Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw

De tong.

[In 't Wapen-schild alle eerlicke Jong-mans toe-geeygent, door ‘Ionck-vrou Iohanna Coomans, weerde Huys-vrouwe van d'Heere Johan vander Meerschen’, Rent-meester der Staten van Zeeland; geschr. in navolg. van Cats' Wapenschild der Maechden.]

Ghy siet dan hier een Tong geleyt op Wijngaert-blaren,
De Minnaers tot een gift, gelijck ick sal verclaren;

Een wel gesoute tong, en in den roock gesmoockt,

Bequamelick bereyt, en na den eysch gekoockt.

Een tonge, niet gevalst om yemant te bedriegen,
Maer een bequame tong, oprecht en sonder liegen.

Een reyne kuysse tong, aen alle canten schoon,

Die noyt en was vervuylt, maer comen mocht ten toon.

Een effen gladde tong, die noyt en was gevouwen,
Maer die van dobbelheyt haer altijt heeft onthouwen.

Een tonge, niet te lang, maer die haer heeft gewent

Te blijven binnen 'smonts, en niemant heeft geschent.

[p. 210]

 

Een tonge, niet te scherp, der slangen tong geleken,

 

Maer die oyt heylsaem was, voor allerley gebreken.

 

Een tong, die noyt en heeft wat onsien scheen, veracht,

 

Maer als den Beer syn jong tot beter aert ghebracht.

 

Een tonghe noyt geneycht te quetsen noch te wonden,

 

Maer was van sulcken aert gelijck de tong der honden.

 

Een tonge norts noch stuer, maer als de katten-tongh,

 

Die vriendelicken streelt haer wel beminde jongh.

 

Een tonge die haer noyt int nat en heeft verdroncken,

 

Noch in den dranck ontgaen, al was haer veel geschoncken.

 

Een tong die nimmermeer tot snoepen is belust,

 

Maer met gemeene spijs haer gantschen honger blust,

 

Een tong vol alle deucht, een tong vol goede reden,

 

Een tong, een Carpers tong, het beste van de leden,

 

Een tong, een soete tong, die nimmermeer en dreycht,

 

Tot bijten ongewoon, tot schampen niet geneycht.