Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw
(1852)–J.A. Alberdingk Thijm–
AuteursrechtvrijHeemskercks dood te Gibraltar.[Uit een gedicht van Daniël Heins (zie bl. 20 en 29), Op de doot ende treffelicke victorie van de mannelicken helt Iacob Heemskerck, Admirael, begraven binnen Amsterdam.] Gelijck de dolle Mars, de breker van de steden,
Eer Tydei groote soonGa naar voetnoot1 quam tegen hem gereden,
Stont boven op zijn koets, gewapent, en soo vast
Als eenen staelen muyr: soo stont hy voor de mast.
Het sweert was in de vuyst, het lichaem was omgoten
Van yser en metael, en rontom toegesloten;
Het hert spranck uyt het lijf, en overliep hem schier,
Zijn aensicht was vol moet, zijn oogen vol van vier.
Soo stont hy sonder vrees, en yewers op te dencken,
Als om des vyants macht te schenden en te krencken,
Te volgen waer hy vloot, tot dat hem is de voet
Genomen van het lijf. Noch stont hy met de moet.
Noch brocht hy aen het volck, vermaend' haer te bespringen
Het schip van alle kant, den brant daer in te bringen.
Int midden van de doot noch even onbevreest,
Niet voelende de pijn, en gevende de geest,
| |
[pagina 30]
| |
Die vliegend' uyt het lijf wiert dadelick verheven
Int midden van de locht daer al de helden leven.
Van daer keeck hy om leech, en sach de weerelt staen
Beneden onder hem, die hy was om gegaen.
Hy sach ons ydelheyt, en al de sotte wenschen,
Het draven en het gaen, het loopen van de menschen.
Maer keerde meest zijn oog naer 't Indiaensche goet,
Dat onse deucht bevecht, en die vergeten doet.
Hy sach de sneeu, het ys, hy sach de witte beeren,
Maer boven al de maets haer op het water weeren:
Den Spaensen Avila vol vrees en schrick: hy sach
Een klimmen op de mast, en nemen hem de vlach.
Hy sachse man voor man uytvoeren sijn bevelen,
En in Neptunusbaen staen kaetsen ende spelen
Met ballen van metael. die vlogen alsoo dick
Als hagel ende sneeu, en maeckten groote schrick.
De donder met gewelt quam breken door de baeren,
Of Iupiter selfs hadd' op 't water komen vaeren,
Gewapent met de vlam, die Brontes moedernaeckt
En Steropes zijn maetGa naar voetnoot2, en MulciberGa naar voetnoot3 hem maeckt.
De schepen spogen vier, dat even quam gedreven,
Gelyck doen Terrae volckGa naar voetnoot4 den hemel dede beven,
Doen OssaGa naar voetnoot5 met gewelt en ongehoorde kracht
Wiert boven op het hooft van PelionGa naar voetnoot6 gebracht.
Neptunus swam in bloet, men sach zijn baren rollen,
En steygeren om hooch, van dooden opgeswollen.
De zee was heel ontstelt, de menschen op het landt
Vergingen half van vrees, en storven half van schandt.
Zy stonden als beroest van voeten en van handen;
En sagen tot de gront haer eygen schepen branden,
Den armen Admirael veranderde te spae,
Vuytstekende de vaen, en biddend' om genac.
|