Foar de lins

It muzykkorps

Doe't Wiersma sei dat it korps hast fyftich jier bistien hie, praetten de leden oars net as oer feest. Dat swurk hie er wol driuwen sjoen. Net dat er hwat op feestfieren tsjin hie, mar der moast reden ta wêze. Hwat soene hja bifeestfiere; mei 't korps koe't ommers lang gjin sprekken lije? Der wie gjin praten tsjin. ‘Jo sjogge dat forkeard. As wy feestfiere kriget elk der krekt wer moed foar’.

Toe dan mar. Al wie er dan foarsitter, hy soe net alles op

[p. 123]

alles sette. Hja moasten it ek mar witte. Feest, dy simmers wiene hja thúskomd mei in twadde priis yn'e earste ôfdieling; noch ien sa'n oerwinning en hja moasten nochris in takke tobek.

Fyftich jier bistien, fytich jier lid west. Doe't er jong wie hie er de bugel hawn en de piston, nou hie er oan'e tuba mear as genôch. As er it net om it korps die hâldde 'r der alhiel mei op, syn tiid wie oer, mar der kamen net genôch fan'e jongerein foar yn it plak. Hwat wie it hiele korps noch? In tweintich leden; in dirigint koene hja net mear bistuiverje. Nou stie Harm Kluving der foar, de winkelman. Hy soe neat fan Harm sizze, de man die mear as syn bêst en alles forgees. It wie in pûrbêste pistonblazer, dat wie noch hwat oars as dirigint. It lêste kaem safolle mear oan to pas.

Yn fyftich jier wie der gâns foroare. Har earste dirigint wie Pot, in earsten muzykman. Woansdeitojouns kaem er op in hierde fyts de Skatting del. Hy krige fiifentweintich stûren foar in hiele joun. Fan seis ûre ôf naem er de mannen geweken dy't net meikomme koene. Healwei achten bigoun de repetysje, it duorre oan tsien ûre ta, dan moast Pot sjen dat er mei syn karbydlantearne wer yn Snits kaem. Allegear foar ien kear fiifentweintich stûren. Likegoed hie er it korps fan'e tredde nei de earste ôfdieling brocht. Doe wie der aerdichheit oan: hast fjirtich leden, woansdeitojouns wiene se presint, der moasten al needsaken wêze as der ien weibleau.

Letter kaem Witterman op in stoomfyts, in learen pak oan en in stofbril op. Hja koene net altyd steat op him meitsje om't dy motor it wolris sitte liet, mar dirigeare dat koe er. Mei Witterman nei in konkours bitsjutte in earste priis, mar der wie ek gâns oan foarôf gien. Noch hearde 'r it him sizzen: repeteare, repeteare en nochris repeteare, oars gean ik mei jim net fuort. Doe waerd der thús noch ûren en ûren oefene.

Hja hiene Wobbes hawn, Kiezebrink en noch oaren. Doe't hja Ameling hiene kamen se yn'e eare-ôfdieling. It doarp wie to lyts. In komité by de doarren lâns om sinten; yn noch gjin wike hiene hja tûzen goune.

Feest. Jolke bakker op it podium mei it briefke fan tûzen en hwat tsientsjes. ‘Wy binne greatsk op ús korps, sûnder korps soe ús doarp it doarp net mear wêze!’ Klappe en stampe as soe de flier der út.

Dat hie winlik it bigjin west fan'e ein. Net hals oer de kop. It wie tweintich jier lyn, it korps wie der noch, Kluving stie der foar en hja spilen yn'e earste ôfdieling. Wie dat likegoed net moai? Moast er net mear fan dy kant bigjinne? It hie ommers al fyftich jier bistien en hja soene feest ha! In selskip fansels. ‘Dat ferget in hûndert as hwat mar der komme minsken op ôf en dêr moatte wy it fan ha’, sei Jippe fan Hyltsje. Hja koene der allegear yn meigean.

[p. 124]

‘Moat der ek noch spile wurde?’ frege Wiersma bitter en spotsk. Net ien dy't der erch yn hie.

‘Hwat oars, wy moatte al in pear stikjes blaze’.

It spyljen wie foargoed op it twade plan komd. Dat draeide op in korael út, twa marskes en in stik fan Boudijn. Folle mear koene hja ek net en it moast bileaven net to lang duorje. It gyng om it feest, net om it korps. Der kaem ek al wer in komité, it wie om jild to rêdden, de leden gyngen húske bylâns. Sa gyng dat op 'e jubileumjoun ta.

De greate seal fan it doarpshûs ôfladen fol. Tusken de flaggen twa swier forgulde sifers, in fiif en in nul, as wie it kleare goud. Wiersma fielde gâns argewaesje by'm weifallen, doe't er op it toaniel stie en dy minsken taspniek; hja droegen it korps dochs in goed herte ta. Mei't blazen gyng it wol hwat ryklik koart om'e hoek, om'e tiid moast it mei twa nûmers ophalde, mar it gyng sa moai knap. De soan fan Jolke bakker op it toaniel mei de jubileumjefte dy't fan Wiersma yn tank oannommen waerd.

En dêrmei wie't oan dat selskip ta, doe waerd it earst moai. De lju formakken har ta de teannen út, hwa tocht noch om tiid?

In joun dêr't oer praet waerd. De oare deis rôpen de lju it inoar op'e dyk tomjitte: ‘Hwat wie't moai net?’

Hja hiene it oer it selskip, net oer it korps. Mar Wiersma wie fan de joun ek like goed opfleure. De minsken hiene foar it korps noch wol hwat oer. Der wie wer jild, hja hiene hwat earmslach. Hwa wit, as alle leden har nouris ynspanden as hja dan noch net in oare dirigint krije koene, Harm de piston wer, dan moast der noch wol hwat to birikken wêze. Mooglik krigen hja der wol nije leden by en bigunstigers, dy kant moast it út, dan hie it feest net om'e nocht west.

Woansdei, op'e repetysje soe er it fuort oer in oare dirigint ha. Harm woe der o sa graech mei ophâlde, de man die't om it korps mar hy siet helte leaver sels mei to spyljen.

Foar fiifentweintich goune yne joun soene hja faeks wol in dirigint krije kinne. It wie in hiele hou mar as hja mei oelech to wurk gyngen.... Hy sette in foarsichtige birekken op, it moast kinne.

Moedich stiek er woansdeitojouns mei syn tuba nei de repetysje, in stik papier mei sifers yn'e bûse.

Der wiene acht leden. ‘Se binne joun mar let’, sei Harm. Dat wiene se dochs. Hja wachten in, healûre. Der kamen net mear.

‘Hwat sizze jim, mannen?’ frege Harm.

Wiersma joech it antwurd. ‘Hjir is myn hoarn, jim kinne my útkrasse as lid’.

Hy wie bitiid wer thús. Sûnder tuba.