Een koninklijke misdaad

Roman uit onze dagen, bewerkt naar gedenkschriften eener onlangs overledene prinses

Hoofdstuk XIV.
De zusters.

‘Louise, niet waar, gij zult sterk wezen en niet willekeurig het eenige middel vernietigen, dat u op August von Seen-Coburn kan wreken?’ smeekte de oudste zuster; terwijl zij neerknielde naast het ledikant, waarop de jonge vrouw, die gedurende de laatste weken zeer lijdende was geweest, uitgestrekt lag.

De toegesprokene hief zich overeind in bed, hare tengere hand, die bijna onder de kanten van haar nachtgewaad verdween, zocht die harer trouwe gezellin, en zij antwoordde met vaste stem:

‘Ik wil voor mijzelve geen wraak. Mijn verwoest leven, mijne schande, mijn wanhoop, dat alles moge hem door God toegerekend worden, wat mij betreft, ik zal hem zelfs hiernamaals niet aanklagen. Maar iets anders is het om de rechten van mijn kind te verdedigen; en daaromtrent, ik zweer het u, Amelie, zult gij mij geen oogenblik zwak vinden. Nooit zal ik toestaan dat een onschuldig wezen reeds van zijn wieg af veroordeeld zou zijn te boeten voor de misdaad van zijn vader. Ik kan nauwelijks mijne gedachten bij elkander verzamelen, maar gij zult een middel voor mij bedenken. Gij zult zorgen, dat mijn kind den naam van den prins ontvangt.’

‘Ik heb daartoe reeds een middel gevonden,’ sprak gravin von Reut somber doch beslist, ‘maar zoo gij het wilt kennen, hebt gij op nieuw krachten noodig, Louise.’

‘Vrees niet,’ gaf deze ten antwoord, en er kwam een droevigen glimlach op hare lippen, ‘ik geloof, dat er geen smart in staat zou zijn mij nog te treffen, als ik u maar behouden mag.’

‘Ook de koningin verwacht een erfgenaam,’ sprak Amelie zeer zacht.

Maar het was niet gelijk zij gedacht had de vrouw, het was de moeder die zij getroffen had. Eene vreeselijke uitdrukking van vertwijfeling verspreidde zich over Louise's fraai gelaat; zij klemde zich met bevende handen aan Amelie vast en fluisterde op gesmoorden toon:

‘Het is niet waar, wat gij daar zegt, is het niet? Gij verzekert

[p. 110]

dat alleen om te beproeven, hoe sterk ik ben, maar al zou ik ook alles kunnen dragen, dit ééne is immers niet mogelijk; als het waar is, dat dat andere kind eveneens ter wereld moet komen, dan ziet gij toch wel in, dat het mijn zoon veroordeelt om zijn leven lang voor een bastaard door te gaan. Dat niet, dat ééne niet, mijn God! Schenk mij al wat gij wilt, maar laat mijn kind niet onteerd wezen.’

‘Stil, Louise,’ sprak de oudste zuster en zij strengelde beide armen om de bevende gestalte vóór haar. Nu gij voor uzelve niet onder deze tijding lijdt, is het niets, want juist door de geboorte van dat kind zullen wij gewroken zijn.’

‘Hoe bedoelt gij dat? Ik begrijp er niets van,’ mompelde de rampzalige vrouw. ‘Als de koningin moeder gaat worden, zal zij meer dan ooit weigeren openlijk de schuld van den prins te erkennen, ook al zoudt gij haar die willen mededeelen. Zij kan haar kind toch niet onwettig verklaren voor het oog der gansene wereld.’

‘Neen, maar meer dan ooit ook heeft August von Seen-Coburn, als aanstaande vader van den troonopvolger, er belang bij, dat zijn geheim bewaard blijve. Elisabeth is hartstochtelijk, en nog eenigszins een natuurkind. Zij vergoodt den prins, maar hoe liever zij hem heeft, hoe erger haar ook zijne trouweloosheid zal treffen, en hoe minder geneigd zij zal wezen hem vergiffenis te schenken. Hij zal dit zeer goed gevoelen en daarom ook tot alle mogelijke voorwaarden bereid zijn, welke wij hem stellen zullen, aleer wij ons verbinden te zwijgen.’

‘Maar ik wil niet langer zwijgen,’ riep de jonge vrouw uit, ‘ik mag het zelfs niet, nu ook de toekomst van mijn kind bedreigd wordt.’

‘De toekomst van uw kind hangt er integendeel van af, dat gij het stilzwijgen bewaart,’ zeide mejonkvrouwe von Reut.

‘Amelie,’ stamelde de ongelukkige, ‘weet gij nog wel wat gij zegt? De ramp die mij getroffen heeft, belet u misschien helder door te denken.’

‘Neen,’ sprak de oudste zuster met somberen nadruk, ‘God heeft mij het verstand gelaten. Hij, die reeds op aarde het kwaad straft, heeft gewild dat ik het werktuig Zijner vergelding zou worden. August von Seen-Coburn zal tot zijn stervensure toe voor zijn euveldaad boeten. Het kind, dat gij ter wereld zult brengen zal eens als een machtig vorst regeeren.’

‘Och liefste, liefste zuster, vergeef mij;’ smeekte de kranke, ‘maar mijn hoofd is zoo geschokt door al de slagen, die er op zijn neergedaald, dat ik niet doorgrond wat gij zeggen wilt. Ik weet, dat al wat gij voor mij doet steeds ten beste is, maar toon mij wat licht aan in deze duisternis, of ik vrees dat mijn verstand mij opnieuw zal begeven.’

[p. 111]

‘Hebt gij dan niet begrepen, dat ik den prins dwingen wil uw kind als het zijne te erkennen, en aan Elisabeth's hof te doen opvoeden als zijn eerstgeborene?’

‘De koningin zou daar nimmer in toestemmen,’ zeide Louise hoofdschuddend, en hoe zou zij dat trouwens ook kunnen voor haar eigen zoon? Een van beide kinderen moet toch een bastaard wezen, het kan immers niet anders?’

‘Uw kind zou dan ook niet aan de zijde van Elisabeth's kind opgroeien, maar in zijne plaats,’ sprak Amelie beslist. ‘Ik zal tot August gaan en hem dwingen uw zoon in stede van het kind der koningin bij zich te houden. De twee kleinen zullen slechts kort na elkander geboren worden, ik reis met den uwe naar Stormton, of waar Elisabeth zich dan ook moge bevinden, en de prins zal, door den angst gedreven, wel middel vinden om de verwisseling der kinderen plaats te doen hebben.’

‘Neen,’ riep de zieke op eens met een hartverscheurenden kreet, ‘ik begrijp dat gij dat zoudt willen, maar gij zijt ook de moeder niet. Ik heb niet voor niets zooveel geleden, zulke smarten doorleefd. Mijn kind behoort mij alleen toe; als zijn vader hem verloochent zal ik hem dubbel ter zijde staan. Ik laat hem niet uit mijne armen gaan, voor geen tronen ter wereld.’

‘Maar wel om het arme, schuldelooze wezentje voor schande te behoeden, niet waar? Bedenk dat er een dag zou komen, waarop uw kind u vroeg wie zijn vader was, en dat gij zoudt moeten kiezen tusschen deze voor hem bijna even wreede antwoorden: het aanklagen van zijn vader, of wel het laden van alle schuld op uwe arme schouders. In beide gevallen maakt gij uw kind tot het slachtoffer van August's misdrijf. Hebt gij daarentegen den moed ook nog dit laatste offer te brengen, en alle toekomstige levensvreugde aan het arme wichtje weg te schenken, dan zult gij ook uur op uur de voldoening smaken uw zoon uw eigen vleesch en bloed, gelukkig en geëerd te weten, te denken, dat hij eens een kroon zal dragen, die de grootste vorsten van Europa hem zullen benijden; al mag het u ook nimmer geheel over het gemis zijner liefkoozingen troosten, toch zal de gedachte, dat hij dit alles aan u dankt, niet zonder zoetheid voor u wezen.’

‘Maar.... als het eens een meisje was?’ mompelde de gefolterde jonge vrouw.

‘Ook het kind der koningin kan evengoed een meisje wezen,’ gaf Amelie ten antwoord. ‘In elk geval is ook eene prinses aan zulk een hof iemand, die noodzakelijk tot grootheid voorbestemd is.’

‘En als mijn kind een meisje, en dat andere een jongen was, zou ik het zelfs dan nog niet mogen behouden?’ kermde Louise.

Een oogenblik lang heerschte er stilzwijgen in het vertrek. Amelie had de oogen gesloten, zij kon hare zuster niet aldus zien

[p. 112]

lijden, en toch was zij overtuigd dat zij slechts in haar belang, zoowel als in dat van het kind gehandeld had. Na verloop van eenige minuten hief de zieke het betraand gelaat naar haar op en haar de beide handen toestekende, zeide zij:

‘Vergeef, dat ik zoo zwak geweest ben, lieve; ik heb in u zulk een voorbeeld van geestkracht en moed, en toch ben ik nog ieder oogenblik op het punt mij aan mijne eigene zwakheid over te geven. Gij hebt echter gelijk; wat het mij ook kosten moge, mijn ongelukkig kind moet altijd voor de smart gespaard blijven over een van zijn beide ouders te moeten blozen en zelf slechts een verworpeling der maatschappij te zijn, zonder anderen naam, dan dien zijner moeder. Handel dus gelijk gij het barmhartigst zult oordeelen voor zijn volgend leven; maar vergeet niet, dat naarmate zijne geboorte mij meer tranen zal kosten, ik hem ook des te liever heb, en laat mij ten minste het geluk hem één dag aan mijne zijde te hebben. Mij dunkt, ik zal hem zóó koesteren, dat mijne liefde de wolken zijner onbewustheid door zal breken en hem in later jaren nog altijd de herinnering bij zal blijven aan de kussen en tranen een er vrouw, die hij toch nimmer moeder had genoemd.’

‘Ik beloof het u,’ antwoordde Amelie, en hare stem klonk zoo plechtig, dat hare zuster gerustgesteld was, en gevoelde op haar woord te mogen vertrouwen.