De Puiterveensche helleveeg
(1720)–Abraham Alewijn–
Auteursrechtvrij
[pagina 1]
| |
Eerste tooneel.
Het Tooneel verbeeld wederzyds een gedeelte van 't Dorp, benevens de Herberg van Swaantje, zynde in 't uithangbort een Swaan, met een Boeren broek aan, geschildert.
Swaantje, met een kamerbesem het voorhuis uitveegende, komt zingende voor deur.
Swaantje.
1.
HOe geneug'lyk valt den tap,
Met een snap,
Veegt den Boer een heelen flap.
Schel en glasen hoort men klinken,
Onder 't drinken,
Bier en wynkan gaan klip, klap.
| |
[pagina 2]
| |
2.
Raakt den drank dan in den kop,
Is 't pas op,
Want dan valt 'er rondom klop.
Tang en knuppel moet met vechten,
't Schil beslechten,
Dat 'er rees uit druivensop.
3.
Zal de Boer naêr huis toegaan,
Vol gelaên,
Moet de schulddebeurs daar aan.
Laat het wyf vry zitten pruilen,
Kinders huilen,
Tappery moet zo bestaan.
Hou, drooge Fobert, wel, waar mag die drasbroek blyven?
Of moet ik alle daag jou loome gat bekyven?
| |
Tweede tooneel.
Swaantje, Fobert uit met een schrobber, emmer en dwyl, en een voorschootvoor.
Fobert.
HIer ben ik immers met den emmer en een dwyl.
Swaantje.
Ei, zie my dat figuur, slae poot aan, neem de fyl,
En maak de stoep schoon, en het voorhuis wel ter degen;
'k Zal ondertusschen gaan de kamervloer afveegen,
En schikken alles, naêr behooren aan een kant;
Jou rechte houte klik; hoe staat hem dat ter hand?
Fobert.
Wel, Swaantje, 'k doe myn best.
Swaantje.
Zo doeje, styve Jorden.
Jou semelknooper, wat zal 't hier noch met jou worden?
Voort, krom jou rubben, vat de fyl aan, als 't behoort.
Fobert, al huilende.
ô Drooge Fobert!
| |
[pagina 3]
| |
Swaantje.
Ik verstae van jou geen woord.
Sa, sa, geef hier den bras, Jan Saly, is dat stryken?
Jou fymelaar, ik walg van 't spul slechts aan te kyken.
Geef hier, noch eens geef hier, of 'k brus je voor jou poort.
Zy rukt hem de fyl uit de handen,
Fobert.
Och! Swaantje, hebt geduld, hoe ben je zo gestoort?
Swaantje.
En slaat hem daar mede om d'ooren, dat hem de hoed van 't hoofd vliegt.
Ho, ho. Ik zie 't wel, 'k moet de lap daar weêr op leggen.
Een handig wyf, als ik, gedoogt geen tegenzeggen
Van zulk een Jan treezacht, sleeplenden, drooge sul,
Die voor zo wakk're wyf, als ik ben, kiest de pul,
En suipt zich alle daag zo zat gelyk een verken,
Terwyl ik, arme sloof, my moet te borsten werken,
Om een klein stuivertje voor d'ouden kouden dag
Te schraapen by malkaer; maar, 'k weet niet wat ik mag
Staan praaten met dien bloed, 'k waarschouw je maak een enden
Van dat gesammel, of ik pomp jou op de lenden.
Och, och! daar huilt myn kind; wat of het schaepje let?
Men hoort een klein kind schreijen, en Swaantje loopt naer binnen.
| |
Derde tooneel.
Fobert, al fylende.
't HEeft seper weêr bestruift de luijers en zyn bed,
En 't zal myn beurt zyn, om dien fleet weêr schoon te maaken;
Warempel, 't is om long en leever uit te braaken.
Gantsch bloemen, 'k ben zo bly, nu 't fylen is gedaan,
Want, naer ik hooren kan, komt daar myn wyf weer aan.
Hy wringt de fyl uit, en gooit ze in den emmer.
| |
[pagina 4]
| |
Vierde tooneel.
Fobert, Swaantje met het kind in de luijeren, op den arm.
Swaantje.
KOm, neem ons Fobertje, voort reinig 't kind zyn billen,
En leg het in de wieg; zo 't huilt, mag jy 't weêr stillen;
Schik dan de keuken op, raag rondom 't spinrag weg,
En dwyl den haart op. Dat is eerst een overleg.
Fobert neemt het kind aan, en steekt het met de kop om laag in den emmer, en dezelve aldus opvattende, wil daar mee naer binnen.
Wat drommel wordje dol? wil jy myn kind vermoorden?
Neem 't aanstonds op den arm.
Fobert, 't kind op den arm neemende.
Och, och!
Swaantje.
Maak jy noch woorden?
Daar weet ik raad mee, jou verlepte saggelaar,
'k Wou dat je een piek diep in het veen gedolven waar.
Zy klopt hem weêr wat af.
Fobert.
Myn lieve Swaantje, houd toch op, ik wil wel leeren.
Swaantje.
Jou maag're harst, ik moet je zomtyds zo wat smeeren,
Zal 't wel gaan, andersints heb ik van jou geen deeg.
Fobert, al huilende.
Och, arme Fobert, och!
Swaantje.
Jou steiloor, jy word steeg.
Jou traanbok, ik en kan met jouw geen huis meêr houwen.
Fobert.
Wyt dat aan Schepens bank, die dwong my om te trouwen;
| |
[pagina 5]
| |
't Is immers myn schuld niet, dat jy wierd Foberts wyf.
Swaantje.
Nou, Jantje bier en brood, maak niet dat ik weêr kyf.
Fobert.
Heb jy me niet belooft, met my te zullen woonen
Op Vaertjes Land? kedaer, dat keun je niet verschoonen.
Swaantje.
Ik jou belooven, vent? maak niet dat jy me sart,
Want zulke woorden gaan my lyk een mes door 't hart.
Ik hebje altyd geseid, als dat ik wouw gaan tappen,
Maar nooit, dat ik met jou in 't veen zouw turven trappen.
Fobert.
Zo dat niet waar is, moet ik aanstonds in een aap,
Of uil verand'ren, of een ezel, of een schaap.
Swaantje.
Scheer jou naêr binnen, of het zal hier lelyk honden.
Fobert, binnen 's monds.
Och! waar ik door 't gerecht maar niet aan jou verbonden.
Swaantje.
Kook Coffy, 't word al laat, en 't jong menniste paar,
Dat hier logeert, werd ik al aan 't gerucht gewaar,
't Zyn vette vogels, die hier zelden koomen vliegen;
Maak alles klaar, maar pas voor al het kind te wiegen.
Fobert 't hoofd schuddende met het kind op den arm en d'emmer en luiwagen in d'andere hand naêr binnen.
| |
Vyfde tooneel.
Swaantje, Jonker Jan.
Jonker Jan.
WEl, Swaantje, dat kon toe, en 't was van passe raak,
Ik heb daar om den hoek staan aanzien met vermaak,
Hoe dat jy drooge Foob weet rechts en links te drillen,
De Droes wat keek hy loens om 't veegen van de billen,
| |
[pagina 6]
| |
't Was een ducaat waart voor Liefhebbers van myn trant.
Swaantje.
Ei, dunkt jou dat?
Jonker Jan.
O ja, dat Puiterveens verstand
Moet zo behandelt zyn, of anders zou 't niet lukken;
Ik lach my zelven noch te barsten en aan stukken.
Swaantje.
Dat is onnoodig, spaar die moeite, ik zou 't je raên.
Maar, wat jaagt jou hier zo vroeg 's morgens?
Jonker Jan.
Lieve Swaan,
Indien je my de hand wil biên, zal ik 't je zeggen.
Het staat aan u.
Swaantje.
Spreek op, zo kan ik overleggen,
Wat my te doen staat.
Jonker Jan.
'k Zal, weet, dat ik ben gewaar
Geworden, dat 'er in uw huis een zoet jong paar
Logeert, en daar ik wel 't finaal van wilde weeten;
Want, 'k beeld my in, zo ik de kunst niet heb vergeeten,
Als dat die Liefjes niet te zaamen zyn getrouwd;
'k Heb haar van ver gezien; maar, naér myn best onthouwd,
Kwam my haar aanzicht en postuur zo naar voor d'oogen,
Dat ik haar kennen moet, of 'k ben verbruid bedroogen;
En, mits zy aanstonds deed haar maskes voor 't gezicht,
Wierd ik in 't vordere belet, en 'k was verplicht,
Doch, heel t'onvreden, 't oog weêr van haar af te keeren.
Swaantje.
En wat zou jy van my nou willen prittendeeren?
Jonker Jan.
Dat jy me occasie gaf van haar ter deeg te zien.
Swaantje.
Al ree man, zou jy niet? dat kan heel licht geschiên;
Te weeten, als ik wil; maar, 't willen zal niet lukken,
| |
[pagina 7]
| |
Ten zy ik voor die gunst braaf duimkruid weet te plukken.
Jonker Jan.
Is 't anders niet? zie daar, een schoone ducaton,
Die 'k onder anderen met passediesen won,
Jy kunt ons Fobertje wel daar iets moois voor koopen.
Swaantje.
Zo doet het, maar, wil jy iets goeds van my verhoopen,
Zo legt 'er noch een op, wat gaat 'er op een been?
| |
Zesde tooneel.
Jonker Jan, Swaantje, Crelis Melis van ter zyde uit met een spa, haar beluisterende.
Jonker Jan, haar kussende.
MYn liefde Swaantje, 'k heb nou splint, daar heb j'er een,
Van dito soort, 't kan my in 't minste toch niet scheelen,
Zo lang ik blyven mag gelukkig in het speelen.
'k Heb bloedjes voor gehad, zo goed als wyn en brood,
Het gong daar stryk en zet, ja; wat ik zag, slaa dood.
't Zyn mellekmuilen, die haar meesters kas verkrachten,
En menig Jonasje van drie geheele nachten,
In d'oude snippen vlucht, of diergelyke kot,
Met vreugde plakken; wyl de Hospes, mee niet rot,
Met dubbeld kryt schryft, en zyn reekening kan maaken;
Inmiddels ben ik mee niet luy met haar te kraaken.
En nevens hem de beurs te luisen van die maats,
Zo dat haar sakken voor den avond al zyn vaats.
'k Heb daar drie loopertjes, die nooit of zelden faalen,
Zy staan myn duur; maar, 'k weet myn scha'e weêr in te haalen.
Hy haalt drie dobbelsteenen uit zyn zak, en omhelst en kust Swaantje.
Crelis, van ter zyde.
Jou reekel, en jy teef van 't algemeen secreet,
Jou smots en lichtmis, jy bent d'oorzaak van al 't leed
| |
[pagina 8]
| |
Van Fobert; maar, ik zal jou dat gebrui verleeren,
Al zouw 'er Meester Hans zyn diefzak mee stoffeeren.
Crelis, terwyl zy malkanderen omhelzen, toeschietende, licht zyn spa op, en meenende daar mede Jonker Jan den kop te klooven, springt Swaan toe van achteren, en rukt hem de spa uit zyn handen, waar door d'oude man ruggelings op de grond valt, waar op Jonker Jan hem op 't lyf gaat zitten, en dicht afrost.
Crelis, schreeuwende.
Help, help, ik word vermoort; och Fobert stae me by.
| |
Zevende tooneel.
Swaantje, Jonker Jan, Crelis Melis, Fobert uit met een luywagen.
Fobert.
OCh, vaartje, wat ben jy daar lelyk in de ly.
Swaantje.
Kom, kom, ik zie het wel, jou huid begint te jeuken,
Swaan hem de luywagen afneemende, klopt hem daar mede.
Jou drooge stokvis, 'k moet jou rug wat murruw beuken.
Zo 'k deeg wil met jou doen.
Fobert, rondom het Tooneel loopende.
Wat heb ik dan misdaén?
Swaantje.
Wat vraagj' al? snoer jou tong, of 't zal noch anders gaan.
Crelis, tegens Jonker Jan.
Laat los, laat los, je slaet myn neus en bek aan stukken.
Jonker Jan.
'k Moet uit jou Clappusdop het gryse ruigt eerst plukken,
| |
[pagina 9]
| |
Eer ik je los laat.
Crelis.
Och! en helpt my niemand niet?
De Schout komt uit met twee Dienders; Jonker Jan vlucht weg, en Swaan met de luywagen de stoep op en in huis.
| |
Achtste tooneel.
Fobert, Crelis, De Schout met twee Dienders.
Schout.
WEl, Crelis, wat 's hier gaans?
Crelis.
Ja, Schout, elyk je ziet,
Myn bakkus is aan stik, en alle bay myn oogen
Zyn blind van kloppen.
Fobert, al huilende.
Och! ik ben met jou bewoogen,
Myn lieve vaertje, wat beleeven we een ellend,
Wy zyn lyk zacht verwiel, en van een tenterment;
'k Zeg noch, en 'k blyf'er by, de pikke moet het schennen,
Dat zo een haan als ik moet onder doen voor hennen.
Schout.
Jy lykt hem wel. maar, Cees, hoe komt jy noch zo slecht,
Dat jy met Jonker Jan, dien grooten windbuil, vecht?
Hoe fraai zal dit den Heer van 't Dorp in d'ooren klinken;
Had jy in stee van dat in 't lach gaan zitten drinken,
Jou zelfs aan flenters, 't had niet half zo veel gekost,
Als nu, en daar toe noch zo wakker afgerost,
Dat staat jou schoon.
Crelis.
Hoe, Schout, wie drommel zou 't verdraagen?
Dat zo een Jan Pluwier, een lichtmis, alle daagen,
| |
[pagina 10]
| |
't Huis op zyn hoorens neemt van dien onnooz'len bloed.
'k Beklaag den armen hals.
Wyst op Fobert.
Schout.
Maar, Crelis, daarom moet
Men zo oploopende niet zyn, en aanstonds vechten,
Een, die beleedigt werd, en mag zich zelfs niet rechten;
Daar zyn wy Rechters voor.
Crelis.
Ja, ja, ik heb 't besocht,
En onze Fobert mee; dat heb je wel bedocht.
Schout.
Hoe! spreek jy noch zo bout? dat zal j'in d'oogen druipen.
Crelis.
Dat keunje doen.
Schout.
't Is goed. Ik zal 't je zo bekuipen,
Dat jy zult piepen, en jou boksen noch van schrik
Bevuilen.
Crelis.
Gaat jou gang. Ik ben wel in myn schik
Met dat bevuilen. 'k Zal eens zien of ik moet swygen,
En dan noch zonder schuld de huid vol klompsak krygen.
| |
Negende tooneel.
De Schout, Crelis, Fobert, Swaantje.
Swaantje.
PRaat jy noch van geen schuld, dat liegje dwars en vals
Door jou verschrompelt vel en maag'ren veenpuits hals;
Jou moordenaar, gae veil jou leugens aan de boeren,
Heeft elk een niet gezien, wat jy dacht uit te voeren?
Schout.
Wat zegje, Swaan, is 't waar?
Swaantje.
Had ik het niet gedaan,
Hy had wis met die spae een ongeluk begaan,
En d'arme Jonker Jan geklooft van kop tot teenen,
| |
[pagina 11]
| |
Maar 'k greep juist toe, en trok zo sterk, dat bey zyn beenen
Hem schooten onder 't gat van daan.
Schout.
En wat noch meer?
Swaantje.
Waar op dat Jonker Jan hem ronder zydgeweer,
Met vuisten wakker heeft geroskamt.
Schout.
't Was rechtschapen.
Maar zag dat niemand meêr als gy?
Swaantje.
Een party aapen
Van Boeren kneukels, die van ver met koelen bloed
Het werk aankeeken, maar, niet hielpen.
Schout.
Dat 's wel zoet.
Maar, zyn ze jou bekent?
Swaantje.
Zou 't niet? Ja wel te weeten,
Daar is Jaap Turfkloots Zeun, den ander is geheeten
Piet Sperwer, en dan noch Tryn Palings achters kind,
De Neef van Murwe Freek, met Louw en Ceesje Splint.
Schout.
'k Heb al genoeg om een getuigschrift te beleggen.
Crelis.
Zo doe je Schout, maar ik heb ook myn tegenzeggen.
Schout.
Dat staat jou vry. Maar, 'k zeg dat in een nette staat,
Als 't Dorp van Puiterveen, men weeren moet het kwaad,
En d'onverlaatenen, als jy bent, strenglyk straffen.
Crelis.
'k Ontken dat wel espers.
Schout.
Men zal daar raad in schaffen.
Ontken vry lang en breed, de blyken zyn te klaar.
Dat 's gang.
Swaantje en de Schout met zyn Dienders binnen.
| |
[pagina 12]
| |
Tiende tooneel.
Crelis, Fobert.
Crelis.
BRui jy maar heen, jou schrok, ja wel, kedaer,
Jou bengel, styve hark, jou houte klik, jou reekel,
't Is jou schuld, dat ik raak zo lelyk in de peekel.
De kop staat my zo kroes, en 't scheelt my niet een haer,
Crelis trekt zyn mes.
Of 'k veegje met dit mes het smoelwerk van mekaer.
Het moet 'er toch mee deur; ik kan niet langer veynse;
Daar staat men nou, gelyk een noordsche bok, te greynsen.
Fobert.
Wel, Vaertje, is het myn schuld? Wyt dit gedoent' aan Swaen,
Heb ik die lichte kooy moedwillens op gaan slaen?
Ben ik niet door de bank van Puiterveen gedwongen,
Om haer te trouwen? och! was ik die dans ontsprongen,
Zo hoord' ik daaglyks geen gordynmis van het wyf,
Dat, als 't de bolwurm reit, my klopt voor tydverdryf,
Zo zou een ander niet gaan slaapen op myn veeren,
En d'arme Fobert met een buffelsstel vereeren,
Zo had ik 't kind zyn aars, de henker weet wie 't raakt,
Niet meer te waschen, dat men 't hart de keel uit braakt.
Crelis.
Jou lompen beest, is hier gebrek van Elsen takken?
Keun jy met knuppels heur niet op de rubben smakken,
Tot dat zy avrechts werd? jou seldrementse kwast,
Te droes, was het myn wyf, hoe zou se gaan te gast,
Ik sweer 't je by myn neus. Ik zou haar alle dagen
Cees jaagen, dat het Dorp zou van dien handel waagen.
Ik heb mee jong geweest; maer, zou ik zo, als jy
My laaten brillen van een onbeschaamde pry?
Ik liet my liever, om de waerheid recht te zeggen,
Tot hutspot hakken, eer ik zo zou onder leggen.
| |
[pagina 13]
| |
Fobert.
Praat jy van hutspot, Vaêr, dat kan wel ryklyk toe,
'k Ben al zo murw als bry, en dat gebrui lang moe.
Kom, help me, zo je kunt, ik durft alleen niet waagen.
Crelis.
Dat zou de drommel doen; ben jy zo bang voor slagen?
Ik niet! laat zy maer weêr beginnen, 'k zal haar kop
Zo lustig touwen, dat men zal het roode sop
Uit neus en mond, en by haar ooren kunnen tappen.
Fobert.
En ik zal haar den bast zo dicht als turven trappen.
| |
Elfde tooneel.
Crelis, Fobert, Swaantje met een besemstok, als een helsche furie de deur uit.
Swaantje.
DAar moest ik by zyn, ruigt; hou daar jou ouwe prul.
Crelis, al loopende.
Houd op, houd op.
Swaantje.
Nou is 't jou beurt, verdroogde sul;
Dat 's rechts, dat 's links, en dat net om jou bek te snoeren.
Fobert.
Och! Swaantje, ik kan niet meêr.
Crelis.
Ik kan my nauwlyks roeren.
Swaantje.
Zo moet het gaan, zal ik regeeren in myn huis;
Jou ouwe schobbejak, jy maakt al dit gespuis.
Wat hebje hier te doen? Laat my met Fobert omgaan,
Daar weet ik raad mee, en die zal ik noch zo krom slaan,
Gelyk een hoepel, en dat raakt een ander niet.
Crelis, binnen's monds.
Dat is een Helleveeg, dat is een boose Griet.
| |
[pagina 14]
| |
Swaantje.
Wat pruttelje?
Crelis, het hoofd schuddende.
'k Zeg niets.
Swaantje.
Dat is jou ook te raaden,
Jou vuile kladde, zo je niet wilt zyn belaaden,
Met knuppels, en jy, beest, die zo verweezen staat,
Kunt nu weêr luist'ren naêr een ouwe traanboks raad.
'k Waarschouwje voor het laatst, want, wekje weer myn tooren,
Ik snyje met een veeg je neus en ezels ooren
Van 't bakkus
Fobert, op zyn kniën vallende.
Och! ik bid pardoen, myn lieve Swaan,
'k Zal in 't toekoomende my eer met vuisten slaan,
Als dat ik jou bevel op 't minst zal tegenspreeken.
Crelis.
Het bloed kookt m'in het lyf van spyt; wat, selleweeken,
Is 't wel te harden? foey! 'k zeg, Fobert, fluks stae op.
Fobert staat van de grond op.
Swaantje.
Ho, ho; ik zie het wel, 'k moet jou de gryse kop
Eens kammen. daar, hou daar.
Zy slaat, en jaagt Crelis 't heele Tooneel rond.
Crelis.
Help, help.
Swaantje.
Ja laat vry koomen
Wat wil; ik zal ze mee doen van de drommel droomen.
| |
[pagina 15]
| |
Twaalfde tooneel.
Crelis, Fobert, Swaantje, Hartje Spilpenning, en Saartje van Lichten, beide op zyn Menist gekleed, en Piet Pothuis een gauwdief in Heerschaps kleeren.
Hartje.
WAt houd men hier voor huis?
Saartje.
Maar, Hospita, wat 's dat?
Hartje.
Bedaar toch, goede vrouw, ik bid, bedaaarje wat.
Saartje.
Ei, spaar dien ouden bloed, wat heeft hy toch misdreeven?
Swaantje.
Zoet Juffertje, 'k heb daar geen reek'ning van te geeven
Aan u, of niemand niet. 'k weet wat my staat te doen
Met kinkels, die, als zy, beneemen myn fatsoen.
Piet.
Wat droes, jy hebt gelyk, maar, laat die slokkers loopen.
Men moet zo kwaad niet zyn.
Swaantje.
Och! mocht ik s' op zien knoopen,
Zo leed ik geen verdriet van dat versjerde vee.
Piet.
Kom, kom, maak treves, en gae jy maar met my mee,
Naêr binnen, 'k heb je daar iets zonderlings te zeggen,
Wy zullen dat geschil te zaamen by gaan leggen.
Swaantje.
Fiat, myn Heer, jy bent noch een rechtschapen man,
Ik zal om jouwent wil zo veel doen, als ik kan.
Swaan en Piet hand aan hand binnen, Fobert krabt zyn hoofd.
| |
[pagina 16]
| |
Dertiende tooneel.
Hartje Spilpenning, Saartje van Lichten, Crelis, Fobert.
Hartje.
KOm, paey, ga jy met ons, wy zullen eens gaan klossen,
Een klokje kortvoer zal wel smaaken op dat rossen.
't Is maar een haastigheid; laat jou beweegen, vaêr,
Je bent de kwaadste niet, de lucht is nou weêr klaer.
Crelis.
Ja maar, je kent haar niet, Sinjeur, ik wil 't je zweeren,
Dat s'om een haverstroo ons weder af zal smeeren.
Fobert.
'k Slae daar geen twyfel aan, myn vaertje spreekt daar recht.
Saartje.
'k Stae in voor alle bey.
Crelis.
Wel nu, terwyl je 't zegt,
Zo zal ik mee gaen om een klokje van den klaaren
Te smullen, 't zal misschien myn vrees wat doen bedaaren.
Hartje, tegens Fobert.
Nu gy moest ook mee.
Fobert.
Neen, dat durf ik niet bestaan,
Want, kwam ik binnen, zo gong wis 't rug op weêr aan.
Saartje.
Wel, Hospes, word je gek; hoe kan je 't zo versinnen?
Crelis.
Men brand daar hoorens. Ho, je krygt hem zo niet binnen.
Hartje.
Wy staan daar borgen voor. wat drommel wil jy meêr?
Fobert.
Och! wat weet jy daar van? was dit voor d'eerste keer,
Ik zou 't probeeren, maar, 'k ben meer als eens bedroogen.
| |
[pagina 17]
| |
Terwyl de borg het spul bleef aanzien met goed' oogen,
En ik braaf slagen kreeg met voeten voor myn gat,
Dat ik de deur uit stoof, gelyk een wilde kat,
En 'k wierd noch uitgejouwd van jongens, die het zagen,
Dat spyt my 't meest; de rest zou ik noch al verdraagen,
As 't maer was binnens deurs, maer buitens huis op straat,
Dat raakt my aan 't verstand, en maakt my desperaat.
Fobert aan 't huilen.
Saartje.
Nou, huil zo bitter niet, men zal de peis weêr maaken.
Ik zal myn best doen.
Hartje.
En ik mee, die zeven zaaken,
Die schikken zich wel licht, leg 't hoofd maar in de schoot,
Een vrouw is haast gepaait.
Saartje.
'k Zeg noch, je hebt geen nood;
Die Heer, die by haar is zal 't slaan haar wel beletten.
Hartje.
En doet zy 't niet, zie daar, 'k zal haar de muts verzetten,
Dat het haar heugen zal, die feeks, noch jaar en dag;
't Is schande, dat een vent als gy, zo zyn gezag
Laat krenken van een wyf. Hoe, heb jy ook geen knoesten?
En kan je haar daar mee niet voor het smoelwerk poesten,
Dat al het rinkeltuig haar raatelt in den bek.
Wel hoe, je bent geen uil.
Fobert.
Gantsch niet, en ook niet gek.
Crelis.
Wel neen, maar vry wat bang.
Fobert.
Ja, harde smakken leeren.
Saartje.
Kom, gaan wy slechts, het zal noch wel ten besten keeren.
Crelis.
Wel aan dan op je woord.
| |
[pagina 18]
| |
Fobert.
Maar, raak ik weêr in ly,
Of kryg ik kneukelvet, en niemand springt me by,
Zo zal ik 't jou luy al myn leeven lang verwyten.
Hartje.
Dat kan je doen; kom volg, en help ons aan 't ontbyten.
'k Heb lust tot heet brood, en de Bakker heeft al lang
Geblaasen op den hoorn.
Fobert.
Ik volg, maar 't is door dwang.
Einde van 't Eerste Bedryf. |
|