It Freark Jabiks Folk

[p. 45]

VIII

Kom, by Auke en Durkje-en-har in jonge soan, he'n! Jim wisten it al tink?’ rôp brêgedraaiers Geeske de oare deis doe't Teade-en-dy trochfoeren. ‘Wolnee minske!’ en it skeat Frearkje yn 'e skonken, wylst Teade sels by dat berjocht stean bleau yn 'e waring.

‘No, wannear, en hoe is 't?’ ‘Alles bêst, sa goed as 'k wit, justerjûn om tsienen, alven hinne, in grouwe jonge!’

Doe draaide de brêge wer oer. Frearkje krige de triennen yn 'e eagen. ‘Hast it heard, Teade?’ Dy knikte swijend en krige de kloet wer op, foar it each ûnfersteurber, mar likegoed fielde hy der ek wol wat fan; no wied er omke.

De boel lei noch mar amper foar de wâl of Frearkje hie de âld jas al út en in skjin bûnt skelk foar, hja wie net mear te hâlden. Hast mei in slach yn 'e rêch striek se de dyk lâns. Teade skodholle; it wienen froulju.

Ut 'e rin wei seach Frearkje twa trije kletstrochwiete Dútske lekkens boppe it goar en swart trape stikje blikke by Auke-en-har oan 'e line hingjen. It swierste kerwei hie Poai der al út, tocht se yn 'e gauwens, mar it waard in boel mei it droegjen om distiid.

Hja wie al hast by de trep op, doe't Poai om 'e keamersdoar kaam. ‘O, Frearkje, ik miende al dat ik wat hearde. Nee, hjir moatte jo wêze.’ En hja loadste Frearkje de keamer yn.

En dêr lei Durkje yn it hege bedstee, mei it bern yn 'e weach. Fan alteraasje sloech Frearkje soks gjin acht; hja krigen beide it moed fol. ‘Dit is in ding, bern, dit is in ding!’ wie it iennichste dat Frearkje sizze koe.

‘In lytse Freark! No, no!’ En hja hâlde it lytse protsje yn 'e earmen en koe der net oer út.

Dat gyng doe op in ferheljen oer en wer. Op dat stuit koe Durkje sels wurden fine, en Frearkje knikte mar. ‘It is no allegearre foarby, bern, en efter de rêch; no moat ik nedich fuort, hear! Wy moatte noch al ite, jûn komme wy tegearre wol even.’

Dy jûns moast Teade der oan gelove, hy koe der ek mei gjin mûglikheid foarwei. Dêr stie er houten en ferlegen mei it bern op 'e earmen en kaam lang net op syn foardielichst út. Auke gnyske: ‘Dat

[p. 46]

stiet dy mar linich, Teade! men kin sjen datst omke wurden bist.’ Doe krige Poai de lytse Freark oer, en sakken se ôf nei 't keammerke. It waard foar Durkje nammers ek te drok, safier wie it hinne.

Auke eide nochris justjes oer hoe't ien en oar yn syn wurken gien wie, wylst Poai him te help kaam as er hjir en dêr ris wat al te licht oerhinne gyng. ‘En no moasten wy mar ris sjen oft der ek wat ûnder de koark sit, Poai.’ En Auke wie sa grutsk as in flie, soks wie him mâle skoan oan te sjen.

Teade hearde dêr sawat en joech him justjes oerein. Dat wie teminsten oar praat!

‘Soks is winliken noch gauwernôch,’ sei Poai. ‘Fansels, ik wit wol it is neiste famylje...’

Frearkje woe ek nearne fan witte. Teade doarst syn miening yn dizzen net te sizzen, dêr hied er syn reden ta, mar hy wie tige benijd hoe't dit hjir ôfrinne soe. Mar Auke hâlde foet by stik. ‘Praat fan neat allegearre! Wy moatte drinke op 'e jonge soan, gjin mirakels, Poai!’ Dy hie it trouwens mear sein út fatsoen, en der yn it minst gjin erch yn hân dat Frearkje har byfalle soe. Dêrom wie se al by de kast ear't dy wer oan it wurd komme koe.

‘As jo it dan sa hawwe wolle, dan foar de froulju mar in bramboaske tink, en de manlju wat kleare fet faaks? Rezinen haw ik noch net, mar wy sille it wol rêde.’

Dat rûn dan mar bêst ôf, tocht Teade, en hy skikte wat neier by de tafel.

Frearkje koe it net litte, mûglik om't Auke syn sin wer krige hie, om sawat glimkjend te sizzen: ‘En no is de jonge soan dochs noch yn it bedstee te wrâld kaam, n't Auke? Ik tocht oars dat jim dêrom timmere hienen.’

It moast gekheid hjitte, mar Auke fielde it wol; dat wie no echt dy âlde Frearkje wer.

‘Dokter woe it net lije, it wie te kâld foar it bern, dat wat soenen wy oars?’

Doe die Poai, sûnder erch, harres der noch oerhinne. ‘Dy neakene, sigerige ledikanten en dat om distiid? Praat my dêr net fan, bern! Men soe der jin in krupsje fan op 'e hals helje. En dat wylst men in waarm smout bedstee hat? It soe de dwaasheid yn top wêze.’

Soks hoegde Frearkje neat mear oan ta te dwaan. Auke swijde der

[p. 47]

ek oer, mar hy seach dy eagen oan 'e oare kant de tafel, en syn wille oan 'e romerfol drank wie de earste eagenblikken suver fuort.

Frearkje lykwols hie nije dingen te beprakkesearjen. Om Durkje en it bern almeast hie se har goede sinten út it âldersgoed ûnder dit wif en aventoerlik ûndernimmen set, en dêrom hie it net hoegd, wist se no, mar it wie te let en Auke hie syn sin. No lykwols waard der har gjin tiid jûn om der oer nei te tinken. Poai skikte wat by en helle op oer har befinings mei kreamheinen, fan alles en noch wat. Mar deselde prakkesaasjes soenen by Frearkje weromkomme, hja wie hjir samar net klear mei en soe der dochs útkomme moatte.

Teade hie drank preaun; doe fertelde er Auke fan 'e reis oer de mar en fan 'e flechthaven op Pean.

Hja krigen in twade romerfol, en Teade hie grif gjin tankje sein foar de trêde, mar dêr kaam it net oan ta; it spul waard yn 'e kast set. It waard ek bêdtiid foar allegearre, en Poai moast it bern noch berêde.