|
| |
| |
| |
XVI
Frearkje siet te skimerjen. Of skimer, it teeljochtsje tsjoende al grutte skaden tsjin it lewant en bûten wie it hast alhiel tsjuster. Hja siet mei de earmen oer elkoar. Sa'n liddich skoftsje, neat dat har dreau, hja hoegde de lampe net op. De dagen koarten al wer gâns, alle dagen koe it waar omslaan, dan siet men midden yn 'e hjerst. De kij fuortdaalk op fansels, de lêste fruchten fan de beammen op 'e Harm Harkesparren nei, dy't oktober ta út wol hingjen bliuwe koene as 't net al te winich waard, 't Hie oars in tige goed jier west, fan dat-oangeande koenen hja de winter mar ôfwachtsje hjir by de tredde wyk. Goed hea ûnder it reiden tek, in grouwe baarch op it hok en yn de kelder twa krúkfollen beantsjes yn 'e pikel en in fetsje blanke suer-koal, fan har sels allegearre berêden as kostlike wintertarring. Op 'e souder de iere fruchten, apels en parren en de eigenboude earten en beantsjes, en de borgers oan 'e heap, njonken hûs. Dat allegearre wienen grutte foarrjochten, nammers hja hie it hjir yn alles bysûnder troffen. Wat iten en drinken oangyng, ienfâldich mar alles yn oerfloed en tige deugdsum, 't oare ek allegearre neat net krap. Men moast kloek wêze fansels, ûnnut ferdwaan wie har ferleard, dat mocht ek net; mar Postma hie almeast ek wol wat jild omhannen. Net, dat de man der fêst oan siet, hy koe hiel wol wat misse. Hjoed ek wer wie er ôfstutsen de Beetster kant út; wat apels en parren en earten en beantsjes hied er meinommen, dat joech er dan wei oan de ien of de oar, sa wie 'r no. Dêr yn Beets siet er mei yn feanterij, hoe of wat wist hja net krekt, mar hy hie ek safolle by d' ein. Lútsen hie jûn wer foar him molken, mar it waard no syn tiid dochs hast.
Wûnder, tocht Frearkje, dat hja hjir sa graach ferkeare mocht; hjir alhiel oan 'e ein fan 'e tredde wyk, ienlik en op 'e romte, sa troch de dei alhiel gjin oanspraak. Moarns en jûns de molkheller, dan in bakkersfeint of in winkelman by de doar, fierder wienen hja almeast op inoar oanwiisd en Postma wie stil út syn aard. 't Wie al krekt, tocht hja, oft dat yn 't lêste skoft wat oars wurden wie; yn 't earstoan wie er wol tige swijsum. Mar dizze simmer, doe't hja tegearre op in moaie jûn oan 'e hússide wat op 'e bank sieten, hy kalm smokend en hja mei it ien of it oar ûnderhannen, doe hie er gâns ophelle út syn jonkheid
| |
| |
hoe't it der dan faak omwei gien wie mei bollejeien en mear fan soks. Hy wie sa'n kalme, besteklike prater. Sa ûnder iten tsjintwurdich koe er ek gauris in wurdmannich loslitte oer de buorkerij en dy dingen, hja koene it skoan fine tegearre.
Oars om dizze tiid sieten hja yn it bitefarren. Hja wie der nea ûnwennich fan west. De klaai om dizze tiid, keal en ferlitten, tryst en deadsk. As it dan in wiete rite wie alles smoarch en glysterich, weake dammen, de weinen oan 'e tuollen ta troch de blabber. En dan dat moedsume wurk fan dy lju dêre, in bargerij om de lêste ierappels derút te krijen, wiet en smoarch en ûngedien en kjeldlije, it soe jin oandeare.
Frearkje liet har tinzen gean, hja wie wer mei Teade op 'e snikke, hja belibbe hast alles nochris op 'e nij: bitefarre, Beets, sponturf op 'e lange stripen oan 'e stille petgatten, Appelskea, de Wâlden, in fracht wyt sân, maitiids modderfarre, de terp, dongfarre, Teade op klomp-learzens efter de kroade. Der wie noch safolle mear, hja hienen in soad wurk dien, hja hienen ek altyd goed fearn tegearre. Mar nee, hja soe net werom wolle, net leafst iens; hja hie har hjir nei wenjen set. It âlde doarp? Och, it wie wol goed sa... Hja moast risselwaasje meitsje, it koe no net lang mear duorje. Hja taaste nei lúsjefers en loek de lampe del, sêft skynde it ljocht de koken oer. Aanst, mei't de kachel fan 'e souder moast, soenen hja wer nei foaren ferhúzje. Alles wie yn 'e es. Hja seach it spul nochris oer: twa boardsjes mei iten, alles yn it fatsoenlike belein, foar elk in aai, en in panne mei rizenbrij op it twadde gat. Hja woe de kofje noch efkes op in komfoar sette, nei sa'n dei fan swalkjen woe men it drinken al leafst goed waarm ha. En dêr wie Postma ek.
‘Kom, dat liket mar wer skoan, leau 'k.’ Hy loek de jekker út en joech him doe noflik del yn syn hoekje, ‘'t Wurdt sawat lûkerich, sa fier is 't hinne.’ Hy dronk gau efkes ien op. ‘Dêr komt men wer wat fan by, sille wy dan earst mar efkes de hannen gear ha, Frearkje?’ Hy hâlde syn platte swarte pet foar de eagen, Frearkje hie earbiedich de hannen yn 'e skurte. Doe ieten hja tige mei smaak en kalmwei, want hja hienen de tiid oan harsels en de jûn foarhannen.
Doe't it spul berêden wie, drige Frearkje net lang. Dat wie har wenst net en twa minsken helje it measte net oeral. It wie ek mar in hantaast. Postma stoppe de piip, wylst er no en dan noflik en goed kroppe, it hie him wer tige smakke. Doe helle er in boekje út 'e bûse
| |
| |
en mei in eintsje potlead, dat er wiet makke mei de lippen, skreau er der wat yn op dêr't nimmen oars wat út wiis wurde koe as hysels.
Hja hienen al in hiel set foar elkoar oer sitten, doe sei er: ‘'k Haw winlik ek noch in groetenis foar jo, Frearkje.’ ‘In groetenis foar my, hie 'k tocht, fan wa kin dat wêze?’ bearde hja ferheard. ‘Fan in hiel goede kunde, ik haw him hjoed troffen, foaral de groetenis.’ Dêrmei hâlde er har op 'e tocht; soksoarte grappen hie er inkeld ris mear. ‘No wit ik noch neat, fan wa dan?’ ‘Sa 'k sei, in hiele goede kunde,’ en hy glimke tige geheimsinnich; ‘ik trof him de Beetster kant út, hy frege daalk nei jo.’ Hy woe noch in hiel set sa fuortfarre, mar Frearkje wie him foar. ‘Fan ús Teade dochs net?’ en doe hie hja it ret. ‘No, wêr wie er en hoe wie it dêr?’ ‘Ik haw der west,’ sei er, om 't er net rjucht wist hoe't er it sizze moast. ‘Ha jo der west, hoe yn 'e goedichheid?’ ‘Dêr hoege jo net sa fan te bearen, ik moast dy kant út; fan 'e moarn fuortdaalk hie 'k it plan al makke der efkes oan te gean.’ Doe tocht Frearkje oan 'e earten en beantsjes en de apelboel, soe dat faaks...? ‘Mei it jonkje giet it tige goed, dokter wie mear as tefreden; mar o sa kalm oan, fansels. Hy kin noch it minste net útstean, 't soe noch wol in wike of wat duorje. Mar ja, net farre fansels en neat fertsjinje, 'k hie it ien en oar meinommen en 'k leau, dat kaam dêr wol fan pas.’ ‘Dy earme stumpers,’ en Frearkje hie de triennen yn 'e eagen, ‘wat begruttet my dat, 't is oars sa'n goede Teade.’ Postma knikte. ‘Hja binne dêr nochal machtich, der moat nochal wat wêze en dêr't neat ynkomt en al ôfgiet, dêr is 't gau op. 'k Haw tsjin him sein, hy koe wolris komme om in kuorfol ierappels; dat soe er hiel ynkoarten ek dwaan.’ Frearkje wist net hoe't hja de man der foar betankje soe, dy sei dat allegearre mar as wie it gewoan en 't wie dochs op 't lêst poerfrjemd en dan Teade-en-har yn 'e earmoed, want dêr kaam it op del; och, op dit stuit gyng der hiel wat yn har om.
‘Dy frou dêre, is dy der oars wat foar berekkene, Frearkje?’ en mei syn djippe dûnkere eagen seach er har lyk oan.
‘Ik wol gjin ferkeard wurd fan Wyts sizze, it is in bêst frommes, troch alles hinne goed; mar dan ha jo 't ek hân, hja kin de boel net oan.’ ‘Tocht ik,’ en hy knikte wis, ‘'k hie 't al sketten.’
Doe sieten hja in skoft swijend, nammers wat Postma yn syn tinzen by de ein hie koe nimmen ea hichte fan krije, mar Frearkje stienen de soargen op it antlit. It moast jin ek oandeare. En op 'e nij dizze jûn gyngen de tiden fan foarhinne oan har foarby. Hja hienen it altyd sa
| |
| |
goed hân, fan bern ôf; net útwrydsk en alhiel net yn 't mâle mar altyd folop fan iten en drinken en goed wat om en oan. No moasten Teade-en-har der sa troch en dit wie faaks it begjin noch mar. Wêr moast dat ophâlde? Men moast jin der net ynjaan, want och och...
‘'k Hie oars tocht, Frearkje, de jûnen wurde langer en de winter ha wy foarhannen, jo koenen faaks wol wat breidzje of sa foar Teade-en-har, hja sille gâns rêding brûke kinne. Dy jernboel sil ik wol betelje, as jo it dan breidzje, dan dogge wy beide wat.’
‘Mar dat is fierstente mâl,’ bearde Frearkje, ‘dat kin ik net oannimme.’ Postma lykwols weau mei de hân. ‘Muoite net iens wurdich, dêr hoege wy gjin wurden oer smoarch te meitsjen; dat is dan sa mar ôfpraat.’
Dêrmei hie Frearkje dan wer nije dingen, dêr't hja har tinzen oer gean litte koe. Sa'n goederjouskens en dat foar Teade syn húshâlding. Mar harsels ûnthjitte hja dat hja tabreidzje soe dizze winter; de sinten koenen hja altyd noch sjen hoe't hja dat ha soenen. It kaam har winliken ek yn har eare dat ien fan har folk fan jûne stikken libje moast. Fan Postma wie it moai, mar har soarte hienen har altyd sels rêden, dat it no sa moast en dat it safier mei Teade-en-har kommen wie!
Postma prate noch wat kalm oer Beets en dy kusten, oer feanterij en buorkjen op oanmakke lân; mar Frearkje koe der net rjucht by bliuwe, allegeduerigen seach hja Teade-en-har meielkoar yn 'e beheinde romte fan it foarûnder mei it sike jonkje oan board en dan de earmoed. Teade en Wyts, de lytse berntsjes, mooglik (in minske mei graach it slimste tinke) koene hja net iens sêd krije, en as sokke lytse harten har gerak net krigen, dan waard it allegearre lijen. Hja gyngen dy jûns net let op bêd. Postma seach noch efkes om hûs en hear; Frearkje winske him nacht, doe't hja it fjoer berutsen hie en gyng nei de keamer. Hja hoegde gjin ljocht op, hja koe 't yn it tsjuster wol fine. Hja loek oan 'e skouders, doe't hja de jurk út hie, 't wie hjir kâld, it waard hjerst. De wyn strûze troch de beammen fan de mantel op syn heimige reis troch de nacht, der plakten wiete blêden tsjin de ruten.
Hja hie net folle omslach, fier loek hja it tek oer har hinne, it lekken fielde kâld oan 'e fuotten. Doe die hja har gebed, langer as oars, it wie foar Teade en syn hiele húshâlding dat hja freegjende wie.
Nei lang driigjen wie de nije dei opgien oer de ierde. It wie in lytse wrâld. In wiete mist hong oer de lânen. Troch ende troch kâld wie
| |
| |
Postma yn 'e hûs kommen, ferklomme ûnder de kij. No siet er mei syn wiete sokken by de kachel, dy't Frearkje mei wat prikkeguod oan-poende om it teewetter oan 'e soad te krijen. Hja wie winliken wat oan 'e lette kant, hja hie dan ek alderheislikste min sliept dizze nacht. Hyltyd mar mei Teade-en-har ompakke yn tizige dreamen en allegeduerigen wekker; tsjin 'e moarntiid fansels hie hja noch fêst de sliep krige en doe wie de tiid har ûntkommen. No wie har de holle noch swier, mar redsum die hja har dingen; it wie in bûtenwenstich gefal dat Postma wachtsje moast, it soe net lang duorje. Hy sei der ek net in mis wurd oer, nammers moarns foar de tee wie er ek tige swijsum, dêryn pasten hja elkoar alhiel. Doe 't hja de brogge sawat bepluze hienen, kaam it ta wat grommeljende wurden. Hy soe hjoed mar ris wat yn 't bûthús oan 't heisterjen, 't waard te wiet foar de kij, safier wie 't hinne. Hy stoppe oerlangsum de piip, it hie him dan ek tige smakke. In lyts hoekje skinke op in stikje roggebrea sa yn 'e moarntiid foldie him altyd wûndere skoan, hy koe der sa lekker op smoke. Sadwaande waard der no wer praat en Frearkje loek ek wat by, nammers in kop sterke tee moarns op 't nochteren wie tige goed foar in swiere holle. Postma prate noch wat oer it foar en tsjin fan de bisten op stâl; hja soenen krekt opbrekke en dêr wie de molkheller mei in brievekaart foar Frearkje yn 'e pet.
‘Wat soe dit no wer wêze?’ Mei ien eachopslach seach hja dat er fan Durkje skreaun wie, hja rûn der fuort mei nei it rút.
‘Beste F.
Het is ons allemaal nog goed hoor, maar ik dacht je even te schrijven omdat A. weer helemaal van 't stuk is geweest op de Zwaag, daar was hij naar de markt, maar nou is het gelukkig weer goed. Van Andele hebben we nog niets weer gehoord en van T. horen we ook maar niets. Kom je ook weer eens over? Van ons allemaal de groeten. Dirkje.’
Frearkje stie in set stil mei de kaart yn 'e hân, wat moast men hjir wer fan tinke? Hoe kaam Durkje der ta om har te skriuwen, dy hie nea net sa skriuwerich west. Koe it faaks mei Auke slimmer wêze as Durkje wêze woe? Postma bêde har del. ‘Net daalk it slimste tinke, hja
| |
| |
skriuwt ommers dat hja allegearre sûn binne en dat it mei Auke al wer delsakke is.’
Lykwols, it woe net by Frearkje wei. Under it tafelhimmeljen en flieroanfeien bleau it har hyltyd by. Wêr't it no wer op útkomme moast!
Hja krigen in kofjedrinker: Mellema, de moalkeapman fan 'e Gordyk, in ûnderhâldende prater en soks joech ôflieding. De man kaam yn sa'n grutte krite, dy hearde en seach nochris wat nijs en dêr koe er smout oer prate. Postma krige in sigaar fan him. ‘Toe, fuort de brân deryn, net sparje,’ en hy hie al in lúsjefers oanstrutsen. Dat gyng doe oan en de beide mannen jagen it lytse keammerke fol blauwe reek. It kofjedrinken waard wat rutsen. Frearkje hie al lang en breed it ierappelskilen berêden, mar hja koe der net ta komme en gean oerein, it wie sa'n nijsgjirrigen prater.
Doe hurd, hurd de ierappels oer, de koal moast ek noch wat efter 't gat ha, Postma woe al leafst op 'e tiid ite. De mist wie hingjen bleaun en de kij soenen nei iten mar op. De tiid ûntskeat Frearkje noch wat, nammers it fjoer woe ek net rjucht, alles woe sokke tiden ek graach byelkoar komme. Postma hie alris achtleas troch 't rút sjoen, doe't Mellema dan einlings ôfreizge wie.
‘Ja man, it is daalk ree, mar ik ha ek mar ien pear hannen,’ hie Frearkje yn harsels fûtere. No hie hja de ierappels opsmiten. Earst Postma mar roppe. No, dy wie net sa mâle fier, as hied er der op stien te wachtsjen. Hja soenen krekt de hannen gear ha, doe wie der ien by de doar. Frearkje der op ôf en dêr stie Teade, de blauwe duffel oan, mar tige meager en och sa suterich.
Postma kaam der by. ‘Dat ha jo net sa min roaid, wy soenen krekt ite. Kom fierder, man.’
Teade preuvele ferûntskuldigingen: 't wie sa alhiel net bedoeld, yntiids fan board gien, hie foar iten werom wêze wollen, 't Wie noch net oerdúdlik, mar safolle koenen hja der wol fan begripe hy moast in bulte ûngemak mei de fyts hân ha, soks hie gâns tiid nommen. ‘No krekt foar iten, it is my suver hast te mâl.’
Hy hie der faaks mear fan sizze wollen, mar Postma briek it ôf. ‘Sille wy no efkes stil wêze, minsken?’ Teade liet him doe ek net sa lang mear noadzje.
Dit iten, dizze âlde bewende kost, fan Frearkje berêden, yn tiden wie soks net bard. It wie him as foeren hja wer mei de snikke. Och,
| |
| |
wat hienen hja dan alle dagen op 'e snikke in tige fredich healoere en dan sa'n deugdsume kost! Under de bedriuwen frege Frearkje hûndert út. ‘En hast ek wat fan Auke heard?’ Teade skodholle en sawat tusken twa happen yn frege er: ‘Wie der nijs?’
Dan skynde it dan dochs net sa slim te wêzen, tocht Frearkje daalk. Doe ferhelle hja fan de brievekaart. Teade loek oan 'e skouders. ‘Neat fan heard.’ En fierder liet it him, sa't it like, ek kâld.
Teade behimmele syn board sawat mei de leppel.
‘Wat no, noch net ophâlde wol?’ frege Postma.
‘Ik kin 't sa wol wer efkes úthâlde,’ tocht Teade.
‘Kom kom, dat is gjin iten foar in grut minske, der is noch mear, hear!’
‘As jo der no op oansteane,’ en Teade pikte mei de foarke noch in pear fan dy moaie stivige ierappeltsjes út 'e panne. Dy skynde er noch altyd leafst te hawwen, tocht Frearkje, soks plichte foarhinne ek sa te wêzen. Hy krige der fiks fet oer en de lêste reade koal naam er derta. Yn in sucht wie 't op, men koe him oansjen, hy gyng te gast. Doe de brij noch foar 't bekommen, sûpenmoallen, dêr't nei alle tsjinstuiten fan dy moarn dochs neat oan mankearde en de sjerppot op 'e tafel. Praten kaam by Teade doe net folle fan, in minske moast him yn acht nimme, oars soe men jin ferite.
Postma krige de bibel en lies koart, hast in bytsje ûnwennich; nammers dizze moade hie Frearkje ynfierd. Hy hie him der yn fine kinnen, ek al troch it fûle oanstean, mar winliken wie er noch net sa goed thús yn soks. It foel Teade net op, it wie de âlde bibel, boppedat wie er mear as takocht. Doe't dan alles berêden wie, liet Teade him justjes ûnderút sakje en briek it him tige noflik op. Dat wie by him dochs altyd in teken dat er och sa nei 't sin iten hie. Under iten al hie it like dat de loft wat tinner waard, en no waarden de lêste wazige dampen opnommen en kaam de sinne der troch. De blêden fan de hôfsbeammen krigen wûndermoaie kleuren en de reade wangen fan de hurde winterapels glimken suver yn 'e strielen fan dizze hjerstsinne.
‘De kij bliuwe hjoed noch yn 't lân, it klearret alhiel op,’ en Postma knikte dy kant oer nei bûten, ‘no is der neat dat ús driuwt.’ Hy hie de piip al yn 'e brân, soks hie er tige hiem nei iten. Teade woe leaver noch efkes wachtsje. Frearkje siet der swijend by, hja hie har eigen tinzen. Wat koe 't al nuver rinne, dêr wie harren Teade hjirre te iten yn Lippenhuzen oan 'e tredde wyk. Der gyngen har safolle dingen fan
| |
| |
foarhinne troch de holle, nammers soks wie har wenst; en Teade begûn mei sobere wurden te ferheljen oer de sykte fan 'e lytse jonge en alles wat der mei gearhong. ‘Hy wurdt alhiel wer sûn, neffens dokter, mar hy hâldt al in groede boppe oer de holle.’ Soks wie 't slimste net, ornearre Postma, en Teade knikte. Doe praten hja noch wat oer sykten en krupsjes en mear fan dy ûngemakken.
‘Soa, hie Auke ek wer in oanfal hân?’ frege Teade op 'en ûnferwachtst. ‘No, in oanfal.’ Frearkje waard der suver kjel fan, hoe koe Teade der no ek wer sa plat en mâl by komme. ‘Durkje skreau, hy hie wer net alhiel ynoarder west, mear net.’
‘'t Is in hertkwaal, soks oppenearret him no en dan ris,’ sei Postma wiis.
Djip joegen hja har der net mear yn. Postma gyng oerein. ‘Sille wy efkes buorkje om hûs en hear?’ Dêr hie Frearkje winliken op wachte, no koe hja har dingen dwaan en hie nimmen foar de fuotten.
De beide mannen dienen in slach om it hûs. Hja stienen in toarn yn 't hôf, hjir en dêr lei in ôfwaaide frucht yn 't wiete gers. Postma joech útlis: dy dêre wie in bellefleur en datte in Frânske kroan. Teade knikte; dochs moai, sa'n hofke. Doe seagen hja by de hinnen, fan alles wat, gjin rasspul, mar fûle lizzers neffens Postma, ‘en dêr giet it om, no?’
‘'t Soe'k ek sizze, wêr oars om, as men mar aaien krijt.’ Teade sei it op in toan as moast er Postma ferdigenje. Sa reizgen hja fierder nei de baarch op 't hok en alles bylâns, 't koe besjen lije, allegearre. Hja bedarren yn 't bûthús en dêre yn it twiveljend twiljocht rekke Postma op 'e tekst oer Frearkje, syn swier lûd wat bedimjend priizge er har planút. Teade op 'e bûthúsbank, dy't al foar 't ljocht helle wie, en Postma op 'e mielgong, ien knibbel yn it fan Frearkje struide wyt sân, praten hja dêr as manlju ûnder elkoar, as freonen hast, dy't elkoar al jierren kend hienen. Nammers, Postma hie almeast it wurd. Teade knikte en sei no en dan: ‘Sa wie hja oan board ek al,’ of ‘krekt, krekt, sa hat hja altyd west.’
Teade naam dit opteine petear sûnder de minste argewaasje fan dizze foar it each sa ynbannige wâldman op; en hy hie der gjin erch yn, dat dy dûnkere eagen fûler fjurken as oars. Hja wienen it tige iens en koenen elkoar alhiel ferstean.
Doe rôp Frearkje foar de tee. Dêr waarden hja beide kjel fan. ‘Is 't
| |
| |
safier al wer?’ en Teade helle syn horloazje út. ‘Heden minske, ik moat nedich fuort, wat mei Wytske wol tinke!’
Hja namen har plak wer yn, Frearkje hie al yngetten; en frjemd, Postma wie deselde wer fan altyd. Neat wiisde mear op 't ferheftigens fan niis yn 't bûthús. Teade sloech it gjin acht, mar baarnde him oan de gleone tee, soks kaam fan syn hastigens.
Postma moast de ierappels noch yn in sek dwaan, dêrom breide er wat hastich ôf. ‘Nee, nee, bliuw jo mar sitten, ik sil de boel wol efkes foarelkoar meitsje.’
Hja bleauwen tegearre efter. Teade rikte nei it tabaksfetsje. Bûten sakke de sinne, de hôfsbeammen hiene tige lange skaden. Oan 'e kimen, fier wei, driigjend, stiene grutte dûnkere wolken.
‘'t Moai waar koe hast wol ris op wêze.’
Frearkje gyng der net op yn. ‘Wolst ek noch in stik iten yn 'e bûse ha?’ ‘Meitsje mar gjin drokte, 't is net sa'n lange reis.’
Hja geat nochris yn. ‘'k Sil in pear apels fan 'e souder helje foar de bern.’
Teade knikte, ‘'k Bin hjir alhiel te gast.’
‘Sitte jimme der och sa slim ta?’ Dat wie Frearkje wer, op 'e man ôf, sûnder ditten of datten. Hy prate der omhinne en woe him der foarwei wine.
‘Wy ha 't slimste hân, sille wy hoopje; mei in wike trije fjouwer kinne wy wer farre, tocht dokter.’
‘Myn stumper, dan is 't heal novimber, wat woest dan noch beskreppe? Foarhinne leine wy mei Sinteklaas steefêst foar de wâl.’ ‘'t Is no wat oars as doe.’ ‘Dat seiste goed, Teade.’ Wat hja der winliken allegearre mei bedoelde, hied er gjin aan fan.
Doe rôp Postma by de doar en Frearkje reizge nei de souder.
Dêr ried Teade troch de kommende jûn it glysterige paad del njonken de wyk, in bytsje wif troch ûngewoante, in sek ierappels efterop bûn mei gâns tou. Postma en Frearkje by de hiemshikke seagen him nei, swijend, elk mei eigen tinzen. Frearkje woe it net wêze, mar op dit stuit soe hja ek net prate kinne, it moed wie har fol. Teade, dy't in reis nei de Wâlden makke hie om in miel of wat ierappels. Postma hie noch folle mear tasein: koal, reade en wite, in heal kuorfol woartels en faaks soenen der ek noch wol wat beantsjes oer wêze. 't Koe mei de boat fan 'e Gordyk ferstjoerd wurde. It wie moai fan de man, mar it
| |
| |
bleauwen jûne stikken, men hoegde der net omhinne te praten en dêr wienen hja net by grutbrocht.
Teade seach net ienkear efterom, hy hie genôch oan himsels en de smoarge reed; doe waard er wei efter de elzenwâl fan 'e kamp.
De kij joegen lûd. ‘Ik moat mear as nedich melke,’ en Postma sette op it amerrak ta. Frearkje bleau stean. Hoe moast dat komme mei Teade-en-har? As it allinnich it iten wie foar dit stuit, dizze bysûndere wiken, mar der siet folle mear oan fêst. Hege lêsten fan hypteek en los jild en as hja sa koart oansieten... Frearkje koe der de ein net fan sjen, mar dit moast fêstrinne, it koe hast net útbliuwe. Hja loek oan 'e skouders, stilstean koe net mear, de tiid wie te fier hinne. De wolkebank skode stadichoan heger. Losse flarden dreauwen al sleau oer it dizerich blau fan 'e jûnige loft. It waard hjerstich. Moarn soe hja de kachel delhelje en fan 'e wike nei de keamer ferhúzje.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd