Foar de lins

De bisite

‘Oars moasten dû en ik pinkstermoandei nei Jan en Metsje yn Ljouwert’, sei Eabeltsje, ‘de bern geane dochs allegear fuort en it is krekt sa'n dei’. Bouwe rôp net sa lûd mar Eabeltsje hie 't yn 'e holle. ‘It is hast in jier lyn dat wy der west ha en dan myn bloedeigen suster, it is my suver to mâl’.

Sadwaende gyng dat troch. Dy moandeis ieten hja yntiids, de bern woene ek fuort en sels soene hja op 'e healwei-ienenbus.

‘Dan hawwe wy noch in moaije middei’, sei Eabeltsje.

‘Wy koenen sa goed wol yn it skaed fan'e parrebeam sitten gean’, grommele Bouwe. Praet, dêr't net ien nei hearde, hwa soe der nou harkje, nou't alles regele wie? Der wie noch sop fan 'e sneins, fierder opbakte ierappels mei in kropke slaed en in mûlfol rabarber nea, dat der noch stie. ‘Sa, elk hwat fan 'e stokfisk’.

De bern allegear like wyld om fuort to kommen, Bouwe mei in skelk fan Eabeltsje foar, knoffelich oan it ôfdroegjen.

‘Dochstû de efterdoar fêst?’

Mei wémoed seach Bouwe nei it skadich efterhûs. De parrebeam hie sa oerdiedich blomke, de goede rook fan hagetoarnen hong swier ûnder de beammen. Nou twa stuollen ta jins foldwaen en it fel oer de eagen...

‘Bist klear, Bouwe?’

[p. 47]

De huzen oan 'e buorren stiene yn 'e felle sinne, de waermte sloech werom fan 'e stiennen. ‘Ik hie de jas suver wol thúsbliuwe litte kind’, suchtte Bouwe.

‘Kinst net bêst yn 'e oerstrûper troch de stêd wol, hwer liket dat op?’ De bus wie ek noch ôfladen fol, in soad roprich feinteen fammeguod. Bouwe bisaude him, dat hong mei sok allerkostlikst waer yn in ratteljende bus.

Ien kear bûten de buorren koe er syn argewaesje forjitte. Hwat hiene Bouma' jonges dêr in allerivichst moai stik ierappels stean. Feike hie de biten ek op ienen, dat hie der oars om spand. Hettema' weet hie de lêste wike omraek oanhelle. Jelle syn kij hiene it ek goed, al stiene der dan hwat ryklik hynsteblommen. En oanienwei wie der wer hwat oars, it snjitte allegear wol hurd foarby, mar oeral hie er syn niget oan. It fjild wie nou wol op 'en allermoaist, tsjin 'e kime dûnkeren de Trynwâldster bosken. Dêr soe 't ek drok wêze in dei as hjoed, mooglik koe er dan noch mar better nei Jan en Metsje gean.

By at Ljouwerter stasjon stiene hja yn 'e gleije sinne.

‘Sille wy oars mar mei de stêdsbus?’ hifke Bouwe.

‘Litte wy mar rinne, dy stêdsbussen kriget men nea gjin doel oer, men wit net hwat kant as se útgeane’.

Moedich, mar switfeijend, stieken hja de Stationswei út en draeiden oer it spoar. It wie dêr útstoarn as op in greiddoarp ûnder iten, mar wol waerm.

Dat de Skrâns sa lang wie, der kaem gjin ein fan.

Bouwe sei 'it net, om't er út noch yn gjin spul ha woe, mar by 'm sels tocht er: hwat dogge wy hjir yn 'e goedichheit? As yn in fisioen seach er de skadige parrebeam, it stil efterhûs, de âld flear dy't mei brede skerms blomke.

Einlings, de Eysingastrjitte, dêr't ek al gjin skaed to bikennen wie en gjin mins to sjen.

Eabeltsje fornaem wol dat Bouwe stiller oan waerd. ‘Metsje sil wol raer beare’, sei hja om him hwat op to fleurjen. Bouwe grânzge en switte, it feestlik sigaerke dat er by it stasjon opstutsen hie, smakke 'm net iens.

Swijend swaeiden hja de deadske Sieriksmastrjitte yn, it wie al krekt oft der in sigentsje twirre, der lei ek in streekje skaed.

Eabeltsje drukte op it feninige skiltsje, Bouwe gyng foar it rút stean en seach dwers troch alles hinne. ‘Gjin mins yn 'e hûs’, sei er tryst.

‘Soene hja miskien even op bêd wêze of yn 'e tún...’

‘Yn 'e tún’, húnde Bouwe.

Eabeltsje bisocht it nochris mei de skille, doe gyng der by de buorlju boppe in rút iepen, in mins yn 'e ûnderrôk, mei it hier om 'e holle frege: ‘Musten jimme by Postma weze? Die benne een dagje naar buten’.

Dat wisten hja doe mar. Eabeltsje foel mei it mins yn 'e

[p. 48]

ûnderrôk yn in roprich petear, Bouwe stie mei útsakke skouders moedleas al wer midden yn 'e strjitte.

‘It sal nou fast wel mooi weze, buten...’

Eabeltsje antwurdde der ek noch op, tocht Bouwe lêbbich en wrantelich sei er: ‘Kom’.

Dêr kroasken hja wer hinne, Bouwe die de jas út.

‘Kin dat hjir wol? Der sit ek in slach yn dyn galgen’.

‘Se sille my wol rinne litte’.

‘Hwat treft dit nou raer, Jan en Metsje binne nea fuort en nou krekt...’

‘Wy sille sjen dat wy wer by de bus komme, mar gau nei hûs’.

‘Mar dat kin net, jonge, wy hawwe de kosten der om makke. Wy binne hjir nou, wy kinne de Nijstêd wolris oer en hwat yn 'e Prinsetún sitte of sa’.

De Nijstêd oer, Bouwe griisde.

Yn 'e Skrâns kochten hja in iisko, it roun Bouwe by de hannen del om't er der to fûl op kniep, hy hie in hiele slanter op 'e broek. Eabeltsje doarst net iens fûl to fûterjen om't se him hwat mei fordrach oankomme moast.

Hja bidarren ek noch op 'e Nijstêd, mar Bouwe drige: ‘Nou moatst al witte hwatst wolst, ik wol hjir wei, myn lykdoarn bigjint my ek to pinigjen’.

De Prinsetún dan mar. Hja kochten in fleske sûr drinken. ‘Lekker fris’, sei Eabeltsje, mar Bouwe kaem earst hwat by doe't er ûnder de treurbeam oan 'e kant fan de fiver siet, de fuotten yn 't lije wetter.

‘Dit is my noflik’, sei er, ‘heden heden, hwat is my dit allernoflikst’.

‘Soe 't wol meije?’ frege Eabeltsje skruten, mar Bouwe sei ûnforskillich: ‘Dat wit ik net en it kin my ek gjin grissel skele’. Hy hie de boksen oan 'e knibbels ta omheech en roeike foarsichtich mei syn wite skonken troch it wetter.

‘It is in woldied, ik fiel gjin lykdoarn mear’. Fan kleare tofredenheit stiek er wer in sigaerke oan.

Hja fordiene dêr in grou ûre tiid. Bouwe sei dat er in oar mins wurden wie, mei de bûsdoek droege 'r de fuotten ôf.

‘En hwat sille wy nou?’ frege Eabeltsje.

‘Nei hûs’, sei Bouwe biret, ‘hwat soene wy oars sille?’

‘Moatte wy net noch hjir as dêr sitte, wy hawwe ek suver neat hawn’.

‘Hwat soe it bitsjutte?’

Doe't hja healwei wiene en de bus by in halte stie, kaem der ek ien fan 'e oare kant, stadich kriemde 'r om har hinne. ‘Dêr sitte Jan en Metsje yn! Op it moaist hawwe se nei ús west!’ Eabeltsje sloech de hannen yninoar.

‘Stil sitte litte’, sei Bouwe kalm, hy waerd oars noch oars.

Mar it wie wol sa, hja wiene noch net iens oan hûs ta doe

[p. 49]

spatte Hessels Minke ta de doar út: ‘Jou suster mei de man hawwe hjir west, minske, dy kamen by jimme foar de tadoar, se hawwe by ús thédronken, wy wisten ek net hwer't jimme wiene...’.

Bouwe roun troch, noch mar amper troch de doar die er de skuon út. Mei it bûsgroen los, de mouwen opstrûpt, bilânne 'r op sokken ûnder de parrebeam. ‘Nou kofje en koeke’, sei er. Doe die er de eagen ticht.