Een koninklijke misdaad

Roman uit onze dagen, bewerkt naar gedenkschriften eener onlangs overledene prinses

[p. 183]

Hoofdstuk XXVI.
Nieuwe vrienden.

Beiden, de priester en de geneesheer van Berwood hadden het, na hetgeen zij van den stervenden graaf vernamen, onraadzaam geoordeeld prins August per telegraaf bericht te zenden van den dood der beide lieden, aan wie hij zijne dochter had toevertrouwd. De dokter schreef hem daarom een langen brief, waarin hij den vorst tevens al datgene mededeelde wat er gedurende Léonville's laatste levensuren voorgevallen was.

Er verliep derhalve een geruime tijd alvorens het langverbeide antwoord uit Europa kwam, en ofschoon het een groote geldsom bevatte voor alle mogelijke uitgaven, welke de droevige voorvallen der laatste maanden veroorzaakt mochten hebben, gevoelden de goede lieden, die zich het lot van de arme verlatene zoo onverdeeld hadden aangetrokken, zich ten zeerste teleurgesteld niet een enkel eigenhandig woordje van dank te ontvangen; wel liet Caroline Louise hun het schrijven zien, dat haar vader tot haarzelve gericht had, en waarin hij haar opdroeg hun van zijne warme erkentelijkheid te verzekeren, maar dat was in hun oog hetzelfde nog niet. Daarenboven had de prins uit alle voorzichtigheid zijn brief aan Lhöstein gedicteerd en hem slechts laten onderteekenen met de woorden: ‘Uw teederlief hebbende vader.’ Zelfs het kind voelde zich ontstemd door zooveel voorzorgen, en dit gevoegd bij Léonville's waarschuwing deed haar terugbeven voor het voorstel in den brief vervat.

August von Seen-Coburn gaf haar namelijk, als zijn uitdrukkelijken wensch, het verlangen te kennen dat zij zoodra slechts mogelijk was, naar Europa terug zou keeren, waar hij verder zorg voor hare toekomst zou dragen. Wel sprak hij met geen enkel woord over het kloosterleven als haar eenig denkbare toevlucht, maar zij meende tusschen elk der regelen dat gevreesde woord te zien doorschemeren, en nog zoo geheel en al kind zijnde, verdubbelde haar angst daarvoor als met het oogenblik. Zij lette nauwelijks op de oprechte droefheid welke uit dien brief haars vaders sprak, waar deze op Lady Anna's sterven terugkwam. Zij zag niet in welk eene bezorgdheid voor haar zijne gansche ziel vervuld had, toen hij deze woorden dicteerde, die bestemd waren zijn nog jeugdig en thans geheel alleenstaand kind over den oceaan naar hem terug te voeren; slechts één onuitsprekelijke, op haar leeftijd licht verklaarbare, ontzetting vervulde haar bij de gedachte dat men haar slechts naar de oude wereld terug riep om haar voor altijd in het een of ander afgelegen klooster,

[p. 184]

misschien wel in een onderaardsche cel, aan het oog der menschen te onttrekken. Steeds speelde de geschiedenis van Gaston van Frankrijk haar voor den geest, en zij zeide bij zichzelve, dat zij nog duizendmaal liever verder alleen onder vreemden zou blijven zwerven, dan tot zulk een lot veroordeeld te worden.

De uitstekende doktersvrouw was het daaromtrent in het geheel niet met haar eens, ja naïef genoeg om te gelooven, dat de prins ten slotte, geroerd door al de ongelukken welke de arme kleine weduwe getroffen hadden, alles aan koningin Elisabeth bekennen zou en zoodoende het kind, dat zij in hare gastvrije woning had opgenomen, nog een der machtige vorstinnen van haar tijd zou worden.

‘De koningin zal wel heel boos zijn in het eerst,’ voegde zij er dan onveranderlijk bij. ‘Ik moet zelfs bekennen, dat als de dokter mij zulk een poets gebakken had, ik het hem ook erg kwalijk zou nemen; maar de ergste boosheid gaat met den tijd wel weer voorbij, en dan zal zij toch ook terstond bedenken, dat ge eigenlijk haar eigen vleesch en bloed zijt en vrij wat meer recht op haar hart hebt dan dat andere kind, al heeft zij daar ook nog zooveel van leeren houden; en zij zal het denkbeeld niet kunnen verdragen, dat ge zoo alleen op de wereld staat, en u in alle eer herstellen; daar behoeft ge geen oogenblik aan te twijfelen.’

Caroline Louise's verstand was echter in den laatsten tijd heel wat gerijpt door al hetgeen zij had ondervonden, en zij had thans genoegzaam van hare droevige levensgeschiedenis gehoord, om te vreezen, dat indien de prins, die haar toch altijd zooveel teederheid betoonde, niet anders had weten te doen dan haar voortdurend van hare moeder verwijderd te houden, en er niet veel kans kon bestaan op eene onthulling, die hem zoolang onmogelijk had geschenen; en zij smeekte Mrs. Elster haar liever uit hare woning te verstooten, dan haar nog langer over te willen halen zich naar Europa te begeven.

‘Laat mij nu nog slechts drie jaartjes wachten,’ bad zij in het eind. ‘Ik zal dan vijftien jaar zijn en ten minste oud en wijs genoeg wezen om te kunnen oordeelen, of ik gelijk had of niet mij zoo ongerust te maken. Mijn vader heeft toch immers altijd plan gehad mij gedurende eenige jaren achtereen van zich verwijderd te houden, en ofschoon ik nooit mijne goede Lady Anna of oom Marcel vergeten zal, gevoel ik dat ik ook bij u gelukkig en rustig zou kunnen leven. Ik smeek u alleen laat mij niet heengaan.’

Diep ontroerd, door eene dergelijke bede uit den mond, die geschapen was tot gebieden, stemde haar vriendelijke gastvrouw in alles toe wat zij verlangde, op voorwaarde alleen, dat de prins een verder verblijf van zijne dochter onder haar dak goed

[p. 185]

zou keuren. Men schreef dus nog eens aan August von Seen-Coburn, en ditmaal kwam er een eigenhandig epistel van hem terug, wellicht een der weemoedigste brieven die ooit werd neergeschreven. ‘Mijn kind,’ zoo luidde het: ‘indien het u gelukkiger kan maken zóóver van mij verwijderd te leven, dat het mij onmogelijk zal wezen ooit tot u te gaan, of u soms gelijk weleer menige weken in mijne nabijheid te laten doorbrengen, dan is dit mij goed. Ik wensch niet anders dan mijn verlangen naar u aan uwe eigene vreugde ten offer te brengen, en om elke bedenking welke uwe kieschheid zou kunnen opwerpen tegen het genot van eene zoo langdurige gastvrijheid tot zwijgen te brengen, deel ik u aanstonds mede, dat ik zorg zal dragen voortaan jaarlijks een som gelds aan dokter Elster toe te zenden, welke hem ruimschoots schadeloos kan stellen voor alle onkosten van inwoning enz. dat uw verblijf ten zijnent veroorzaakt. Ik sluit hierbij eenige woorden in ten einde hem en zijne vrouw mijne groote dankbaarheid te betuigen voor de goedheden tot hiertoe reeds aan u bewezen.

‘Drie jaar’ zegt gij, en bij het lezen dier twee kleine woordjes zijn mij onwillekeurig de tranen in de oogen gekomen. Het moge bitter weinig schijnen voor een kind om nog drie jaar te meer van haar vader verwijderd te blijven; voor het ouderhart beteekenen zij zooveel als zes-en-dertig lange maanden, gedurende welke men geen enkele maal in het gulden licht der oogen van zijn kind zal kunnen blikken; en meer dan ergens anders wordt de behoefte aan dien troost gevoeld, waar men zich onophoudelijk verwijten te doen heeft, en zich te vergeefs af moet vragen: is zij ten minste een weinigje gelukkig? Heb ik voor al wat ik gedwongen werd haar te ontnemen, haar althans ééne enkele vreugde in ruil gegeven?

Gij weet thans alles, mijn arm, arm kind; maar het eenige waar gij u nooit een denkbeeld van zult kunnen maken, het is de wroeging die mij immer sedert den dag uwer geboorte heeft achtervolgd en rust noch duur liet. Het is de foltering van het bewustzijn, dat ik mijn eigen kind aan de armen harer moeder ontstal, en van haar weinig meer dan een balling maakte, herstemd om zonder blijvende woonplaats steeds van oord tot oord en van land tot land te trekken. Zult gij ooit vergiffenis voor mij vinden of moet uwe weigering om tot mij over te komen, mij te kennen geven, dat nu eerst de ware boetedoening is aangevangen, en ik voor altijd mijne dochter heb verbeurd? Ik heb gepoogd datgene voor het rijk uwer moeder te doen wat mijne hand te verrichten vond. Duizenden in het land zegenen mijn naam, en geen hunner vermoedt hoe koud mij die liefde laat, enkel en alleen omdat ik nimmer dat eene dierbare stemmetje in mijn oor kan hooren fluisteren, dat mijn kind over mij tevreden is. Ik kan, helaas! niet tot haar gaan; meer dan Prometheus ben ik

[p. 186]

aan mijn rotsblok geketend; maar zal zij ooit wederkeeren tot haar Vader?’

Caroline Louise was nog te jong om de smart te kunnen peilen, die uit deze regelen sprak. Dat hof, waaraan men haar ontrukt had, scheen haar iets zoo glansrijks, zóó heerlijks toe, dat het haar onverklaarbaar voorkwam hoe haar vader, die daar in volle glorie troonde, zich een oogenblik ongelukkig zou kunnen gevoelen over een klein meisje, dat hij toch vrijwillig verstooten had. Hij bezat immers nog verscheidene andere kinderen, die hem niet minder lief konden wezen dan ik, en was het denkbaar, dat hij om haar alleen zou treuren?

Reeds in die dagen had zich eene groote bitterheid van hare ziel meester gemaakt; doch het verheugde haar niet minder nu tenminste de zekerheid te bezitten dat zij rustig en wel te Berwood en bij hare vrienden kon blijven, en het was ook in dien zin dat zij den brief van haar vader beantwoordde. Prins August had zeker iets anders gehoopt; althans zijn verder schrijven, want nooit liet hij zijne dochter langer dan eene maand zonder tijding, was nimmer weder op dien vertrouwelijken toon, dien hij slechts. éénmaal, en dat te vergeefs, had aangeslagen. Wel had zij hem de ware reden medegedeeld waarom zij niet naar Europa terug wilde keeren, maar hij begreep niet dat de vrees voor zulk een ‘levend begraven zijn’ haar gemoed dusdanig kon vervullen. Meermalen had hij de overtuiging van zijn neef von Birren gedeeld, dat er niets gelukkiger voor haar kon gebeuren, dan dat zij vroeg of laat den sluier aannam. Eerst in het klooster zoude zij op hare rechte plaats wezen. Hadden niet verscheidene dochters van Frankrijk haar leven aldus gesleten, en er zich tot op haar sterfbed over verheugd .... En daarbij scheen het hem toe, dat hij eerst op den dag dat zij aldus voor altijd haar wereldschen naam had vaarwel gezegd, om dien van den een of anderen Heilige aan te nemen, volkomen zeker kon zijn dat zijn geheim voor goed begraven was.

Een onverwacht voorval deed hem meer dan ooit voor de onthulling daarvan beven. Op zekeren dag toch bereikte hem de ontzettende tijding, dat de min zijner beide oudste kinderen haar eigen vijftal kleinen vermoord had in een plotselingen aanval van waanzin, en thans voortdurend aanvoerde dit enkel gedaan te hebben, omdat zij vervolgd werd door de duldelooze wroeging welke zij gevoelde over eene misdaad, een ander kind betreffende, eene misdaad waarin zij de behulpzame hand had gehad. En ofschoon plotseling deze zaak gesust werd, en de vrouw naar een krankzinnigengesticht (men heeft nooit kunnen ontdekken waar) vervoerd werd, steeds scheen het August von Seen-Coburn toe, alsof de cirkel, eens door eigen hand om zijn lot getrokken, van dag tot dag nauwer en nauwer werd toegehaald, tot hij hem in het eind verstikken zou.