Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw

Lof-gedicht op Het Eeuwighstroomende Beeckje van den heer Laurens J. Baeck, in sijn hofstede te Beverwijck.
Aan de Juffrouwen Magdalena en Sara Baeck.

[Door Casper van Baerle of Barlaeus, vroeger een der vele dingers naar de hand van Tesselschade (zie GED. bl. 163). Hij was geb. te Andwerpen, 12 Feb. 1584, † te Amsterdam, 14 Jan. 1648. Klassiek geleerde, die zich dan ook niet ontzag op zijne moedertaal laag neêr te zien. Ook Vondel bezong dit beekjen:

Doorluchte Beek, van bloyend loof bedekt,

Die menighmael verstrekt

[p. 295]

 

Een spiegel voor de fiere Katarijn¹,

 

Daer zy den zonneschijn

 

Ontschuilt, en zingt op uwen waterval,

 

Met liefelijk geschal;

 

Wanneer 't bekoorde en vrolijk pluimgediert

 

Daer onder tiereliert; enz.]

 

 

 

Beeckje, daer het duyn haer droppen

 

'tSaem vergadert in een bron,

 

Als sy met haer witte toppen

 

Glinstert in de morgen-son.

 

 

 

Beeckje, opent al uw ad'ren,

 

Die verhoolen gaen door 't sandt,

 

Wilt op mijne komst vergad'ren

 

Al de stroomtjens van het landt.

 

 

 

Streelt mijn opgetooge sinnen

 

Met uw heldre waterval,

 

Soo sal ick uw lof beginnen

 

In het haselare dal.

 

 

 

Beeckje, al de Zee-goddinnen

 

Brengen in uw beeck haer nat,

 

Al de traentjes van haer minne,

 

Soeten in uw waterbadt.

 

* *

 

'k Sie een dropje van meêdogen,

 

'k Voel een straeltjen van uw gunst;

 

'k Sie een dropje dat de oogen

 

Leert de soete lonckjens-kunst.

 

 

 

'k Sie een straeltjen vol van vrede,

 

'k Sie een straeltje van verstandt,

 

'k Sie de straeltjens van goê zeden

 

Loopen uyt het gulle zandt.

 

 

 

Beeckjen, als men u siet vloeyen,

 

Als men hoort uw soet geruys,

 

Voelt men al sijn geesjens gloeyen,

 

En verhuysen druck en kruys.

 

 

1 (Eene der dochters van Baeck.)

[p. 296]

 

Hier is 't beeckje der Poëten,

 

Niet in 't liegend' Grieckenlandt,

 

Hier heeft Perseus paert gesmeten

 

't Hippocreentjen² uyt het sandt.

 

 

 

Hier heeft Hooft gescherpt sijn veder,

 

Als hy wrocht sijn krachtigh dicht;

 

Hier sat Vondlen dickwijls neder,

 

Als hy van der aerd gelicht,

 

 

 

Drongh omhoogh door al de wolcken,

 

Boven bergen, boven locht,

 

En verliet de aerdsche kolcken

 

Van dit beeckje nat bevocht.

 

 

 

Dit is 't Beeckjen daer de Baecken

 

Van het vrouwelijck geslacht,

 

Altemet haer kransjens maecken

 

Vol van geur en deughdens kracht.

 

 

 

Lachjens, kusjens, lieve woordjens,

 

Lusjens sonder argh of list,

 

Groejen aen dees waterboordjens,

 

Haet en nijdt wordt hier gemist.

 

 

 

Beeckje vol van minlijckheden,

 

Beeckje vol van alle lust,

 

Vloeyt in alle eeuwigheden,

 

Nooyt verdroogh uw vochte kust.

 

 

 

Sleept het leven van de Baecken,

 

Alsoo langh als ghy hier loopt,

 

Wilt niet eer uw stroomen staecken,

 

Voor dat Baeck sijn leven sloopt.

 

 

 

Dan sal Phoebus met sijn stralen,

 

Al uw dropjens, al uw nat,

 

Opwaerts by de sterren halen,

 

Boven d'oude Bever-stadt³.

2 Der dichtren bron.

3 Beverwijk.