Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw
(1852)–J.A. Alberdingk Thijm–
AuteursrechtvrijKlaghte over 't verdeelde Christendom.[Door Hugo de Groot - zie bl. 118. Stemme: ‘Cessez de douleur, ec.’] 't Christendom wel eer
Hoogh verheven seer,
't Wellek door de kragt
Van sijn eerbaer wesen
Deed' de duyvels vreesen,
En al 's werelts pragt:
't Welke door het kruys,
Met een sterk gedruys
Tot den Hemel drongh,
Ende van de sonden
| |
[pagina 154]
| |
Achter hem gebonden
Een triumph-lied songh:
Leydt nu ongesont,
Jammerlyk gewont,
In dat vuyle slijk.
Wilt u dogh erbarmen,
Over desen armen
Stant, Heer, van uw rijk!
Ghy en hebt de Wet
Dogh van Mahomet,
Vol van boos gewelt,
Nogh de Kerkgeboden
Van de slegte Joden,
Tot geen wegh gestelt:
Maer op uwen Soon,
Wijst ons uw betoon
Als een Middelaer,
Van wien wy ons roemen
En ons laten noemen
Na hem allegaer.
Wie heeft dan, o Godt,
Ons gemaekt dus sot,
Dat wy Schapen al,
Die één herder kennen
Ons ook niet en wennen
Tot één selven stal?
* *
[Dit wijte men den Paus (!). Toen men dezen verzaakt had:]
Krijgh, en vredes spoet,
Eer, en 't hooghste goet
Quamen schielyk aen,
Maer ootmoedt van zinnen,
Lijdtsaemheit en minnen,
Zijn doenGa naar voetnoot1 wegh gegaen.
Hier door komt het uyt
Dat soo veel onkruyt
| |
[pagina 155]
| |
Onder 't zaedt geraekt,
En, na 's Heeren dreygen,
Elk hem selfs een eygen
Euangelii maekt.
Hierdoor is 't geweest,
Dat een SwingelgeestGa naar voetnoot2
Velen heeft verdraeyt,
Die daer, sonder toomen,
Door haer eygen droomen
Worden heen gewaeyt.
Dese zijn 't die daer,
Onder een gebaer
Van den vrydom soet,
Slaven van haer lusten,
In des werelt rusten
Wiegen haer gemoet.
Menigh is daer nogh
SlegtGa naar voetnoot3, eenvoudig, dogh
Die sijn naesten niet
Neffens hem wil aghten,
Ja de hooge maghten
Weynigh eere biet.
Wie soud' denken, dat
't Mael dat Christus at,
't Welk ons liefde leert,
Door des duyvels listen
In een school van twisten
Soude zijn verkeert?
* *
Boven dit nogh al,
Komt een swaerder val,
Dat wy reghte-voortGa naar voetnoot4
Met de mondt belyden,
Met de daedt bestryden
Uw bekende woort.
Alsmen 't wel versint,
| |
[pagina 156]
| |
Siende zijn wy blint,
Hoorend' zijn wy doof;
En men magh wel vragen,
In dees laetste dagen,
Waer is nu 't geloof?
't Is geen ydle waen,
In het hoofd gelaên,
Die ons saligh maekt,
Maer een kraght, die binnen
Neffens al de sinnen
Ook het herte raekt.
't Is een light voorwaer
Dat Godts waerheit klaer
In 't gemoedt ontsteekt,
't Welk aldaer volstandigh
Door de liefde brandigh
Kraghtelijk uit-breekt.
Liefde, die haer jonstGa naar voetnoot5,
Van den Heer begonstGa naar voetnoot6,
Tot haer naesten went;
Weder van haer naesten
Tot den Heer gaet haesten,
En aldaer vol-endt.
Hoewel onse schult
Seer de maet vervult
Van uw gramschap, Heer,
Want ons dert'le ooren
Om wat nieuws te hooren
Jeuken al te seer,
Matight uwe roê:
Sendt ons dogh niet toe
Sulken onverstandt,
Dat noch erger leere
Die de ziele deere
Neme d'overhandt.
* *
Godt, die 't al vermeught,
| |
[pagina 157]
| |
Doet ons dese deught,
Doet dit wonderwerk,
Wilt genadigh heelen
De verbroken deelen
Van de Christe Kerk!
Geeft dat liefde soet,
Waerheit in 't gemoet,
Sagtelik gaen treên!
En soo d'éen en d'ander,
Alle by malkander,
Brengen magh tot éen!
Éen heeft ons gemaekt;
Zijn wy vry geraekt
't Is door éen geweest:
Laet ons ook niet beyden
Ons te laten leyden
Door éen selven geest.
|