Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw

[p. 459]

Muyden in rou
over de doodt van den heer P.C. Hooft, ridder van Sinte Michiel, drossart van Muyden, baljuw van Goylandt.

[Door Reinier Anslo; zie bl. 445. Hooft stierf kort na Fredrik Hendrik, wiens lijkstatie hij was gaan zien. Zie bl. 7.]

Wist dan de felle doodt zich niet genoeg te wreken,
Met in het hert van 't lant, het lant na 't hert te steken

Door 't sterven van haar Vorst, die met zijn edel bloedt

't Beklaaglijk Hofverlies aan Hollandt heeft geboet?

Zoo wordt de schâ verzet. 't Was dan in haar vermogen
Te luyken in den Haag des grooten Drossarts oogen?

Dat nu het Muyderslot verander van gewaadt;

Niet om haar Heer in 't feest- en blijde pronkcieraadt,

Met al haar burgery, voor 't Huys te moedt te treden;
Maar om de droeve rou des Ridders te bekleden.

Dat Naarden, tegens eer en Albaas eedt vermoordt,

Nu schrik, gelijk als toen de vyandt voor de poort

Alle uuren wiert verwacht; die al was ingevallen
In 't vrezende Amersfoort en haar benaaude wallen.

De reedts geswakte Staat krijgt weêr een nieuwe krak.

Dat Wesop dan betreur dit smertende ongemak,

Ze klaag wanneer haar stad deez' tijding komt te hooren,
En dit gerucht haar snerpt in haar bestorven' ooren:

Gelijk of 't hele landt, door d' oorlog afgemat,

By een verleege tijdt was by de keel gevat.

Dat nu de zilvre Vecht, met al haar Mereminnen,
Doê schreyen om den Drost de blanke stroomgodinnen.

Dat d'Amstel, door haar rou aan al de werelt, toon',

Hoe hoogh zy is verplicht aan hare Vaders¹ Zoon.

* *
Kon Hooft dan het Gerucht² noch niet aan hem verplichten
Dat het alle eeuwen door hem schootvry voor de schichten

Van 't Nootlot heeft gemaakt? hy heeft haar bygezet

Een roemstof voor haar mondt en boertige Trompet.

Zoo krijght de deught haar loon; die niemant kan betalen
Met gout, maar met Papier; op dat haar eer zijn stralen

1 (Hoofts vader was Burgemeester van Amsterdam.)

2 De Faam.

[p. 460]

 

Magh schieten met het licht, dat, d'Avontvorst ten dank,

 

Doet alle daag in zee een schoonen ondergangk,

 

Herrijzende uyt het blaau; dit hadt hy niet vergeten,

 

Dit was hem hecht en vast in 't Hollandtsche geweten

 

En diep in 't hert gestampt; dit trof hem alle daag;

 

Dit dwong hem van het Y te trekken naar den Haag,

 

Om Hendrix Lijk-karos te zien ten grave leyden,

 

Langs straten vol van volk, daar zoo veel oogen schreyden,

 

Niet anders of het Landt maar rustte op een pilaar,

 

En die was neêrgestort, en 't dreygende gevaar

 

Haar Vryheyt en het Recht scheen na de strot te steken.

 

* *

 

Zoo was het dit alleen dat zijn³ geluk ontbrak,

 

Dat Hooft zijn glans en eer niet met zijn pen ontstak.

 

* *

 

Wie wil nu roem op rijm en eer op dichten dragen!

 

De Prins der Dichteren is door de Doodt verslagen.

 

* *

 

Wie staat 'er niet verbaast, om dat éen harssenpan

 

Soo veeler Dichtren geest alleen bevatten kan?

 

En dit is maar ter loop. Wie kan het al verhalen

 

Die niet terstont verbluft zou in zijn lof verdwalen?

 

Hoe hebt gy, door uw spel, de werelt wel behaaght,

 

Granida⁴, Erfprinses, daar Perssen roem op draaght.

 

Die goddelijke maat weet alles te beroeren,

 

En, door zijn geest, den mensch ten hemel op te voeren.

 

Mijn droefheydt lijdt het niet, dat ik de Min beloon,

 

En 't heerlijk bruyloftdicht, van adelijke toon,

 

Beschaduw' met mijn lof; om dat mijn tranende oogen

 

De toortzen van de min nu niet verdragen mogen.

 

Het voeght niet dat ik dan verheught en bly van geest,

 

Roep Zuylichem te rug op zijne bruyloftfeest:

 

En proef, met Tesselscha, met dichters kiesche tongen,

 

Haar Drostelijk banket wanneerze wiert bezongen

 

Met Krombalg⁵, haar gemaal: kon ik maar, droef en naar,

 

Nu zingen, op die maat, waarop hy Hasselaar⁶,

 

Met Amstels burgery en Haarlems landtgenooten,

 

Zijn droevig lijk, zoo nat met tranen heeft begoten.

3 Frederik Hendriks.

4 Zie bl. 16.

5 (Bladz. 298.)

6 (Bladz. 83.)