Een koninklijke misdaad

Roman uit onze dagen, bewerkt naar gedenkschriften eener onlangs overledene prinses

Hoofdstuk IV.
Elisabeth.

De koepelvormige ‘serre’ welke aan de oostzijde de balzaal omsloot, was met Venetiaansche lampen verlicht en vormde een zachten overgang van de schitterende balzaal zelf naar de stille, in 't nachtelijk zilver van de maan gehulde tuinen, die hier met hooge struiken begroeid waren. Het vuurwerk, dat na het souper vóór de tweede helft van 't bal, afgestoken zou worden, was aan den tegenovergestelde kant van 't slot opgeslagen, daar de groote eetzaal zelf aan gene zijde lag. Nooit was er een glansrijker feest gegeven. De verscheidenheid van de hooge gasten, die hier van een aantal kleine Duitsche hoven verzameld waren, gaf een levendigheid aan het samenzijn, als zelden in hofkringen aangetroffen kan worden, waar gewoonlijk dezelfde personen elkaar telkens opnieuw ontmoeten; bovendien verhoogde de jonge koningin, die in alle opzichten ‘reine du bal’ was, nog de aantrekkelijkheid van den avond.

De oudste hertog von Seen-Coburn had met koningin Elisabeth het bal geopend en geleidde haar terug naar den troon, die tusschen de beide zetels van den groothertog en zijne zuster, voor haar verheven was. Het zachte, liefelijk gelaat, met de amandelvormige oogen, waaraan de half neergeslagen oogen iets typisch en fiers gaven, maakte een zeer gunstigen indruk; men bezag en bewonderde haar en fluisterde elkaar de verschillende indrukken toe, die hare verschijning teweeg bracht.

‘Zij is beeldschoon,’ zeide de oude generaal von Zaddeln tot graaf Léonville.

‘Zeker - zeker, - maar toch schooner als zij zit, dan wanneer zij gaat.... mij dunkt - sauf respect - dat de beenen van Hare Majesteit wat kort zijn; de sleepende kleeding maakt wel is waar veel goed.’

[p. 34]

Hij keek al sprekende, uitvorschend rond, en zijn zoekende blik ontmoette dien der jeugdige vorstin, die ook half droomend - half zoekend, de haar omgevende schaar opnam.

De volgende dans werd afgeroepen en een ontevreden wolk verduisterde voor een wenk Elisabeth's schoon gelaat; toen verhief zij zich, wendde het hoofd tot den koning van Birren, die in gepeins verzonken, dicht bij haar stond en hem haar fijne rechterhand toestekend, vroeg zij:

‘Wilt ge met mij dansen, neef Max?’

Ook de oude hertog von Seen-Coburn had onrustig rondgezien en nog bromde Léonville onder zijn baard: ‘Waar zijn ze toch?’

De muziek - stafmuziek - speelde een galop en de sierlijke, schitterende paren zweefden door de verlichte, van bloemengeur doortrokken zaal.....................

............................

‘Geluk? Ja, dit is wel 't geluk, niet waar August?’

‘Ja, liefste.... en het is mij dubbel welkom, omdat gij 't mij schenkt.’

Louise en August zaten onder de bloeiende oleanders, aan het eind van de open serre, die nauwelijks verlicht was, terwijl de ruischende tonen der muziek zacht wiegelend tot hen doordrongen; voor hen uit door de wijd geopende deur, stroomde een avondlucht binnen en hunne blikken verloren zich aan den donkerblauw getinten horizon. Het gevoel van 't oneindige en eeuwige vervulde hun borst en 't verlangen naar eeuwig samenzijn, ver van 't gewoel der menschen, lachte hun toe in de droomen der toekomst.

Zij hadden maar één toertje van de eerste wals gedaan en zich toen hier teruggetrokken. Zij zaten hand in hand op eene lage bank; Louise's hoofd neigde telkens naar den geliefde en zij luisterde, al zeide hij niets, alsof zij het kloppen van zijn hart had willen verstaan.

‘Welk een zaligheid,’ sprak August, ‘dat ik geen erfhertog ben, dan mocht ik hier niet zitten.’

‘Geliefde!’

‘Verbeeld je, hoe naar, altijd voor zoo'n jonge vrouw te moeten buigen; met zorg en angst hare minste wenschen uit hare oogen te moeten lezen en nog wel die oogen: ik geloof, dat onze nicht de koningin ze nog nooit heelemaal geopend heeft.’

‘Maar zoo ge die vrouw liefhadt?’

‘Ja, dan verandert alles, ge hebt gelijk, dat de handelingen op zich zelf genomen weinig waarde hebben, alles hangt er maar van af, voor wien en met wien men ze verricht?’

‘Er zijn echter plichten, die men tegen al zijne gasten - en voornamelijk tegenover de hoogste zijner gasten, in acht te nemen heeft,’ klonk een stem achter hen.

[p. 35]

‘Léonville!’ riep August, ‘wat beteekent dat?’ Hij was opgestaan.

‘Dat beteekent, onnoozele, verliefde man, dat uw vader, zelf de zaal niet kunnende verlaten, mij verzocht heeft u op te sporen; koningin Elisabeth had blijkbaar den tweeden dans voor u bestemd. en....’

‘Den tweeden dans?! Is de wals dan reeds uit? Ze is kwalijk begonnen!’

‘Dat denkt gij.... neen, vriend, ook de tweede dans is ten einde en zoo ge u niet spoedt, komt ge voor den derden ook te laat en dat zou bijna een beleediging kunnen worden.’

‘Ik ga.... wilt ge gravin von Reut begeleiden?’ En August verdween.

‘Gravin....’ sprak Léonville, ‘ik mag die plaats door August ingenomen, niet bezetten; indien het misschien uw wensch is, ook naar de balzaal terug te gaan....?’

‘Ach, waarom kwaamt ge ons storen....?’

‘Vergeef me.... het was mijn schuld niet.’

‘Ik kan hier toch wel wat blijven zitten, zonder tegen de étiquette te zondigen; ik ben zoo'n nietig persoontje; niemand zal mijn afzijn bemerken.’

‘Niemand?’

‘O, Amelie misschien, maar zij danst zeker veel.’

‘Heel veel.’

‘Welnu dan?’

‘En voor een ander; die uw afzijn voortdurend bemerkt, zijt ge nu niet meer afwezig.’

‘Graaf, wat zegt ge toch!’

‘Gij hebt gelijk, ik moest schertsen, dat alleen past op een feest, maar.... gravin....’ hij vatte woest en krampachtig hare hand.

‘Wat bedoelt ge?’ vroeg zij angstig en verschrikt opstaande.

‘Ik bedoel... ik bedoel... Louise... dat... ik gelukkig ben, dat ge.... August.... zoo lief hebt.... maar, dat ik u bid en bezweer.... zoo ge ooit een vriend noodig mocht hebben, op mij te rekenen.’

Hij liet hare hand moedeloos vallen en ging eenige passen terug.

‘Léonville! Wat doet ge? Ge pijnigt uzelven noodeloos.... Is het mijn schuld? Was ik coquet?’

‘Neen, neen, ge zijt een engel.... vergeef me, dat ik mijzelven zoo weinig meester was.... wilt ge mijn arm nemen en naar de balzaal teruggaan?’

‘Gaarne. Ik zal u waarlijk altijd als vriend beschouwen, en steeds op u rekenen.’

‘Heb dank! dit blijft dan zoo! En God weet, dat ik mijn leven voor uw geluk zou geven!’

[p. 36]

Zij betraden zwijgend te zamen de danszaal, die onder den gloed der duizende waskaarsen een lichtzee geleek.

.......................

‘Uwe teruggetrokkenheid zou mij kunnen kwetsen,’ sprak Elisabeth met zoete stem tot haar cavalier.

‘Ik durfde er geen aanspraak op maken, dat gij wenschtet....’

‘Met wien moest ik dansen, prins?’

‘Bij u vergeleken ben ik zoo niets, zoo....’

‘Maar zoo gij nu in mijne oogen wel iets waart?’

‘Zooveel goedheid....!’

‘Uw broeder heeft zich beter van zijn plicht gekweten, maar gij zijt ook nog schier een kind.... zooals ik!...’

‘Mijne natuurlijke beschroomdheid doet mij fouten begaan, die ik zeer betreur.’

‘Ik ben moe, geleid mij naar mijne plaats, wilt ge, doch blijf bij mij.’

August geleidde de koningin; hij zag Louise aan Léonville's arm binnentreden.

‘Zult ge mij eens komen bezoeken op Stormcastel?’ vroeg ze met een innemenden glimlach; en August's verlegenheid voor een diep gevoel opnemende: ‘o, ik vraag u niet alléén te komen, uw vader en uw broeder zullen ook welkom zijn!’

Na het bal ijlt August zijn kamer binnen en valt moedeloos op een stoel: ‘O! ik rampzalige, ik ongelukkige, zoo zij mij lief heeft!’