Een koninklijke misdaad

Roman uit onze dagen, bewerkt naar gedenkschriften eener onlangs overledene prinses

Hoofdstuk XVII.
Het bezoek van een vriend.

‘Ik heb u immers reeds zoo dikwijls herhaald, dat wij voor niemand te spreken zijn,’ zeide Amelie op strengen toon tot den bediende, die haar was komen meêdeelen dat er een hem onbekend bezoeker was aangekomen, die volstrekt bij de gravinnen toegelaten wilde worden.

‘En zoudt gij even onverbiddelijk blijven voor een oud vriend?’ vroeg thans eene welbekende stem, en op den drempel der deur vertoonde zich Léonville, wiens gelaat te vergeefs poogde eene opgeruimde uitdrukking aan te nemen. ‘Vergeef mij dat ik uw knecht gevolgd ben, ik durfde nauwelijks hopen, dat gij eene uitzondering voor mij zoudt willen maken.’

‘Daar vergist ge u toch in, want gij zijt ons hartelijk welkom,’ sprak de oudste zuster, terwijl zij hem vriendelijk de hand toestak.

De kamerdienaar was inmiddels verdwenen, en nu keerde de graaf zich naar Louise, die op een sofa uitgestrekt lag en zich overeind had geheven om hem te begroeten. Hij trad op haar toe, en zich diep over hare hand heenbuigende, kuste hij die vol teederheid en eerbied; hij kon echter geen woord uiten; de verandering, welke er in Louise's trekken gekomen was, trof hem dieper, dan een vijandelijke kogel het zou hebben kunnen doen.

‘Het is heel lief van u ons niet te vergeten te hebben in onze eenzaamheid,’ zeide Amelie, om een einde te maken aan dit pijnlijke stilzwijgen; ‘gij ziet, wij hebben de wereld en haar vermaken voor goed vaarwel gezegd, om geheel en al buitenmenschen te worden. Open lucht en een rustig leven zijn hoofdvereischten voor Louise's gezondheid, die lang zoo krachtig niet is, als ik dat wel zou wenschen.’

[p. 128]

‘Van vergetelheid kan geen sprake wezen voor wie u eens gekend heeft,’ antwoordde Léonville, eene uiterste poging aanwendende om zijne aandoening weder meester te worden, ‘ik vrees alleen maar van onbeleefdheid verdacht te worden, nu ik het gewaagd heb u tot in deze eenzame streken te volgen; maar ik verzeker u dat het geheel andere beweegredenen zijn, die mij hierheen voeren. Ik kom rechtstreeks van Stormton.’

‘Van Stormton!’ riep Amelie uit, terwijl Louise doodsbleek ophief en met half gesmoorde stem vroeg:

‘Er is den prins toch geen onheil overkomen?’

‘Neen!’ antwoordde Léonville vol bitterheid, ‘en daarvoor bestaat trouwens geen nood. August von Seen-Coburn behoort tot diegenen, die allen kans op een lang en voorspoedig leven hebben, omdat zij nooit voor anderen medegevoelen en er zich niet over bekommeren, wie of wat zij in het stof treden, om hunne eigene doeleinden te bereiken.’

‘Waarom zijt gij daarheen gereisd?’ vroeg Amelie met bewolkt voorhoofd.

‘Om te vernemen wat hij met het geluk had gedaan van de eenige vrouw die ik ook beminde,’ antwoordde de Franschman, die Louise vóór alle dingen de vernedering wilde besparen, te hooren op welke wijze de man, die haar nog zoo kort geleden aan den voet van het altaar trouw gezworen had, voor hare toekomst had willen zorgen.

‘En.... heeft hij u zonder omwegen geantwoord?’ vroeg Amelie.

‘Ik heb hem gedwongen de volle waarheid te bekennen, en toen ik wist, dat hijzelf uw zuster weder vrijgemaakt had van een band die hij nooit had mogen verbreken, heb ik weder eenige hoop in mijn binnenste voelen ontwaken’.... en zich tot Louise keerende: ‘u nog eenmaal een deel van het verledene te doen vergeten, Louise, daarom ben ik tot u gekomen, ten einde u te vragen, of gij mij de eer niet aan zoudt willen doen, gravin Léonville te worden.’

‘Gij weet niet wat gij zegt!’ riep de jonge vrouw uit, terwijl de sombere oogen harer zuster op eenmaal verteederd werden door eene onbeschrijfelijke uitdrukking van dankbaarheid.

‘Ik weet het integendeel zoozeer,’ antwoordde haar bezoeker, en hij knielde naast de rustbank der ongelukkige neder, ‘dat ik er geen oogenblik over denk u om eenige liefde te vragen. Gij zult u alleen maar van teedere zorgen laten omgeven, gij zult ten allen tijde een arm hebben op welken gij steunen kunt, wetende dat hij krachtig genoeg is om al wie het zou wagen u een steentje in den weg te leggen te verbrijzelen.’

‘Gij zijt oneindig goed,’ sprak Louise, wie thans groote tranen over de ingevallen kaken vloeiden, ‘maar ik herhaal u, gij weet

[p. 129]

niet, wat gij mij voorstelt. Ik mag dan ook uw aanbod niet aannemen; laat dit u genoeg zijn, vraag niet verder.’

Léonville greep hare koude handjes in de zijne en poogde die te verwarmen, alsof hij een kind voor zich had gehad.

‘Waarom laat gij mij niet uitspreken?’ zeide hij op den toon van een zacht verwijt. ‘Ik heb u immers reeds verteld, dat de prins mij alles mededeelde. En wat denkt gij dat mij teruggehouden heeft dien man te dooden als den eersten den besten eerroover, zoo het niet de hoop was dat gij mij zoudt toestaan u nog eenigszins het geledene te vergoeden, en ook weder een weinig van de toekomst te leeren hopen. Stil! ik weet wat gij mij zeggen wilt; laat dat rusten, ik vraag immers niets voor mijzelven meer. Ik zal uw beste vriend, uw raadsman, uw broeder wezen, en gij zult al wat u drukt op mij laten rusten. Ik ben sterk en beloof u ook onder het zwaarste gewicht niet te zullen bezwijken.’

‘Het is onmogelijk,’ fluisterde Louise, hare handen losmakende en die wringende, ‘Amelie, zeg het hem dat het onmogelijk is.’

Maar nog vóór dat gravin von Reut had kunnen antwoorden, had Léonville zich zachtkens naar hare zuster gebogen en geantwoord:

‘Ik ben overtuigd, dat Amelie evenals ik van gevoelen is, dat gij mij niet afgewezen van hier moogt laten gaan, al was het ook maar alleen ter wille van dat arme, onschuldige wezentje, dat wij beiden zullen liefhebben, en dat eens het weinige, dat ik bezit, evenals mijn titel zal erven.’

Een vreeselijke kreet ontsnapte aan Louise's lippen; zij was van haar leger opgesprongen, en geleek in haar lange, witte kleederen op eene gehoonde priesteres der oudheid.

‘De prins heeft u betaald om mij dat voorstel te doen!’ riep zij uit, geheel buiten zichzelve van schaamte en droefheid, en zonk op de sofa terug.

‘Louise,’ klonk thans de stem harer zuster, die op haar toegesneld was, ‘uwe smart verhindert u na te denken, en gij beleedigt iemand, die vol goedheid en zelfverloochening tot u gekomen is.’

Léonville zag Amelie met droefgeestigen blik aan, en hernam op zachten toon:

‘Waarom zou uwe zuster eene betere meening omtrent mij koesteren? Zij, in wie zij het grootste vertrouwen stelde, hebben haar geleerd geen geloof meer in den mensch te slaan; doch beiden moogt gij onderzoeken of ik al dan niet eenige voordeelen van den prins te verwachten heb. Wat ik u voorstel, ik vraag het alleen als een voorrecht. Eens, het is waar, zou ik veel gegeven hebben om Louise's liefde te hebben mogen verwerven; thans echter zou ik het laatste wat ik bezat willen opofferen, om haar vergoeding voor al hare rampen te schenken in de koude, maar toch altijd troostende werkelijkheid, van aan haar zijde iemand te zien, die haar

[p. 130]

met zijn naam, en zijn leven desnoods, tegen alle wreedheden der wereld zou verdedigen.

‘Vergeef mij,’ smeekte de jonge vrouw, en haar gelaat drukte de grootste droefheid uit; ‘maar ik heb zooveel geleden, dat mijn arm hoofd er onder duizelt. Wat gij mij voorstelt is zoo goed, zoo barmhartig, dat ik er u voor moest danken op mijne knieën. Maar ik ben van een geslacht dat geen gaven aanneemt zonder iets daarvoor in ruil te kunnen geven. Gij zoudt mijn kind voor schande behoeden, mijzelve de ontroofde eer terugschenken, en voor dat alles zou ik u niet anders hebben weer te geven dan een gebroken hart, een voor altijd uitgedoofden geest.’

‘Luister, Louise,’ sprak hij, en haar naderende, ondersteunde hij hare zwakke gestalte, alsof hij een broeder ware geweest, ‘wat gij mij thans schenken zult is duizendvoud meer, dan gij mij ooit in gelukkiger dagen zoudt hebben kunnen geven. Toen ware het slechts een weinig liefde geweest, thans zal het zijn: mij het recht te verleenen over u te waken, u het geloof in de menschheid weêr te geven, u te leeren opnieuw zelfvertrouwen te koesteren, en eindelijk uw kind gelukkig te maken. Wat gij mij thans kunt waarborgen is een levenstaak, die mij met een heilige eerzucht zal vervullen. Ik bid u, laat mij ditmaal niet onverhoord heengaan, ik zal u nimmer vragen mij lief te hebben, gij weet immers wel dat ik nooit eene andere als u zou hebben kunnen beminnen, al hadt gij mij het hart ook uit den boezem gerukt; maar hand aan hand zullen wij het leven doorgaan, en door elkander weder op de menschen leeren vertrouwen, gij uw kind liefhebbende, en ik u altijd dankbaar zijnde dat gij niet te hoogmoedig waart om mij te vergunnen u mijn naam te schenken. Zeg mij ten minste, dat gij niet weigert, dat gij mij deze ééne groote vreugde wilt toestaan.’

Hij zag haar smeekend aan, doch zij wendde het schoone hoofd ter zijde, met eene vreeselijke uitdrukking van pijn.

‘Louise, liefste kind,’ fluisterde hare zuster angstig: Hebt gij dit alles wel verstaan? Weet gij wel welk een onwaardeerbaar aanbod Léonville u doet?’

‘Ik weet alleen, dat hij goed is; even goed als gij en dat ik hem evenals u in mijn ongeluk meê zou sleepen,’ sprak de jonge vrouw met gesmoorde stem.

‘Dan wijst gij mij ook niet langer af,’ riep de graaf met iets als jubelende vreugde uit; ‘Amelie kunt gij immers evenmin verhinderen alles voor u veil te hebben; ik vraag datzelfde recht voor mij. Mag ik niet hopen, dat gij het mij toe zult staan?’

Zij hief hare betraande oogen naar hem op, en antwoorde enkel met een bijna onhoorbaar ‘ja.’

En bij het vernemen dier zonderlinge toestemming, boog Léonville een knie ter aarde, en kuste eerbiedig den zoom van haar wit gewaad.

[p. 131]

Toen hij dien avond het kasteel zou verlaten, was hij zeer verwonderd Amelie by het hek te zien staan, geheel gewikkeld in een donkeren mantel.

‘Wij hebben samen nog te spreken,’ zeide zij; ‘ik zal u een eindweegs vergezellen.’

En nadat zij reeds een tiental minuten voort waren gegaan, hervatte zij plotseling:

‘Gij die Louise even lief hebt als ik, acht gij haar vernietigd leven genoegzaam gewroken?’

‘Neen, bij God!’ gaf hij vol kracht ten antwoord.

‘Welnu, dan zult gij mij ook helpen de vergelding ten uitvoer te brengen, die ik reeds boven het hoofd van August von Seen-Coburn heb laten zweven, belooft gij mij dat?’

‘Alles, zoo zij slechts gewroken wordt,’ klonk het antwoord.