piet en Jan volgende binnen.
| |
[pagina 23]
| |
Vierde tooneel.
Swaantje.
DIe vreemden Capitein,
Dat zweer ik, moet voorwaar een ryke fokkert zyn.
Zo zwaare kist besluit gewis geen kleintje plaaten;
'k Zal ook omtrent het kryt dat onder my niet laaten,
Een schreefje tweemaal, dat is waarlyk mee niet rot,
Elk vischt op zyn gety; wie anders doet is zot.
Maar, 'k zie de Wagenaar.
| |
Vyfde tooneel.
Swaantje, Foppe Drieslag.
Swaantje.
WEl, maat, wat 's jou begeeren?
Foppe.
'k Had graag een soopje, vrouw.
Swaantje.
Wel zo, dat 's noch ter eeren.
Men zal 't je langen. en wat meêr?
Foppe.
Een pyp tabak.
Swaantje.
Tree binnen, beste maat, en smook daar met gemak.
Foppe.
Ja, maar myn doos is lens. Je moest ze met d'oprechten
Weêr vullen, zin j'et
Swaantje.
Wis, wy hebben hier geen slechten.
Maar, heeft je Meeuwis al van haver en van gras
Verzien?
| |
[pagina 24]
| |
Foppe.
Noch niet. Maar, 'k zag, dat hy vast bezig was
Met maajen.
Swaantje.
Dan is 't wel. laat hem maar slechts betyen,
Hy pleeg als Jager voor de trekschuit hier te ryen.
't Is recht een paarden gek.
Foppe.
Dan ben ik wel gerust.
Maar, 't soopje?
Swaantje.
Stap maar in.
Foppe.
Ik heb recht feppens lust.
| |
Zesde tooneel.
Swaantje, Fobert.
Swaantje.
HOu, Fobert, hou!
Fobert uit het huis schielyk loopende.
Fobert.
Alhier.
Swaantje.
Je moet een klosje schenken
Voor dezen voerman.
Fobert.
Goed; maar, 'k moet my eerst bedenken,
Waar jy 't gezet hebt, want, de winkelfles is uit.
Swaantje.
Hoe! droomje Fobert?
Fobert.
Neen, 't is waar.
Swaantje.
Jou dronke snuit,
Dan hebje 't meeste part zelfs in jou gat gezoopen,
| |
[pagina 25]
| |
Fobert.
Ruik vry myn aassem, wyf. Kedaer, myn mond wyd open.
Fobert aassemt Swaan in 't aangezicht, en zy stoot hem weg.
Swaantje.
Voort, voort, jou stinkend beest, kom jy noch met jou snoet
Zo dichte by me? foei! wat men al verdraagen moet,
Van zulk een druiloor? voort, weg, scheerje, pak jou spillen,
En kryg een ander fles. Ho, 'k zie 't wel, 'k moet je drillen,
Of anders slaagt het niet.
Fobert.
Maar, 'k weet niet waar ze staan.
Swaantje.
Bruy in 't thresoor, jou beest, en haal ze daar van daan.
Fobert, zyn hoed afneemende, en haar van ter zyde loens aanziende.
't Is wel, myn Swaantje; maar, hoe veel zal ik hem schenken?
Swaantje.
Jou dubbeld' uilskop, moet jy dan myn harssens krenken?
Hy zal 't wel eischen, vent, geef jy hem slechts vol op,
Wat ben ik ook gesjert met zulk een haasen kop.
Fobert al strykbeenende binnen.
| |
Zevende tooneel.
Swaantje, Hartje Spilpenning, en Saartje van Lichten, uit den huise treedenden.
Swaantje.
WEl, jonge luitjes, heb j'al lekkertjes ontbeten?
Saartje.
ô Ja.
Swaantje.
En waar naer toe?
| |
[pagina 26]
| |
Hartje.
Wat wand'len voor den eeten.
Swaantje.
Dat 's goed, 't maakt appetyt, 'k zal ondertusschen vast
De baars gaan gallen, want, die nieuw gekoome gast
Zal wis wat delicaats te middag willen smullen,
't Zyn zulke hommers, dat m'er kan een mond mee vullen.
En 'k heb daar paling, dik als armen, en zo vet
Als butter, die zal ik dan roost'ren met een zet,
En 't staartwerk dat is goed voor panaal. dat zal smaaken;
Wat zegje, Juffertje?
Saartje.
Voor my, ik zouw meêr haaken
Naêr middelmaatige, de dikken zyn juist niet
De besten, dat je 't vat.
Swaantje.
Wel nu, ik heb verschiet
Van beid', en 'k zal voor jou apart 'er een ophaalen,
Die net van pas is. 't Veen krioelt van lekker' aalen.
'k Verzeeker je, ze zal je smelten in den mond;
Je hoeft niet vies te zyn, zy smaakt niet naer de grond.
Hartje.
Dat 's deftig, moedertje, peur jy maar aan het stroopen,
En laat voor al de gal toch in de baars niet loopen.
Swaantje.
Daar weet ik grondig van, Sinjeur, laat my begaan,
Ik zal 't je klaaren, of myn naam en is geen Swaan.
Zou ik van jouluy, die stee-aapjes zyn, noch leeren,
'k Sturf liever bot gelyk een beest of zwyn met eeren.
| |
[pagina 27]
| |
Achtste tooneel.
Hartje Spilpenning, Saartje van Lichten.
Hartje.
TErwyl we alleenig zyn, en niemand ons bespiet,
Moet ik u eens myn hert, dat barst van zwaar verdriet,
Gaan openleggen. Och! myn Saartj', ik ben vol vreezen,
Dat Vader Spaarpot ons zal op de hielen wezen,
Eer wy 't eens denken; want, dien ouden Isegrim,
Al zyn wy dus verkleed, is u en my te slim.
En, hoe 't hem spyten zal, in eenen plok te missen,
Zes duizend guldens, kan het minste kind wel gissen.
Saartje.
Myn Lief, is 't anders niet, dat u zo zeer ontstelt?
Dan ben ik boven u een dapper man in 't veld.
Waar kan dien ouden gryns ons weeten op te zoeken,
En dat noch hier in 't Veen in afgeleegen hoeken?
Wat, stel jou hert gerust, myn Engel, daar 's geen nood.
Hartje.
Als 't nood had, was 't te laat, en ik van 't geld ontblood,
En niet alleen van 't geld, maar, wie weet, voor myn leven,
In 't Beterhuis, en dat heb ik m'al toegeschreven.
Saartje.
'k Moet lachen, om dat jy nu zo kleinhertig zyt.
Hartje.
Hoe! 't is geen kattendrek, zes duizend guldens kwyt
Te wezen, die ik hem diefachtig heb ontstoolen,
Dit maakt myn hert beknelt, en 't brand op heete koolen.
Saartje.
Heeft Oom van Pimpelen ons niet belooft, dat hy
Uw Stiefvaêr spreeken zou, en leggen 't zaakje by?
Hartje.
Wat Oom van Pimpelen, daar is niets van te hoopen,
Jou Oom van Pimpelen mag aan de pomp vry loopen,
| |
[pagina 28]
| |
Die Oom van Pimpelen vertrouw ik niet een haer,
En waarom zou hy toch zo wel staan by myn vaêr,
Om dat hy 't Huuwlyk heeft gekoppelt? watte zaaken!
Saartje.
Wel, heeft hy niet belooft het krom hout recht te maaken,
En ons te schryven, als 't gemoed wat was bedaard?
Hartje.
Dat was het zaakje, Saar, daar hebje 't hinkend paard;
Ik heb niet eenen brief als noch van hem vernoomen,
Daar hy myn schuilplaats weet, dit doet met reên my schroomen.
Saartje.
Zo jy, myn Engel, meent, dat hy ons zal verraên,
Fiat, het eersten uur het beste hier van daan,
Direct naer Brabant toe; daar weet ik wel te vinden
Myn oude kennisjes, en and're goede vrinden,
Daar ik wel eer zo nu als dan mee vrolyk was;
En zulke, Hartje lief, die koomen ons te pas.
Hartje.
Ho, zeg je zo? maar, ach! wie kan daar staat op maaken?
Saartje.
't Zyn luiden van respect.
Hartje.
Te minder kan 't haar raaken.
Saartje.
'k Verzeeker je, men zal om mynent wil veel doen.
Hartje.
Wat zegje? en waarom dat?
Saartje.
Om dat ik veel fatsoen
Van haar genooten heb. Het zyn de hupste menschen
Des werelds, dat je 't wist, je zoud geen and'ren wenschen.
Hartje.
Ik wil 't gelooven; maar, 'k begryp niet wel, hoe gy
Zyt aan die kennisjes geraakt; ei zeg het my.
Saartje.
Heel graag, myn tweede ziel, je mocht m'aers licht verdenken,
| |
[pagina 29]
| |
Dat ik iets had begaan, 't geen aan myn eer mocht krenken.
Maar, die onschuldig is, als ik, vreest geen gevaer.
Hartje.
Zo doet het, ziel lief; maar, hoe kwamje by malkaer?
Saartje.
Door Oom van Pimpelen.
Hartje, binnen 's monds.
De drommel moet hem plaagen.
Saartje.
En Oom die zei me, dat het waaren van zyn maagen,
En daarom had hy haar tot zynent gelogeert,
En daar heb ik met haar zomtyds geconverseert.
Hartje.
Wel, dat 's al zoetjes.
Saartje.
Wis. 't komt ons nu mooi te staden,
Laat ons naer Brabant gaan, ik bidje, laat je raaden,
Wy zullen met dat volk braaf springen in den bocht.
Hartje.
Zo zullen wy, myn Lief.
Saartje.
'k Verlang al naêr dien tocht.
Hartje.
Ik ook. Maar, laat my eens alleen dit overleggen;
Gae jy slechts binnen 'k zal 't besluit jou aanstonds zeggen.
Saartje.
Vaar wel, mon coeur.
Hartje.
Vaar wel, myn zoetert, tweede Ziel.
| |
Negende tooneel.
Hartje Spilpenning.
NU ben ik t'einde raad, en d'allergrootste fiel,
Zo 'k met dit Juffertje niet lelyk ben bedroogen.
| |
[pagina 30]
| |
'k Heb al getwyffelt, maar de Liefde sloot myn oogen,
En heeft die twyffeling straks aan een zy gesteld.
'k Ben drommels in de klem, en dat vervloekte geld,
Dat ik myn Stiefvaêr heb ontfutseld, doet my zuchten,
Nu moet ik, als een dief, in vreemde kleeren vluchten;
Want, word ik achterhaald, zo raak ik in 't cachot,
Ten minst' in 't Beterhuis, en word van elk bespot.
| |
Tiende tooneel.
Hartje Spilpenning, Boontje, de Jaager met brieven uit.
Hartje.
MAar, 'k zie de Jaager van de trekschuit, hy heeft brieven.
Hou, hola kameraat.
Boontje.
Sinjeur, wat 's jou believen?
Hartje.
'k Wou zien of jy geen brief voor Joris Lutsen had.
Boontje.
ô Ja, Sinjeur, ha daer.
Hartje.
Waar kreeg jy s'?
Boontje.
In de Stad,
Aan 't Veer; daar dient voor port een stootertje te wezen.
Hartje.
Daar is 't.
Boontje.
Goên dag, Sinjeur.
Hartje.
Jou ook zo. 'k zal ze leezen.
| |
[pagina 31]
| |
Elfde tooneel.
Hartje Spilpenning, Jonker Jan.
Hartje de brief leezende, schud t' elkens zyn hoofd, en stampvoet van boosheid, maakende vreemde grimassen.
Jonker Jan.
TErwyl hy bezig is met leezen, zal 'k bespiên,
Of ik dat Juffertje niet eens zal kunnen zien;
't Hart brand my al in 't lyf, Swaan zal m'occasie geeven,
Zo 'k maar de rechte vind, 'k zal als een kriekje leeven.
Jonker Jan sluipt achter Hartje om, maakende raare figuuren, en zo de Herberg in.
| |
Twaalfde tooneel.
Hartje alleezende, Jan de Rolder en Piet Pothuis met malkanderen in drukke discoursen 't huis uittreedende, voegen zich aan d'eene zyde van het Tooneel.
Hartje.
IK word noch raazende, hoe zal 't hier langer gaan?
Ik zou myn zelf wel licht met vuisten kunnen slaan.
Jy, Oom van Pimpelen zyt een der grootste guiten,
Die my, onnooz'le bloed, zo wist in 't net te fluiten,
En noch durft schryven, dat myn Stiefvaêr heel verwoed,
U zien noch luchten wil. Ik zuip van spyt myn bloed.
Hy gooit zyn hoed op de grond, en trapt ze met voeten.
Zyn dat beloften? foei! en kan je my noch schryven,
Dat ik geen oogenblik hier langer zal verblyven,
Maar, my naêr Brabant spoên, en dat j'in stilte zult
| |
[pagina 32]
| |
Daar by me koomen? 'k mis myn zinnen en geduld.
Leg daar, vervloekt geschrift.
Hy scheurt de brief aan stukken, smytze op de grond, en trekt zich zelve by d'ooren.
Jan de Rolder tegens Piet.
Wat drommel mag hem deeren,
Dat hy zo raaskalt?
Hartje.
'k Zal jouluy dat complotteeren
Wel haast beletten, want ik merk het om de poen
Alleen, en niet om my 't by jouluy is te doen.
Raapt zyn hoed op, en loopt vertoornt naêr binnen.
| |
Dertiende tonneel.
Piet Pothuis, Jan de Rolder.
Piet.
WAt reutelde die vent van Brabant, en complotten?
Wy zyn gewis verklikt; ons oogmerk zal niet hotten.
Jan.
Hoe benje zo bevreest? en kon je niet verstaan,
Dat al dat brabbelen, komt op hem zelf te slaan.
Hy is verleegen met zyn Stiefvaêr, en 'k zouw raamen,
Dat zy in 't korte met een stille trom te zaamen
Naêr Brabant zullen gaan, en daarom moeten wy
Niet sam'len met den aap te lichten; want, looft vry,
Dat hier niet dient gesloft.
Piet.
Dat heb je wel begreepen;
Ik dacht niet, dat je was op diefstal zo gesleepen.
Jan.
Ik wel.
Piet.
Maar, heb je nu de sleutels al gepast?
| |
[pagina 33]
| |
Jan.
ô Ja, 't gaat als een lier, de kamer, kist en kast
Die kan ik opdoen, en dat zelve zonder kraaken;
Ik heb dat kunstje fiks.
Piet.
Wil dan een aanvang maaken.
Jan.
Fiat. Hou jy maar 't volk van boven, onderschyn,
Als of ik brieven schreef, en dat men stil moet zyn.
'k Zal in een half uur tyds zyn geld in steen hervormen,
En laaten onderwyl de kast van Swaan bestormen,
En 't geen maar tilbaar is, mee pakken, dan heeft d'een
Niet veel te wyten aan den ander; daar mee heen.
Gy kunt de wagenaar de paarden klaar doen maaken,
Op dat wy, als 't ons lust, den brederik op raaken.
Piet.
Het zal geschieden, peur jy maar gerust aan 't werk.
| |
Veertiende tooneel.
Piet Pothuis, Swaantje, Krelis, Fobert.
Men hoort een groot gerucht in de Herberg, en Swaan klopt Crelis en Fobert met een besemstok de deur uit.
Piet.
't IS daar weêr hommelis met Swaan, en na 'k bemerk,
Is Foberts rug weêr honk, en 't zal heel zelden missen,
Dat in vuil water valt het allermeest te vissen;
Dit toeval komt ons in den aanslag net te baat.
Fobert.
Help vrienden.
Crelis.
Stae ons by.
Crelis vlucht weg.
| |
[pagina 34]
| |
Fobert.
Zie, hoe myn wyf my slaat,
'k Word noch des mulders, zo je my laat langer kloppen,
Je hebt het my belooft, wat duinen, 't lykt wel foppen.
| |
Vyftiende tooneel.
Piet Pothuis, Swaantje, Fobert.
Piet.
NOu, Swaantje, laat hem gaan, die slokkert. wat 's de reên
Dat jy zo moeilyk zyt?
Swaantje.
Wel hoe, Sinjeur, ik meen,
Dat ik met reden hem mag arm of been aan stuk slaan,
Al zou hy al den tyd zyns leevens op een kruk gaan,
't Lykt langer nergens na. Daar laat dien beest een pan
Met paling vallen, en de hond smult noch daar van.
Fobert, al huilende.
Geen wonder, 't was te heet, en om my niet te branden,
Liet ik de pan juist los.
Swaantje.
Wat bruit jou een paar handen,
Daar is de heele winst en alles over stuur.
Waar kryg ik metter vaart een andere pan te vuur?
Ik ben zo moejelyk, dat ik niet kan bedaaren.
Jou lompe reekel, kan jy dan geen pan bewaaren,
Of met een natte doek aanvatten.
Fobert.
'k Zag ze niet.
Swaantje.
Jy bent een bok, daar ik nooit beter rond mee schiet,
Als dat ik jou braaf kuip. Hou daar, dat is voor 't breeken
Van zulk een lekk're pan met paling. Selleweken,
Mocht ik myn moed eens aan....
| |
[pagina 35]
| |
Piet, haar omarmende.
Nou, Swaantje, hebt geduld;
Ey, laat dien hals met vreên, voorwaar hy heeft geen schuld.
Kom, treves, treves. Vat malkaar eens in de bouten.
Swaantje.
'k Wou liever dat ik was als tonnen vlees gezouten,
Eer ik die houtenklik, Jan saly, aapen snoet
Zou zoenen. Ho! ik weet, hoe 'k met hem leeven moet.
Voort, naar de keuken, laat de paling niet verbranden,
Die op den rooster leid, of wachtje voor myn handen.
En dek de tafel slechts in de gemeene haard;
Jou druiloor, jy bent zulk een vrouw, als ik, niet waard.
| |
Zestiende tooneel.
Swaantje, Piet Pothuis, Jan de Rolder, ten huis uitkoomende.
Jan.
HOe staan wy met de spys?
Swaantje.
'k Laat vast de tafel dekken.
Jan.
Dat 's goed. Myn Heer ik meen na 't eeten te vertrekken.
Piet.
Zo haastig? hoe, myn Heer, dat was onze afspraak niet.
Jan.
't Is waar. Maar, wyl de lucht rondom zo duister ziet,
En ik niet gaaren laat by nacht zou willen reijen,
Is 't beter vroeg op weg.
Piet.
Ei, laat ik u geleijen,
Tot aan den wandelaar, en dat 's hier dichte by.
Jan.
'k Zal 't reek'nen voor een eer.
Piet.
'k Bid, d'eer die is aan my.
| |
[pagina 36]
| |
Jan.
Ei, Hospita, verzorg den wagenaar van eeten.
Swaantje.
Ik zal, myn Heer.
Jan.
Opstonds.
Swaantje.
't Is goed.
Jan.
Maar, 'k dien te weten,
Hoe diep ik met myn volk by u in 't kryt mag staan.
Swaantje.
Ik zal 't je zeggen als de maaltyd is gedaan.
Jan.
't Is wel.
Swaantje.
Zo 't u gelieft, je kunt maar binnen treden,
Ik tal terwyl de baars opschoot'len gaan beneden.
Piet.
Kom aan, myn Heer, laat ons tot prik'ling van de maag,
Eens alsemen te zaam, want, alsemwyn maakt graag.
Piet en Jan binnen en Jonker Jan de deur uitkoomende groeten zy malkanderen beleeft in 't passeeren.
| |
Zeventiende tooneel.
Swaantje, Jonker Jan.
Jonker Jan.
GEt Swaantje, 'k heb de kat daar uit de boom gekeeken.
Het is de rechte.
Swaantje.
Wat je zegt.
Jonker Jan.
Nu ruim zes weeken,
| |
[pagina 37]
| |
Was het de laatste maal, dat ik haar sprak, het is
Juffrouw van Lichten, en dat borsje, naâr ik gis,
Heeft zy by 't linkerbeen, en in het net gekreegen,
Wie weet, hoe d'ouders om dat platje zyn verlegen;
Nu, 'k mag 't wel leijen, dat zy haar wat diverteert.
Swaantje.
Maar, Jonker Jan, is 't waar, het geen gy zegt?
Jonker Jan.
Ik weer 't.
Swaantje.
Waar is haar man?
Jonker Jan.
Dien borst, die was aan 't nagel byten,
Aan 't krabben van zyn kop, zyn hoed in 't flyk te smyten,
Daar achter op de plaats, hy scheen geheel gestoort,
Dit nam ik waar, terwyl stond zy me net te woord,
En bad my, dat ik niet zou klikken, maar, verzwygen,
Het geen ik wist en zag.
Swaantje.
Het mochten paarde vygen!
't Is goed, dat ik het weet. Ho! is 't hier zo gesteld,
Zo schryf ik dubbeld aan, dat licht verkreegen geld
Mag daar wel tegen. Nu, vaarwel, de vrienden wachten
Naar 't eeten.
Jonker Jan.
Vaar ook wel, en houd m'in uw gedachten.
Jonker Jan naêr huis, en Swaantje binnen.
Einde van het tweede Bedryf. |
|