Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw

De Steert-Sterre in 1618.

[Door Jacob Cats (zie bl. 96). In deze Bedenckinghe wordt de komeet, ‘gesien int Iaar 1618, geduydet op de vergaderinghe van de Synode, ghehouden tot Dordrecht.’]

Als Godes vverde Soon, der menschen vvaren Hoeder
Vercoos hier op der Eerd' een Maget tot sijn Moeder,

En dat hy 't arme volck genade quam aen-bien,

VVert aen des Hemels throon een nieuwe Sterr' gesien:

Een Sterr', een vvonder Sterr', die teghens ander Sterren
Quam stieren haren loop, en ging den geest vervverren

En sluyten toe den mont van al den grooten hoop,

Die meynden te verstaen des hemels hoogen loop.

Een Sterr', een vvonder Sterr', een Leytsman van de VVijsen,
Die om den nieuwen Vorst te loven en te prijsen

Verlieten 't Oosters lant, en traden na den stal,

VVaer in doen lach het Kint dat Vader was van al.

Een ander nieuvve Sterr' heeft haer vergulde stralen,
Met ongevvoonen glans, op 't Aertrijck laten dalen

Als door het Fransche lant om Godes suyver vvoort

VViert overal gepleecht dien grouvvelijcken Moort,

[p. 124]

 

En evenvvel nochtans, door Godes vvondervvercken,

 

Der Martelaren bloet was als het zaet der Kercken,

 

En Godes heylich volck, int midden van de doot,

 

VViert tot het recht gheloof noch meer als oyt ghenoot.

 

VVat bracht dees Sterre goets? Godt quam sijn uyt-vercoren

 

Begroeten op een nieu, en wert als nieu gheboren,

 

Niet in der Ossen stal, maer in een sacht ghemoet,

 

Vervveckt door sijne doot, ghereynicht door sijn bloet.

 

 

 

God laet nu vvederom haer thoonen in de vvolcken

 

Een ongevvoone Sterr', dies is het hert der volcken

 

Verslaghen en verbaest; dus staet een yder stil,

 

En vvacht met vrees en angst vvat dit beduyden vvil.

 

Coom Godes vvare Soon, coom vvare Son, coom vveder

 

Coom naedert uvve Kerck, en dael nu immers neder

 

Met dijnen vveerden geest, en Goddelijcke cracht,

 

Ter plaetse daer u vverck met vlijt nu vvert betracht.

 

Geeff dat dit nieuvve Jaer, en dese nieuvve Sterre

 

Vernieuvv' ons ouden mensch; drijff, lieve God, drijff verre,

 

Drijff uyt ons Neder-landt dien vreemden Tuymel-geest,

 

Die over al het hert der vromen maeckt bevreest.

 

Coom vvare Vrede-vorst, en stel doch in de stede

 

Van desen langhen tvvist dijn Goddelijcken vrede:

 

Geeff dat der menschen hert, verhart gelijck een steen,

 

Door dijnen sachten geest mach vveder vverden één.