Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw
(1852)–J.A. Alberdingk Thijm–
AuteursrechtvrijKlachte over de dood [9 februarij 1649] des konings van Groot-Britanje,
| |
[pagina 421]
| |
Was dan uw' wrevelsucht, gebooren en gebroedt
Uyt ick en weet wat grillen,
Met dat van elck beklaeght Bisschoppelijcke bloedt,
En d'al te strenge straf van Straffort niet te stillen?
Ach! moest uw' rasery noch soo veel verder gaen,
Noch soo veel hooger woeden?
Moest ghy uw' klaeuwen noch aen dien gesalfden slaen;
En met dat heylich bloedt uw' dulle bijl bebloeden?
Ghy kapt de groote suyl van uwen staet ter neêr,
En derft soo vuyle vlecken
Noch decken met den schyn van yver tot Gods eer:
Wat moet die mantel (laes!) all schelmery bedecken!
Hebt gy dan t'eenemaal den schaemschoen uytgedaen?
Hoe? weet ghy van geen blosen?
Daer ghy den text alom der goddelijcke blaên
Soo recht siet tegen gaen uw' averechtse glosen?
Gantsch Christenrijck verbaest toont u uw ongelijck,
En tracht u af te manen
Van uw verwoedt bestaen: maer, och! gantsch Christenrijck
Kan uw versteent gemoed niet morwen met sijn' tranen;
Sijn' tranen zijn (helaes) niet machtich van dat bloedt
Uw' Moordbijl af te wenden.
Wat Turck, wat Thrax bestont, wat Tarter fel van moedt,
Soo schandigh ooyt de vuyst aen synen Vorst te schenden?
Ontwijd hem, dwinght hem vry sijn tytels af te staen,
Ja scheldt hem voor verrader;
Ghy sult, hoe seer ghy scheldt, niet laten door te slaen
Den hals van uwen Vorst, ja van uw' vromen Vader.
Al ware schoon uw staet van hoofde tot den voet
Verrot in all sijn' deelen:
Noch diende 't hooft verschoont: want seght eens, blindt gebroedt,
Waer set men hoofden af om lichamen te heelen?
Ghy brenght uw eygen Hooft uytsinnigh op 't schavot,
Dat edel Hooft, geboren,
Ja tot de Kroon gevormt van Brit, van Ier en Schot,
Dat hooft, van Godt tot Hooft des Eylandts uytgekoren.
Ghy dreyght, ghy brult en raest: hy daerentegen hy
Staet vast en onbewoogen,
| |
[pagina 422]
| |
Beklaeght den brandt des Rijcks, belacht uw' rasery,
En stapt de doodt gerust en moedigh onder d'oogen.
Hy sendt vast Hemelwaart sijn' oogen en gebeên,
Als scheen hy te verlangen
Om voor een aertsch paleys een Hemelsch in te treên,
En voor een tydelijck een eeuwigh Rijck t'ontfangen.
Ach! ach! daer maeckt de Vorst sich tot dien slag gereet,
Die vyandt sal bedroeven:
Daer bloot hy 't hooft van hoedt, de borst van opperkleet:
Daer staet des Rijcks gesagh verdruckt van schuym van boeven:
Daer schut hy d'oogen af voor 't allerjonghste licht,
Maer om terstondt de stralen
In d'eeuwigheydt te sien van 't eeuwigh aengesicht:
Daer duyckt hy, maer ontduyckt met een all 's wereldts qualen:
Amy! daer volght de slagh, en op den slagh het bloedt,
En met het bloed het leven;
Slagh, die gantsch Christenrijck in 't rouwkleet duycken doet;
Slagh, van wiens wederslagh all 't Eylandt noch sal beven;
Slagh, die mijn' oogen bey doet vloeyen als een' vliet
Langhs mijn' bestorve rymen.
Zee, loopt ghy 't Eylandt om, en overloopt ghy 't niet?
Son, kondt ghy sulck een' hoon aenschouwen sonder swymen?
De weêrklanck van dien slagh komt in een' oogenblick
All 't aerdrijck deur gevlogen,
En slaet de volckeren, all waer hy vlieght, met schrick,
Rijn, Ister, Tyber, Taeg, 't staet all als opgetogen:
Hy doet den fieren Leeuw sijn fieren moedt vergaen,
De frisse LelyGa naar voetnoot1 treuren,
De Sont van enckel spijt weêrzijds haer' boorden slaen,
Den Iber nat beschreyt sijn dierbaer purper scheuren:
Daer (roept hy) light de RoosGa naar voetnoot2 geruckt van haren steel,
Verdruckt van snoode swynen:
Nooyt, nooyt heeft onse Euroop op haer bebloedt tooneel
Een treurspel, so vervloeckt, soo grousaem sien verschynen.
Ach (sucht de Lelyblom) waer 't dat ick had gedocht,
(Maer och! wie kond'et droomen?)
| |
[pagina 423]
| |
Dat in ons Roosenryck genest had sulck gedrocht,
Mijn Roos, mijn Bruydegom, ghy waert my niet ontnomen:
Ick had my voor dien slagh weer derwaerts aengespoet,
En u getracht t'ontrucken
De klaeuwen van dat wreedt dat rasende gebroedt,
Of onder 't selve mes met u gepooght te bucken.
Ghy hebt, EdgariusGa naar voetnoot3, van Wolven Engellandt
Vergeefs gesocht te vryen:
Ach! Wolven voed'et noch en Beyren bits van tandt;
Wat segh ick Beyr en Wolf? ja Tygers en Harpyen.
Ja waerlijck Tygers zijn 't, die met soo waerden bloedt
Hunn' dullen bloedt-dorst leschten;
En hunn' gewijden Vorst verdruckten soo verwoedt
Als PhocassenGa naar voetnoot4, RufynsGa naar voetnoot5, of diergelijcke pesten.
Maer, sinneloose, seght, wat hebt ghy doch voor loon
Uw' dulheydt toegeschreven?
Denckt ghy door Karels val te stygen op den Troon,
En veyligh door de doodt van uwen Prins te leven?
Ghy hebt uw' rekening (denck ick) verkeert gemaeckt:
Die handt aen Vorsten schonden,
Weet dat die selden droogh ten grave zijn geraeckt,
Maer hebben meest hunn' ziel gespogen door hunn' wonden.
|