De vergaderzaal

[p. 56]

[6]

De taxi stopte voor het café en er stapten twee mannen uit.

Hun overjassen hingen open en ze hadden allebei de hoed in de nek. De dikste zei: Ik reken af. De ander ging met snelle, vastberaden stappen naar de deur van het café en begon aan de kruk te rammelen. De deur ging niet open.

Andere deur, meneertje, zei een man, die met een ander onder een lantaarn stond te kijken.

Andere deur, zei de andere man.

Andere deur! riep de man, die op de verkeerde deur was toegestapt. We gaan gewoon door de andere deur. We laten ons niet afschrikken. We laten ons nog lang niet afschrikken.

Karbonade, zei de dikke man, die met de taxichauffeur had afgerekend. Allemaal karbonade. Wie gaat er mee karbonade eten?

De twee mannen onder de lantaarn keken elkaar aan en een van de twee schudde van nee. De twee mannen uit de taxi liepen naar de andere deur. Vanuit het donker verderop kwam iemand naar voren en schoof achter de twee anderen het café binnen. Hij volgde hen naar een tafeltje en ze gingen alle drie zitten. De dikke man, die de taxi had betaald, riep: Allemaal karbonade. Meneer hier karbonade en meneer hier karbonade.

[p. 57]

En meneer hier karbonade, zei de derde man. Mag ik u beiden mijn secretaris voorstellen?

Waar is die secretaris? vroeg de dikke man. Ik zie verdomme geen secretaris.

Doe niet zo rot, zei zijn vriend. Als meneer nou toch zijn secretaris wil voorstellen. Let u maar niet op hem, meneer. Als u uw secretaris wil meenemen dan neemt u uw secretaris mee. Wat donder nog toe, ik wou dat alle mensen zo rustig en tevreden waren als die secretaris van u.

Maar vreten en zuipen doen ze wel, zei de dikke man. Vreten en zuipen doen ze allemaal, ook als je ze niet ziet. Dondert niet, zei zijn vriend. Maar ik stel één voorwaarde. De secretaris moet notulen maken. Maakt uw secretaris notulen, meneer?

Ik zou eerst wel eens mijn naam willen noemen, zei de derde man. Ik heet Dalem.

Dat is heel vriendelijk van u, zei de ander. En in dat geval moet ik ook die van mij noemen. Maar dat doe ik niet, dat doe ik niet, dat doe ik lekker niet.

We zullen er over stemmen, zei meneer Dalem. We zullen het voor en het tegen nauwkeurig overwegen en dan zullen we naar eer en geweten onze mening zeggen. De secretaris zal de stemmen opnemen. De anderen komen ook. De anderen zullen niet lang meer op zich laten wachten. Het is daarbuiten vochtig en koud. We beginnen ondertussen met de agenda. De agenda kost een

[p. 58]

rijksdaalder. Willen de heren misschien iets gebruiken? Secretaris, wilt u de heren eens vragen?

Dit rondje is voor die meneer, zei de kelner.

Een jonge jenever, zei de vriend van de dikke man.

Mij ook een jonge, zei de dikke man. Maar ik verdom het om het zelf te betalen. Ik wil best betalen. Ik wil alles betalen. Maar ik verdom het om dit te betalen.

Een kopje koffie, zei meneer Dalem.

Komen uw vrienden nog? vroeg de vriend van de dikke man.

Vrienden, zei meneer Dalem. Hij keek de ander aan en zei: Ik heb geen vrienden.

U bent dus een eenzaam mens, zei de ander.

Een eenzaam mens, zei meneer Dalem. Ik heb een secretaris en een president en twaalf leden. Ze zijn weg.

Hebben ze u in de steek gelaten? vroeg de ander. Hebben ze u gewoon laten barsten?

Barsten, zei meneer Dalem. Hij dacht na en begon te lachen. Hij zei: We hebben lol gehad. We hebben donderse lol getrapt. Ze zijn allemaal gebarsten.

Moedig volhouden maar, zei de ander. De zon komt straks toch weer op.

Meneer Dalem ging rechtop zitten. Hij keek om zich heen en vroeg: Waar?

Onder de tafel! riep iemand van een ander tafeltje. Er werd gelachen. De vriend van de dikke man draaide zich om en zei: Meneer, u bent een enorme zak.

[p. 59]

Nou, nou, zei de man van de andere tafel.

En als u dat soms beter verstaat, zei de vriend van de dikke man: U bent een enorme klootzak.

Toemaar, zei de ander.

U kunt barsten, zei de vriend van de dikke man. Meneer Dalem riep: Barsten! en begon te lachen.

Drie karbonades, zei de kelner. Hij zette borden neer voor de dikke man, de vriend en meneer Dalem. Hij legde er messen en vorken naast.

Honger, zei meneer Dalem. Hij pakte zijn karbonade met beide handen beet en begon te eten. Het bot kraakte tussen zijn tanden.

Hij vreet het bot waarachtig ook op, zei de dikke man. Meneer Dalem veegde zijn handen af aan het papieren servet. Hij zei: Nog meer.

Vooruit maar, zei de dikke man. Hij riep: Nog een karbonade voor meneer! Hij zei: Het is tenslotte een plezier iemand eens ouderwets te zien vreten.

Honger, zei meneer Dalem weer. Hij keek naar de anderen, die ondertussen ook waren begonnen. Niemand gaf antwoord. De beide anderen zaten te snijden en te kauwen en keken voor zich uit.

Ze zijn moe, zei de secretaris. Je moet ze niet storen. Je kunt toch zeker wel zien dat ze moe zijn? Ze wachten tot de vloed opkomt en dan gaan ze naar de haven. Dan gaan ze naar een schip.

Ik wil gaan varen, zei meneer Dalem.

[p. 60]

Niemand gaf antwoord.

We zullen blijven wachten op Beuzekom en de anderen, zei de secretaris. We blijven gewoon op ze wachten. We wachten tot de hele ploeg weer bij elkaar is.

Willen de heren niet eens opsteken? vroeg meneer Dalem. Willen de heren niet eens roken? Hij haalde zijn sigarenkoker uit zijn binnenzak en legde hem open voor zich op het tafeltje tussen de vettige borden.

Verdorie, zei de dikke man. Ik wil best een sigaar roken. Hij haalde er een uit de koker en kneep er tussen duim en middelvinger de punt af.

Een vuurtje? vroeg meneer Dalem. Hij voelde naar lucifers, maar die zaten in de zak van zijn jas en waren nat. Laat maar, zei de dikke man. Hij haalde zijn lucifers uit zijn zak en stak zijn sigaar aan. Hij blies de rook voor zich uit en zei: Verdomme, dat is een goeie. Hij keek meneer Dalem aan en zei: Hebben ze u die tweede karbonade nog niet gebracht? Verdomme, ober, waar blijven jullie met die tweede karbonade van meneer?

Wordt aan gewerkt, meneer! riep de ober.

De heren nog een glaasje? vroeg meneer Dalem.

U is wel bijzonder vriendelijk, zei de vriend van de dikke man. Een glaasje jonge zal er nog best in blijven.

Mij een biertje, zei de dikke man. En breng verdomme meteen die karbonade mee. En iets te drinken voor meneer. Wilt u iets drinken?

Een glas water, fluisterde meneer Dalem. Hij begon te

[p. 61]

lachen en zei: Een glas water en een aspirine.

Aspirine heb ik waarachtig nog in mijn zak zitten, zei de vriend van de dikke man. Hij haalde een buisje uit zijn zak en legde het voor meneer Dalem op tafel. Meneer Dalem zat nog steeds te lachen. Hij zat te stikken van het lachen.

Wel, wel, zei de vriend van de dikke man, u heeft in elk geval plezier in uw leven.

Zou ik ook hebben met zulke sigaren in mijn koker, zei de dikke man.

Plezier, zei meneer Dalem. Hij hield op met lachen. Hij dacht na. Hij zei: Ik zit eigenlijk op mijn vrienden te wachten.

Dat zei u, zei de vriend van de dikke man. Uw twaalf vrienden.

Twaalf? vroeg meneer Dalem. Zegt u twaalf? Ik had niet gedacht dat het er zoveel zouden zijn.

Men kent nooit het getal van zijn vrienden, zei de vriend van de dikke man.

Van je vijanden wel, zei de dikke man.

Dat is belachelijk, zei de vriend, Je kunt immers je vrienden niet van je vijanden onderscheiden? En je vijanden niet van je vrienden. Dat zal je me toch ook moeten toegeven.

Dat kan ik donders goed, zei de dikke man. Ik kan mijn vijanden van mijn vrienden onderscheiden, maar mijn vrienden niet van mijn vijanden. Laten we bijvoorbeeld

[p. 62]

zeggen dat meneer A. mijn vijand is. Dan weet ik donders goed dat meneer A. mijn vriend niet is. Dan weet ik wat ik aan meneer A. heb. Dan is meneer A. een mieterse vent. Dan ga ik voor meneer A. door het vuur. Maar laten we nou eens meneer B. nemen. Laten we nou eens die rotzak van meneer B. nemen.

Hè ja, zei de vriend. Laten we nou eens die klootzak van meneer B. nemen.

Rotzak, zei de dikke man, niet beter en niet minder dan een rotzak. Wat heb ik aan meneer B? Meneer B. is mijn vijand niet. Met meneer B. ben ik nog niet thuis. Meneer B. bezorgt me een verdomde hoop last. En ik wil geen last. Laat meneer B. in de stront zakken. Hé, horen jullie het allemaal? Laat meneer B. in de stront zakken!

Ik kan het haast niet bijhouden, zei de secretaris.

We werken het later wel uit, zei meneer Dalem. Rustig maar. Ik weet alles nog precies. Zal ik misschien een ander het woord geven?

Wie wil hier het woord? schreeuwde de dikke man. Ik heb verdomme het woord. Heeft u uw karbonade al?

Ober, waar heb je verdomme die karbonade gelaten?

Komt eraan, meneer, zei de ober. Niet zo schreeuwen, meneertje.

Ik ben geen meneertje! schreeuwde de dikke man. Meneer B. is een meneertje.

Kalm, meneer, zei de ober. Hij zette een karbonade voor meneer Dalem op tafel. Hij zei: Dat geschreeuw kunnen

[p. 63]

we hier niet hebben.

Wie is meneer B.? vroeg de secretaris. Hij staat niet op de presentielijst.

We zullen hem tot de orde roepen, zei meneer Dalem.

We zullen hem de toegang ontzeggen. We zullen hem van het convocatieregister afvoeren.

Eet! schreeuwde de dikke man. Daar hebben we nou met zijn allen al die moeite voor gedaan.

Het is een voorstel, zei de secretaris.

Honger, fluisterde meneer Dalem. Hij sneed vlees vlak langs het bot af en maakte er dobbelsteentjes van. De dikke man dronk zijn glas leeg en deed een paar trekken aan zijn sigaar.

We moeten het in stemming brengen, zei meneer Dalem.

Niemand luisterde. De dikke man staarde naar zijn glas en zijn vriend zat met zijn ogen dicht.

Ze zijn moe, zei de secretaris. Ze willen weg.

Drinken de heren misschien nog een glaasje? riep meneer Dalem. Mag ik de kelner nog eens laten roepen?

De dikke man keek naar zijn glas. Hij zei niets. Hij knikte alleen maar. Zijn vriend deed zijn ogen open, keek rond en wenkte naar een ober. Naar een ober die hem volkomen negeerde, naar tafeltjes wees en mompelend notities maakte in een blocnote.

Hij is moe, zei de secretaris. Hij wil weg.

Meneer Dalem stond op. Hij liep naar de ober toe en zei: Ik zal met genoegen mijn tafel afrekenen. Hij haalde zijn

[p. 64]

portefeuille uit zijn zak, nam er een paar biljetten uit en duwde die in de hand waarmee de blocnote werd vastgehouden. Hij liep naar de deur en ging zonder omzien naar buiten.