Den Cleefschen Pegasus

Tot Loff Van de volkomen Vereeninghe tusschen Syn Keur-Vorst Doorlucht Van Brandenburgh Ende de Wel Edele Gebooren Hoogh Gestrenghe, Geleerde Heeren des Ridderschaps ende de Steden des Vorstendoms Cleve ende Marck. Te wege ghebracht inden Name des Keur-vorsts Doorlucht: Door den Doorluchtigen, Hoogh-Gebooren Prince Prince Iohan Maurits Van Nassau etc. Stadt-Houder vande voornoemde Landen.

MAeckt nu Vreught in dese Landen,
Doet de Fackels lustich branden,

[fol. H7r]

 

Dat dien Vrede is gemaeckt,

 

Daer men langh naer heeft gehaeckt.

 

Siet de Son wil mede loven,

 

Dat den twist hier is verschoven,

 

Want sy heeft in langh voorwaer,

 

Niet ghetoont als nu soo klaer.

 

Looft met vlijt dien Prins d' Nassouwe,

 

Die den Vorst en't Landt is trouwe,

 

End' de Stenden al te saem,

 

Hebben meed geheel bequaem,

 

Desen Prins ghehoor ghegeven,

 

Die met soetheyt al syn leven,

 

En verstant heeft geregeert

 

Daer om jeder een hem Eert.

 

Hoordt die Wilden eens vermanen,

 

Hoe sy schreyden met veel traenen,

 

Doen hy moest verlaten haer,

 

Maeckten sy seer groot misbaer.

 

Wie men in dat Landt kondt vinden,

 

Ieder even seer beminden,

 

Desen Prince van Nassouw,

 

Al die Menschen Wilt en Rouw.

 

O! wat vreught is Cleef gegeven,

 

Doen den Keur-Vorst hoogh verheven,

 

Bracht dees Landen uyt benouw,

 

Wanner hy dien Prins Nassouw,

 

Als Stadt-Houder hier deedt eeren,

 

Om dit Landt wel te Regeeren.

 

Dus de Stenden met genucht,

 

Dancken syn Keurvorst Doorlucht,

[fol. H7v]

 

Iae de Stenden al ghelycken,

 

Doen nu groot getrouwheyt blycken,

 

Aen haer Vorst en houdent goedt,

 

Al wat d' Prins d'Nassouwe doet.

 

Ick meen men noyt binnen Cleve,

 

Van soo'n Landt-dagh heeft geschreven,

 

Daer d'Stad-houders' Vorsts begeert,

 

Selver heeft gheproponeert:

 

Iae noch met soo schoonen Rede,

 

Selfs de Proposity dede,

 

Dat een jeder meende soo,

 

Of hy hoorden Cicero,

 

Meed Demonsthenes syn spreecken,

 

Heeft by d' Prins d'Nassau gebleecken,

 

En Amphions soete Tael,

 

Die de Steenen al-te-mael,

 

Dede tot een Stadt vergare,

 

Even heeft dien Prins voorware,

 

Dese Stenden haer Tweedracht,

 

't Samen tot een Vreed ghebracht.

 

Hoe sal Syn Keur-Vorst Doorluchte,

 

Dit aen hooren met genuchte,

 

Dat dien Prins hier heeft ghemaeckt,

 

't Heele Landt in rusten raeckt.

 

Dus moet men nu singen hooren,

 

Salich uyr dat is ghebooren,

 

Soo een Prins die Vorst en Landt,

 

Vrede brenght door soet verstandt,

 

Hier voor wilt dien Godt van boven,

 

Al-te-samen hooge looven,

[fol. H8r]

 

Ende bidden Godt doch geeft,

 

Desen Prince lange Leeft.

 

Nu de Stenden van dees Landen,

 

Spreecken Lof met cloeck verstanden,

 

V ô Prince van Nassouw,

 

Ghy d' Keur-Vorst en't Land syt trouw,

 

Seggen Cleef moet syn vol vreugden,

 

Dat dien Keur-Vorst cloeck in Deughden,

 

V ô Prins seer Goedertier,

 

Stelden als Stadhouder hier.

 

'k bid u Vorst en Stenden allen,

 

Laet myn Schrijven u gevallen,

 

Is't niet naer de Cunst ghedaen

 

Siet myn pen haer cleynheyt aen.

 

Wilt het doch myn Pen vergeven,

 

Sy misschien niet heeft gheschreven,

 

Als wel soude doen een Man,

 

Neemt het in genaden an.

 

Men moet u ô Prins Nassouwen,

 

Wel seer hoogh in weerden houwen,

 

End meed syn als dat betaemt,

 

Prince van den Vreed ghenaemt.

Gemaeckt binnen Cleve 14. Octob. 1653.

[DIen Prins d'Nassouwe]

DIen Prins d'Nassouwe

Is 't Landt getrouwe,

End oock bemindt,

V Stenden 't same,
Om hy bequame,

V Heeren vindt.

Hy wilt regeren,
Met groote Eeren,

Sonder geschil,

Spreeckt Lof de Stenden,
Dat sy haer wenden,

Naer d' Reden wil.

[fol. H8v]

 

O g'luckich scheyde,

 

Daer m'allen beyde,

 

Op den Landtdagh,

 

Soo wel te vreden,

 

Als men is heden,

 

Syn leven sagh.

 

De Brisilianen,

 

Of onderdanen,

 

Waer dien Prins coemt

 

Gestadich Minnen,

 

Met hert en Sinnen,

 

Nassau beroemt.

 

't Heeft eens gebleecken,

 

Dat men sagh spreecken,

 

Op den Rijcxdagh,

 

Daer jeder roemden,

 

Syn Rijcke noemden,

 

Waer die in lagh,

 

Behalven eene,

 

Hertogh alleene,

 

Van Wirtenburgh.

 

Seydt maer 'k mach slapen,

 

Hebbend' geen Wapen,

 

Vry sonder surgh.

 

Al waert 'k my stelden,

 

Midden in 't Velde,

 

Vry inden schoot,

 

Mijns Onderdane,

 

Ick en soud stane,

 

In geenen noodt.

 

Dien Prins d'Nassouwe,

 

Magh meed vertrouwe,

 

V Stenden al,

 

Dat hy met lusten,

 

By u can Rusten,

 

In ongeval.

 

Ick meen g' u Leven,

 

Voor hem soud geven,

 

Als 't was van noodt,

 

Door liefden trouwe,

 

't Sy Mans of Vrouwen,

 

Gaen inden Doodt.

 

Dit Lof te vooren,

 

Was heel verlooren,

 

Neemt daer voor aen,

 

Waer door 't quam even,

 

't In Nassauws Leven,

 

Niet konde staen.

In Cleve den 27. Novemb. 1653.

FINIS.