|
| |
Een History, Op Rijm ghestelt
Van een Man die ghepractiseert hadde
Dat het Glas niet breecken konde,
Ende daer voor de doodt tot loone vercrege.
Maer den Vorst van Nassouwen,
Doet Cunst in eeren houwen,
Jae hoe den Mensch meer Cunst versint,
Hoe dien Vorst meer den Mensch bemint.
MEn seght dat eens een Man, hadde gaen practiseren,
Een seer aerdige Cunst, van't schoone clare Glas.
Dat men 't wel hebben moest, boven silver gaen eeren,
Om het soo sterck soud syn, als wel het yser was.
Doen nu die Man seer wel, syn hersens had gebroocken.
En dat hem Godt den Heer, dees cunst had vast verleent.
| |
| |
Heeft hy licht tot sich selfs dees woorden dus gesproocken,
dit sal syn aengenaem, heeft dat oock vast gemeent,
Daer om is hy daer meed by den Coninck gaen treden,
En seyt Heer Coninck, ick ver-eer u hier een Cunst,
Dit Glas sal syn soo sterck, als Iser waer om heden,
Hoop ick daer door vercrijgh, van u genaed en gunst.
Maer 't viel heel anders uyt, den Coninck deed hem doode,
Seggende dat hy daer mede veel menschen souw,
Ontrecken uyt haer mondt de spijs ende het broode,
Siet eens hoe desen Man quam door syn Cunst in Rouw:
Voorwaer dien Coninck cond dit niet wel overdencken,
Dat Godt die desen Man, dees Cunst had doen ontfaen,
Weer ander Cunsten soud, ter werelt cunnen schencken,
Waer door niet eenen Mensch, konde verlooren gaen.
Dien Coninck moet geweest syn van Midas geslachte,
Die Apollo syn Liers geluyt, niet en verstont,
Maer boven Pan syn Fluyt, wel hoogelijcken achte,
Waer om hy sich daer nae, met Esels ooren vont:
Want Coningen voorwaer, die Cunsten wel verstonden,
Die hebben Cunst altijdt, met groot profijt geloont,
Daer door men in haer tijdt, veel Cunsten heeft gevonden,
Om jeder dan syn vlijt, tot Cunsten heeft getoont.
Als Coninck ofte Vorst, geen Cunsten gaen beminnen
Soo blyven alde lie'n sitten in Platons Hol,
Want niemant wil voorwaer geen cunsten dan versinnen,
Maer wroeten inde aerdt, gelijck als doet den Mol.
Gelijck myn Vader sprack het Iaer van ellif hondert,
Schrijft hy soo duyster was, men in't heel hondert Iaer,
Weynich geschreuen vindt, waer om hy was verwondert.
Of inde werelt doen niet een gebooren waer,
Die, in die Eeuw den Loff van Vorsten woud beschryven,
Doch het kond syn die schrick, lagh haer doen noch in't hooft,
Men om de wetenschap, een Man had sien ontlijven,
Dat sy van't leven meed, mochten worden berooft.
Want als de Vorsten geen geleertheyt en beminnen,
Soo is de Studie doch, ter werelt niet geacht,
| |
| |
Om jeder wilt den Vorst, naer volgen in syn sinnen,
Geleertheyt wort dan heel tot verkeertheyt gebracht.
Maer ghy ô Vorst Nassau, gaet heel in weerden houwen,
Wat Cunsten dat men oock, ind' heele werelt vindt,
Soo dat u sin alleen, niet vast en staet op bouwen,
Maer al wat kloeckheyt heet, ghy heel van herten mindt.
U cloecken Geest vereyst, ghy moght een Keyser wesen
Om dat de werelt heel, tot cloeckheyt haer soud spoen,
Jae d'heele werelt soud dan worden weer ghepresen,
Gelyck men plaght wel eer in Ouden tijdt te doen.
Myn Vader in syn tijdt heeft Vorsten Loff beschreven,
En niet ontsien de moeyt, en grooten arbeyt swaer,
Iae willichlick seer veel, duysenden uyt gegeven
Tot Loff van Princen groot, als blycken kan voorwaer,
Waer uyt men sien kan hoe, myn Vader ginck beminnen,
De Vorsten waer voor dat, hy altijdt was bereyt,
Te sparen geldt noch tijdt, met hert gemoet en sinnen,
Of dat niet was voor waer groote genegentheyt?
Insonderheyt voor waer van't hooge Huys Nassouwe,
Want dat van Ouden Tijdt geleertheyt heeft bemint
Daer om zijn Vader was voor dat Huys seer getrouwe,
Gelyck men in syn boeck daer van geschreven vint.
Ick bid u Prins Nassau wilt het myn doch vergeven,
Ick dit hier niet beschrijf seer aerdich naer de Cunst,
Maer dat ick evenwel behoud so langh 'k sal leven,
Uwe genade groot en eerelijcke gunst,
Dit ghemaeckt binnen Cleve, den 5. April 1653.
't BLijckt myn Vader in syn leven,
Heeft veel Vorstens Loff beschreven,
't Schijndt Godt wilt dien Heere groot,
Ick 't moet doen naer m' Vaders doodt.
|
|
Auteursrechtvrij