De vergaderzaal

[p. 32]

[3]

Toen Spaan had gezegd dat er de laatste jaren toch al geen aardigheid meer aan was geweest, werden ze allemaal stil. Ze keken door het raam naar een paar nieuwe huizen aan de overkant van de kade.

Deze kant komt ook vol, zei Spaan. Deze kant wordt ook helemaal volgebouwd. Dan ga je met je speeltuin aan het water.

Ach barst nou toch, zei iemand anders. Het gaat toch zeker helemaal niet om die speeltuin?

Lekkere speeltuin, zei Spaan. Midden tussen de huizen. Er zijn vlak in de buurt nog twee speeltuinen. In het park. Dus heel wat beter dan hier.

Nou moet jij eens goed luisteren, Spaan, zei de ander. Wij zijn als bestuur van onze buurtvereniging bij je gekomen om ook in jouw belang te kijken of er iets kan worden gedaan dat ze de Wijdeblik niet afbreken. Wij, omdat we die kroeg van jou als feestlokaal niet willen missen en jij, omdat jij aan ons nog een paar jaar een paar grijpstuivers kan verdienen. Maar als het jou niet kan verdommen, dan is het goeie. Dan nokken we meteen af. Dan zullen we vanavond tegen onze leden zeggen: Meneer Spaan laat ons voor lul staan. Meneer Spaan heeft zijn klanten niet meer nodig. Meneer Spaan laat zijn café maar liever onder zijn luie gat afbreken.

[p. 33]

Dat zijn toch zeker mijn zaken, zei Spaan.

Dat zijn jouw zaken, zei de ander. Maar als wij de moeite nemen om hier vanmiddag te komen overleggen, dan kan jij de beleefdheid hebben om niet te gaan liggen ouwehoeren over je speeltuin. We zijn toch goddome niet op een kakschooltje?

Misschien is het nog niet zo gek om de speeltuin toch maar in het rekest te zetten, zei een ander. Alle kleine beetjes helpen, zou ik zeggen.

Dat had ik nou ook gedacht, zei Spaan. Als we bij de gemeente alleen maar met feestlokalen aankomen, zeggen ze meteen al nee. Je moet bij die kerels van de gemeente met iets voor de kinderen aankomen. Daar willen ze nog wel eens voor opzij gaan.

Jullie je zin, zei de man die het eerst over feestlokalen had gesproken. Breken ze het huis af en krijgen we honderd meter verder een speeltuin. Kan je gaan wippen.

Nou moet je niet dwars gaan doen, Hendriks, zei Spaan. Godverdomme, zei de man van de feestlokalen. Nou is ie goed. Nou word ik dwars. Zal ik jou eens wat zeggen, Spaan. Als jij bij de gemeente aankomt met je speeltuin, dan zouden ze dat zootje brandhout wel eens kunnen komen controleren. Dan zouden ze wel eens kunnen merken dat het kleinste kind hier nog door je schommel heen zou flikkeren. Ze zijn daar bij Publieke Werken op hun achterhoofd gaan vallen. Alleen maar als ze in jouw draaimolen gaan zitten. Die weten toch allang dat

[p. 34]

er hier in de laatste vijfentwintig jaar geen kind meer is geweest? Dat die allang naar het park gaan?

Publieke Werken heeft er niets mee te maken, zei Spaan. Nou, dan een andere buitenplaats, zei de man van de feestlokalen.

Er staat iemand door het raam te loeren, zei een man, die naar buiten had zitten kijken.

Laat hem opdonderen, zei de man van de feestlokalen. We zitten te vergaderen.

Zeg, Hendriks, zei Spaan. Nou zou ik je toch beleefd willen verzoeken je smoel niet in mijn zaken te steken. Het is mijn café, zou ik zeggen en zolang er nog één steen overend staat zal ik hier de dienst uitmaken en niemand anders.

Hij komt binnen, zei de man die naar buiten had zitten kijken. Ze keken allemaal. Ze zagen de klink van de deur bewegen. Spaan stond op en liep omkijkend naar de deur naar de tapkast. Toen hij er achter stond ging de deur open. Spaan zei: Komt u binnen, meneer. Komt u gerust verder...

Meneer Dalem stapte het café binnen en zei: Goeiemiddag. Er mompelden een paar wat terug en Spaan zei vanachter het buffet: Goedenmiddag, meneer.

Meneer Dalem liep naar een tafeltje in een hoek bij een raam. Hij draaide een stoel een kwartslag om en ging zitten met zijn gezicht naar het gezelschap. Hij zei: Ik ben hier toch terecht in de Wijdeblik?

[p. 35]

Dit is de Wijdeblik, zei Spaan.

Die afgebroken moet worden? vroeg meneer Dalem.

Niemand gaf antwoord. Meneer Dalem stond op en ging voor een ingelijste plaat staan die tussen twee ramen aan de wand hing.

Zo zag het er zestig jaar geleden uit, zei Spaan.

Een zestigjarige, zei meneer Dalem.

We hebben vorig jaar het zestigste jubileum gevierd, zei een van de anderen.

Is meneer soms van de krant? vroeg Spaan.

Van de krant, zei meneer Dalem. Hij dacht een ogenblik na. Toen zei hij: Nee.

U heeft zeker in de krant gelezen over de afbraak, zei Spaan.

Zo is het, zei meneer Dalem. Ik heb gelezen dat er een vergadering wordt gehouden.

Vanavond, zei de man van de feestlokalen.

Hij is de voorzitter, zei Spaan.

Zozo, zei meneer Dalem. Dus u bent de president. Aangenaam uw kennis te maken, president.

U woont hier geloof ik niet in de buurt, zei de man van de feestlokalen.

Nee president, dat heeft u goed gezien, zei meneer Dalem. Maar ik stel veel belang in uw geval. Ik heb er de laatste dagen voortdurend aan moeten denken. En hoe staat u er zelf tegenover? Bent u al aan het vergaderen? Heeft u de avond niet af kunnen wachten, hahahaha.

[p. 36]

We houden nu bestuursvergadering, zei Spaan. De heren hier zitten in het bestuur van de wijkvereniging.

Uzelf toch zeker ook, zei meneer Dalem.

Ik ben commissaris van het materieel, zei Spaan.

Natuurlijk zei meneer Dalem. Uitstekend. Werkelijk uitstekend. Heel goed gevonden. Het vaste materieel en het rollend materieel en het drinkbare materieel vooral niet vergeten, hahaha. Zal ik het genoegen hebben de heren iets te mogen aanbieden?

Niemand zei iets. Spaan kwam langzaam vanachter zijn buffet naar voren. De anderen keken hem aan. Spaan zei: Nou Hendriks, wat zal het zijn? Koffie of pils?

De man van de feestlokalen streek zich over het voorhoofd. Welja, president, zei meneer Dalem. Laten we iets gebruiken. Dat praat ook wat makkelijker. Meneer Hendriks, een kopje koffie of een glaasje bier? Mijn naam is Dalem, meneer Hendriks.

De man van de feestlokalen keek naar Spaan. Hij zei: Mij dan maar een pils.

De anderen wilden bier of koffie en er was er een die om een klare vroeg.

En wat had meneer ons nou eigenlijk te vertellen? vroeg iemand toen Spaan de bestellingen had rondgebracht. Ja, wat zal meneer er nog verder van kunnen zeggen, zei de man van de feestlokalen. De gemeente gaat de zaak afbreken. Nou dan zal de gemeente dat doen. Dan gaat het gebeuren. Punt.

[p. 37]

Een punt op de agenda, zei meneer Dalem. Laat de secretaris dat punt op de agenda zetten. Laten we daar over stemmen. Afbreken of niet afbreken.

De man van de feestlokalen schoof zijn glas bier van zich af. Hij zei: Ik zou wel eens willen weten wat die vent er eigenlijk mee te maken heeft.

Meneer Dalem stond op. Hij zag dat ze hem allemaal zaten aan te kijken. Hij riep: Dreigend kijken of niet dreigend kijken. Hij schopte zijn stoel achteruit. Hij liep vlug naar buiten en gooide de deur achter zich dicht.