Een koninklijke misdaad

Roman uit onze dagen, bewerkt naar gedenkschriften eener onlangs overledene prinses

Hoofdstuk XXV.
In vreemde streken.

Thans begon eerst een lange reeks van droevige omzwervingen die de laatste krachten der Schotsche vrouw wegnamen en zelfs het onbezorgde kind vóór haar tijd tot ernst en weemoed stemden. Zij waren na vele weken reizens aan den Equator gekomen, maar zelfs te Quito, de hoofdplaats, welke naar men weet, op de helling van een vuurspuwenden berg gebouwd is, werd het klimaat zoo nadeelig voor Lady Anna's gestel, dat de geneesheer hen aanraadde, zoo spoedig mogelijk weer van daar te vertrekken en liever naar Nieuw-Orleans te gaan, waar het veel gezonder voor

[p. 178]

haar en ook aangenamer voor hare jeugdige tochtgenoote zou zijn. Marcel Léonville, die zich gedurende al den tijd van hun samenzijn onderscheiden had door zijne onuitputtelijke goedhartigheid en zijn onveranderlijk goed humeur, stemde in alles toe wat zijne reisgezellin aangenaam kon wezen.

Hij had zich van lieverlede zeer aan Caroline Louise gehecht en toonde zich altijd bezorgd over hare toekomst, waarover hij dikwijls met Lady Anna sprak.

‘Zoolang een van ons beiden haar ter zijde blijft,’ zeide hij dikwijls, ‘behoeft zij nergens voor te vreezen. Wij hebben haar lief genoeg om haar tegenover de geheele wereld en zelfs tegen den wil van haar eigen vader te verdedigen. Prins August is een uitstekend man, doch dezelfde zwakheid van gemoed, die hem eertijds overhaalde tot zulke onverantwoordelijke stappen als de beide daden die zijn leven en dat van zoovele anderen vergalden, is hem nog altijd bijgebleven. De vrees voor ontdekking zou hem in staat stellen Caroline Louise voor altijd aan de uiterlijke wereld te ontrukken en haar in een klooster te doen gaan, iets, wat met haar karakter, erger dan de dood voor haar zou wezen. Zulk een afstand doen van alle toekomstige levensvreugde moge goed zijn voor wie reeds moegekampt is in den worstelstrijd dezer aarde, het kan niets anders dan eene foltering wezen voor hen, die nog niets van de vreugden van dit bestaan kennen, en wien ze daartom ook nog duizendmaal zoeter en schooner dan de werkelijkheid oeschijnen. Caroline Louise is in den laatsten tijd veel gegroeid, zij zal weldra een mooi meisje wezen, indien wij slechts bij haar kunnen blijven totdat zij een echtgenoot heeft gevonden, die haar in alle opzichten waard is, dan kunnen wij gerust wezen. Is dit echter het geval niet, en mocht zij door het eene of andere noodlottige toeval alleen op de wereld achter blijven, dan vrees ik zeer, dat de prins door angst gedreven, haar voor altijd in de schaduw van sombere kloostermuren zal begraven.’

Marcel Léonville had geen ongelijk te voorspellen, dat het kind weldra tot een mooi meisje opgegroeid zou zijn. Zij was thans twaalf jaar, maar reeds bijna volwassen, en ofschoon zij nog eene groote gelijkenis aanbood met den prins, haar vader, begon zij meer en meer op de koningin te gelijken. Zij was blond, had groote blauwe oogen, en dien fijngebogen neus, die zulk een geheel bijzonder karakter aan Elisabeth's gelaat verleende. Ook sluimerde er veel van die nimmer aanschouwde moeder in Caroline Louise's ziel. Zij was even hartstochtelijk van aard; even trouw aan hen die zij liefhad, even licht tot wanhoop te brengen, en ook even ijverzuchtig op de gehechtheid van hen van wie zij hield. Voor het overige bezat zij een zeer gemakkelijk karakter. Wanneer zij zich slechts bevond met Lady Anna en haar oom, was het haar bijna om het even naar welk nieuw oord men haar

[p. 179]

wederom heenvoerde, en zoo trok zij ook even opgeruimd naar Nieuw-Orleans mede, alsof zij daar het heerlijkste ‘te huis’ zou vinden, dat een kind van haar leeftijd zich voorstellen kan.

Helaas! Ook daar zou men geen rust vinden. Toen men eindelijk na eene lange en hoogst vermoeiende reis Nieuw-Orleans bereikte, vernam graaf Léonville aanstonds dat de cholera aldaar heerschte, en dat wel op zulk eene onbarmhartige wijze, dat hij het niet tegenover den prins zou hebben durven verantwoorden, indien hij zijne dochter aan eene zoo hevige epidemie had blootgesteld. Wel verklaarde de geneesheer, dien hij ging raadplegen om te vernemen naar welke plaats het geraden zou zijn zich te begeven, dat hij de vreeselijke ziekte schier overal zou aantreffen, maar ten slotte wees hij hem toch één stadje aan, dat ver in het land gelegen, nog maar een enkel geval van cholera binnen haar muren had gezien.

Het was derhalve naar Berwood, dat zich de drie tochtgenooten begaven, ditmaal vergezeld van een negerinnetje, dat zooveel als een kamenier voor de beide dames was. Nita, zoo werd zij genoemd, was nog zeer jong, en daarom tevens zoo goed als een speelkameraadje voor Caroline Louise, die zich niet weinig vermaakte met hare kluchtige gebaren en dwaze invallen. Ook Sultan was terstond aan de kleine zwarte gehecht, en alles voorspelde een aangenaam, vreedzaam leven, wanneer men eenmaal te Berwood aangekomen zou zijn. Lady Anna was zoozeer naar rust gaan haken, dat de graaf reeds met haar afgesproken had in de kleine plaats eene woning te huren, waar de zwervelingen zich voorloopig voor een jaar zouden vestigen. Beviel het hun daar op den duur dan kon men er ook langer blijven, doch de hoofdzaak was allereerst weer eens bij te komen van al dat onophoudelijk ronddolen. Hunne verwachting werd aanvankelijk niet bedrogen. Berwood was een schilderachtig plaatsje, vol kleine, bekoorlijke villa's en de lucht was er zoo opwekkend en gezond, volgens Lady Anna, als zij dat nog nergens in Amerika aangetroffen had. Zij namen dus voorloopig hun intrek in het hotel, en den volgenden dag reeds ging Marcel Léonville naar eene geschikte woning omzien. Deze was spoedig gevonden, en Caroline Louise toonde zich opgetogen van geluk toen zij de twee allerliefste vertrekken zag, welke voor haar bestemd waren, terwijl Nita een kabinetje zou betrekken, dat aan de kamers harer jeugdige meesteresse grensde. Het huis werd hun gemeubeld en al verhuurd, aangezien de eigenaars voor drie jaren naar Europa waren vertrokken, en hierdoor kon men er zich ook onmiddellijk vestigen, wat twee dagen na hunne aankomst te Berwood geschiedde.

Geheel vervuld van gulden droomen over de heerlijke toekomst welke haar in dit huis wachtte, waar zij eindelijk eens stil hare kleine schatten zou kunnen uitpakken en in haar eigen heilig-

[p. 180]

dommetje zou ten toon stellen, sliep het jonge meisje daar den eersten nacht in, maar het stond geschreven, dat zij meer dan iemand anders zou ondervinden dat wij ‘vreemdelingen en pelgrims, en zonder blijvende rustplaats op aarde’ zijn, want omstreeks één ure in den nacht werd zij met een schrik wakker, doordat iemand een hand op haar schouder legde.

Reeds gevoelde zij zich volkomen gerustgesteld door het herkennen der vriendelijke gelaatstrekken harer pleegmoeder, toen zij bijna terstond ontdekte, welke vreeselijke uitdrukking van angst daarop te lezen stond.

‘Wat, wat is er?’ stamelde zij vol ontzetting.

‘Gij moet u onmiddellijk weder aankleeden, liefste,’ was het antwoord, dat met gesmoorde stem gegeven werd, ‘uw oom is onverwacht ernstig ziek geworden en wil u spreken.’

‘Toch niet .... de cholera?’ vroeg het meisje bevend.

Lady Anna knikte sprakeloos. Ja, de gevreesde en zoo zorgvuldig ontweken ziekte was ten slotte toch in hun midden neêrgedaald, en eerst later vernam Caroline Louise op welke wijze.

Het was een feit, dat er nooit eene dergelijke epidemie te Berwood gewoed had, maar dat nam natuurlijk niet weg dat zich ook in die gemeente wel nu en dan eens enkele gevallen van sporadischen aard hadden vertoond. Ditmaal was zulks dan ook gebeurd met een handelsreiziger, die weinige dagen vóór de aankomst van onze vrienden in hetzelfde hotel gelogeerd had, en zelfs de kamer had betrokken, welke men daarop aan graaf Léonville had aangewezen. Dank zij een dier schandelijke voorbeelden van misplaatst medelijden, welke men niet streng genoeg in dokters zou kunnen straffen, had de geneesheer gehoor gegeven aan de smeekingen van den logementhouder, en den snellen dood van den man toegeschreven aan een verouderde hartkwaal, zoodoende was er geen melding van de zaak gemaakt. De vriendelijke Fransche edelman was hiervan het slachtoffer geworden.

Hij had zich dien avond wel niet zoo wél als gewoonlijk gevoeld, maar dit enkel aan overmoeienis toegeschreven, zoodat hij zelfs eerder dan de overige leden van het gezin ter ruste was gegaan. Omstreeks middernacht ontwaakte hij door zulke hevige pijnen, dat hem geen oogenblik twijfel overbleef door welke ziekte hij was aangetast. Hij wendde nog eene uiterste poging aan. om zich naar de deur te sleepen, en aan Lady Anna's slaapkamer te kloppen; toen zij opendeed vroeg ook zij niet eenmaal wat hij gevoelde; zij zag met een eersten blik het merk des doods op zijn gelaat gestempeld, en riep terstond de dienstboden, opdat zij dokter en priester zouden gaan halen.

Zij was zoodoende met hem alleen gebleven, en nadat hij een weinig bekomen was van de eerste hevige aanvallen van pijn, zeide hij op fluisterenden toon:

[p. 181]

‘Wij behoeven geen comedie voor elkaar te spelen, beiden weten wij evenzeer welke ziekte mij aangegrepen heeft, en dat er geen hoop meer bestaat; wij kunnen dan ook ronduit spreken, ik zou het kind in alle andere omstandigheden niet tot mijn ziekbed hebben toegelaten, maar de besmetting is eenmaal in huis, en indien zij er vatbaar voor is, zal zij toch getroffen worden. Blijft zij echter gespaard, dan is het dringend noodzakelijk, dat zij de volle waarheid omtrent hare geboorte zal weten, en daarom ook zoudt ge mij genoegen doen indien gij haar riept, zoodra de dokter en de priester gekomen zijn.’

Gelijk wij reeds zagen, had de Schotsche vrouw gehoor gegeven aan zijn verlangen en toen Caroline Louise zich gekleed had, nam zij het bevende handje tusschen hare vingers en geleidde haar naar beneden.

Dank zij eene pijnstillenden drank, hem door den geneesheer toegediend, was de kranke thans vrij kalm en had hij zelfs de kracht haar de hand toe te steken, terwijl hij den beiden heeren een wenk gaf, zich om zijn leger te scharen.

‘Dokter,’ zeide hij, ‘de bekentenis welke ik thans af ga leggen, is zoo gewichtig, dat ik u verzoek haar op te schrijven en door de aanwezigen te laten onderteekenen. Gij ziet allen dat ik nog in het volle genot van mijn bewustzijn ben en indien er twijfel mocht bestaan bij een van ulieden aan de waarheid van hetgeen ik u mededeelen ga, Lady Anna hier, die lang vóór mij met dit alles bekend is geweest, kan u de verzekering geven, dat ik geenszins ijlhoofdig ben.’

En daarop vertelde hij, onder telkens terugkeerende aanvallen van pijn, wat Caroline's geboorte voorafgegaan was en hoe zij zich in tegenwoordigheid bevonden van Elisabeth's oudste dochter.

‘Hoe is het mogelijk? Het kan niet wezen,’ mompelde het kind en onwillekeurig zocht haar hand naar het médaillon, dat zij nacht en dag om den hals droeg. De zieke zag deze beweging en zich met een zwakken glimlach tot beide heeren wendende, zeide hij:

‘Dat médaillon werd mijn pleegkind eenige maanden geleden door haar vader aangeboden, met het doel om altijd zijn portret bij zich te dragen. Zouden de heeren zich willen overtuigen wiens beeltenis het bevat?’

‘Prins August!’ riepen beiden zonder aarzelen uit, want alom hadden de geïllustreerde bladen het gelaat van den jongen vorst weergegeven.

‘En nu heb ik nog slechts één verlangen,’ sprak de graaf, zoodra het stuk behoorlijk voorgelezen en onderteekend was, ‘en dit is, dat aleer ik sterf, Caroline Louise met mij in het huwelijk verbonden zal worden, zoodoende zal zij een onafhankelijker

[p. 182]

standpunt in de maatschappij innemen dan anders het geval zou wezen, indien de een of anderen dag ook hare edele beschermster haar mocht komen te ontvallen. Als gravin Léonville zal zij krachtiger kunnen optreden tegen hen, die haar waarschijnlijk tot het kloosterleven zullen willen veroordeelen, en daarenboven zal men dan ook minder bevreesd zijn voor de ontdekking van het geheim. Mevrouw Marcel Léonville zal minder spoedig haar afkomst doen raden dan Caroline Louise, het jonge meisje, wier alleenstaand leven reeds verdenking op zou wekken. Gij wilt toch immers wel gehoor geven aan deze laatste bede van mij, mijn arm, lief kind?’

Geheel overweldigd door al hetgeen haar in dat droevige uur was toevertrouwd, had het jonge meisje enkel nog de kracht een toestemmend knikje te geven en zonk toen, hevig snikkend, aan zijne voeten neder. De graaf gaf een teeken dat men haar weg zou brengen en Lady Anna bleef haar op zijn bepaald verzoek gezelschap houden, totdat zij weder een weinig tot kalmte was teruggekeerd. Vier en twintig uren later was zij gehuwd en.... weduwe.

Zoowel de geneesheer als de priester, die dit huwelijk in extremis had ingezegend, beijverden zich om de beide vrouwen bij te staan, zooveel zij slechts vermochten, en volgden den afgestorvene grafwaarts; maar nog was het noodlot dat Caroline Louise sedert hare geboorte vervolgde, niet voldaan, ook haar laatste trouwe steun werd haar ontnomen; reeds bij den terugkeer van het kerkhof voelde hare moederlijke vriendin zich onwel, en toen de dageraad opnieuw was doorgebroken, stond het kind geheel alleen op de wereld.

De goede dokter had zulk een diep medelijden met hare verlalatenheid, dat hij zijne vrouw overhaalde haar voorloopig bij hen aan huis te nemen, totdat er antwoord van prins August zou zijn gekomen, op de vraag wat hij raadzaam achtte dat zijne dochter thans zou beginnen. Men liet Nita bij haar, en zij was zoodanig door het leed overstelpt en versuft, dat zij geheel met zich liet handelen alsof zij slechts een redeloos wezen was geweest, zonder eigen wil of geestkracht. Hare nieuwe vrienden deden alles wat zij slechts vermochten om hare gedachten te verstrooien, maar het mocht hun niet gelukken, - zij treurde zoowel om hen die haar zoo lief waren geweest en haar door den dood werden ontrukt, als om de moeder, wier teederheid zij nimmer had gekend, en wier kussen aan een andere werden geschonken.