Gedichten uit de verschillende tijdperken der Noord- en Zuid-Nederlandsche literatuur. Deel 2. 1ste en aanvang der 2de helft van de XVIIe eeuw

[p. III]

... Passavam la selva tuttavia,
La selva dico di spiriti spessi.

Non era lunga ancor la nostra via

Di qua dal sommo, quand' io vidi un foco
Ch'emisperio di tenebre vincia:

Di lungi v'eravamo ancera un peco;

Ma non sì ch'io non discernessi in parte
Ch'orrevol gente possedea quel loco....

Lo buon maestro cominciommi a dire:

Mira colui con quella spada in mano...

Quegli è Omero poeta sovrano.

Dante, Inferno, Canto IV.

Wij trokken door het woud, het woud der dichtgeschaarde geesten. Onze weg was nog niet lange aan deze zij der hoogte, toen ik een vuurgloed zag, die een waereld van duisternis overwon. Wij waren nog een weinig verwijderd: maar niet zoo ver of ik onderscheidde reeds ten deele, dat een volk van beroemden dit oord vervulde. De goede meester begon tot mij te zeggen: ‘Let wel op dien, met dat zwaard in de handc: - dat is Homerus, de Vorst der Dichters.’

[p. V]

Aan Vondel:

den bilderdijk der zeventiende eeuw: in geleerdheid bij dien der negentiende achterstaand: in kracht van denkbeelden en schoonheid van dichtform hem gelijk: in tederheid en reinheid van gevoel hem vooruit:
den nederduitscher bij uitnemendheid: belg van oorsprong: keulenaar geboren: aemstelaar als burger:
den man die behoeftig onder rijke vrienden en machtige overheden den zeldzamen moed had zijne overtuiging strijdig met de hunne in alle omstandigheden te belijden te verweeren en tot richtsnoer zijner daden te nemen:
nederig christen kunstenaar ten spijt van de heidensche studietrots zijner eeuw:

[p. VI]

aan den dichterprins wien tot heden zoo min als zijnen eenigen mededinger het nederlandsche volk een eerezuil gesticht heeft:
wordt deze bloemenkroon gloeyend en geurend van rozen uit vondels hof eerbiedig toegehuldigd.

J.A.A.Th.