Foar de lins

Foarman

Neffens Albert syn eigen sizzen wie er foarman by de gemeentereiniging. It koe bêst wier wêze, op 'e jiskepream stie er altyd to roer, wylst in oar kloete. Dat naem net wei dat er sels ek alle dagen mei jiskeamers en in machtige biezem yn 'e wapens wie. Albert sei dat in foarman in foarbyld jaen moast en dêr siet hwat yn.

Yn syn jonkheit hie er altyd by de boer tahâlden. Folle, folle letter wie er ta de troudei en by de gemeente komd en doe ek noch foarman.

Hie er dêr net genôch oan ha moatten? Mar rekket it mear oait fol?

Mooglik bigoun it mei Albert wol doe't har fan Boukje' kant in pear tûzen goune tastoar. Hwa sil it sizze? Mar fuort letter biskreau er it hûs fan Brouwers Fokje yn 'e Krússtrjitte, in wike letter rekke 'r der ôf en koe er hûndert daelders winst mei nei hûs nimme.

[p. 74]

Hast achtleas stiek er dy sinten by him, mar wol gyng er mei in slach yn 'e rêch de smelle trep del fan ‘Landmans welvaren’.

En wie 't net singelier? Noch gjin seis wike letter doe't it rinteniershúske fan Rinsma op buorden kaem, wie er wer heechst, hy roun der ek mar goed twahûndert goune út en rekke der flot wer ôf.

Sa koe Albert wol foarman wêze, sokke ynstruijings wiene moai mei. Hwa soe it efter him socht ha en men soe sizze hoe hie de man dat? Om krekt heechst to wêzen en dochs net to heech.

By dy beide huzen bleau it net, hy seach de kranten der op nei, inkeld gyng er wolris om utens. It kaem wolris foar dat er net meikomme koe, mar meast wie er heechst en altyd rekke 'r der wer ôf, hoe wie 't mooglik, hoe wie't mooglik!

Net ien waerd der einlings kjel fan dat er gjin foarman bliuwe woe, hy 'gyng hwat buorkerij oan. Hwerom soe dy man gjin boer wurde? Sa'n ien koe 't noch fier bringe.

Dat koe er ek en wie 't lok him net altyd mei? Hie men dat net mei lju dy't hwat weagje doarsten?

Drystwei biskreau er tweintich pounsmiet lân en rekke der ôf. De hiele buorren rôp der fan. Dy Albert waerd sliependewei ryk, hoe wie 't mooglik dat er it sa lang by de gemeente úthâlden hie.

Hy krige ek al wer mear fé op, welja, foar sa'n ien wie kij keapje gjin kunst. Mei Bottinga's pleats sloech er al sa'n slach, wylst elk him it oardiel al foarslein hie om't er der sa yrbrând hie. Mar doe't de hiele boel kumileard waerd, kaem der wol in goune by! Albert wie fan alles ôf en koe jild. opstrike. Wie't net dwers troch alles hinne?

Doe't er oan it hûs by de brêge hingjen bleau, loeken de lju ris oan 'e skouders, alle bÛter koe net op ien pankoek en hwat lette Albert sa 'n húske fan in tûzen as hwat?

It twadde dat er hold, kaem better oan it gefoel, it wie dy kast fan Sinnema's hûs. It hiet oars wakker dat der in great winkelbidriuw om stike, mooglik dat Albert dêr rekken mei hâlden hie by't skriuwen, mar by de palmslach wie der gjin mins dy't der op biede woe.

En nuver wie't, yn koarten tiid bleau er mar leafst oan noch twa huzen hingjen en oan acht pounsmiet lân. Hwat moast Albert mei al dy huzen? Nou ja, forhiere, mar kaem er dan oait ta syn sinten?

Albert hâldde út dat dy huzen net to djûr wiene, it iene sa min as it oare. ‘De lju gunden it my net dat ik der ôfreitsje soe. As se fan in frjemd biskreaun wiene, hiene jo ris hwat bilibje sillen. Ik moast der oan hingjen bliuwe, dêr wie 't om to dwaen. Nou't it der sa foarstiet sil ik hjir net wer in hûs oan 'e priis bringe’.

[p. 75]

Dat die er ek net, wol gyng er nei de frjermdte dêr't er in dûbel hûs biskreau en mei in grouwe bolle thús kaem.

Dat gyng mei Albert net goed, liet 'm mar gâns jild woun ha, hy koe dochs alles net fiterje?

Dat koe er dochs net, der kaem ek foargoed dalje op. Earst gyng dier al fé fuort, dat die him de wielde net. De dûbele went moast er ûnderhânsk fuort dien ha en der gâns op ta jown. De lju wisten wer hoe't it krekt siet. Dat Jelle timmerman letter it hûs fan Sinnema krige, koe elk sjen, nei't der sein waerd moast Albert der gâns, gâns op sitte litten ha.

Der waerd ek sein dat it der mei de kroade ynriden wie mar dat it der mei de wein wer útgyng. Nei beide kanten oerdreaun fansels, mar dat Albert net lykhâlde koe wie sa klear as glês. Syn buorkjen moast ek al net útstekke. Noch in jiermannich wjokkele it sahwat, doe moast de hiele buorkerij oan 'e kant. It moast jin likegoed ek noch bigreatsje, hwat hie er yn syn goede dagen net in earmslach hawn en nou sa. Om Baukje moast it jin ek bigreatsje. Hwat moasten sokken nou bigjinne? Hy wie noch mar goed fyftich.

Albert liet de minsken prate, dat hie er nammers altyd dien. Hy hie sa syn eigen oandiel oer gâns dingen.

Earlik seach er de swierrichheden ûnder eagen. Der hie in tiid west dat der fiif, seis huzen op syn namme stiene. Huzen yn soarten, nou't se allegear fuort wiene woe er 'm geneare mei it einichste keammerke yn Jentsje' steech.

Hy die mear. Frijmoedich stapte 'r nei de direkteur fan gemeentewurken.

‘Ik soe ris hearre, mynhear....’

‘Ja, ja, hwat sil 'k dêr folle fan sizze? Foarman hoege wy fansels net oer to praten, dat is útsluten. Wy kinne noch al ien op 'e dyk ha, der sille wol gadingmakkers genôch wêze as it rjochtber wurdt, mar jo hawwe de âldste brieven. As b. en w. it der mei iens binne...., mar jo bigjinne by de leechste rang’.

‘It is goed, mynhear’.

Sa bisloech it dat Albert fjirtjin dagen letter mei in skeppe oan 'e fyts stadich de Krúsdyk úttrape. Dêr moast er barmen sljochtsje.