Den Cleefschen Pegasus

Wellecom-Loff. Van Haer Keur-Vorst Doorlucht, Comende van S P A binnen Cleve.

VOrstin verheven,

Weest wellecom,

Doch binnen Cleve,

Overal om,

Waer ghy met sange,

End' groote vreught

Moet syn ontfangen,

door uwe deught,

d'Astrologien,

Hadden voorseydt,

In desen tyen,

Soud syn bereydt,

[fol. C1v]

 

Tusschen twee Heeren,

 

Een grote strijdt,

 

Maer soud haest keeren,

 

Dit seecker zijt.

 

Waerom ick meene,

 

O! Keur-Vorstin,

 

Ghy zijt die geene,

 

Houwt d'Oorlogh in.

 

End' u Vrouw Moeder,

 

Cloeck van verstandt,

 

Is meed een Hoeder,

 

Voor Cleefsche Landt,

 

Dus ghy te samen,

 

Maeckt allen beyd,

 

Dat in u namen,

 

Den Oorlogh scheyd.

 

Want u afwesen,

 

Had ons gebracht,

 

Geheel vol vreesen,

 

By dach en nacht.

 

Maer nu als heden,

 

In desen tijdt

 

Hoopen den Vrede,

 

Geheel verblijdt.

 

want U Persoone,

 

Can Mars niet wel,

 

Aensien soo schoone,

 

End' blyven Fel.

 

Seer soet, sachtmoedich

 

Syt ghy daer by,

 

Dus d'Oorlogh bloedich,

 

Moet laten hy.

 

Haer Hoogheyt mede,

 

Soo men bevint,

 

Heeft lief den Vrede,

 

En hoogh bemint.

 

Hier om ick schrijven,

 

Dat Oorloghs Beest,

 

Moet nu wegh blyven,

 

Geheel bevreest.

 

't Can niet aenschouwen,

 

Hoort mijn bedien,

 

Twee sulcke Vrouwen,

 

Als m' hier sal sien,

 

Dat haers gelijcke,

 

Verstaet wel myn,

 

In't Duytsche Rijcke,

 

Niet veel can zyn.

 

Van cloeck verstande,

 

End goedicheyt

 

Waer om dees Lande,

 

wel zyn bereydt,

 

Haer te beminnen,

 

Uyt hertsen grondt

 

Met al haer Sinnen,

 

Tot alder stondt.

 

Met groot verlangen,

 

Bidt men hier noch,

 

Ghy moght ontfangen

 

Een Vruchte doch,

 

Een Vorstin schoone,

 

wat geeft den Heer

 

Off eenen Zoone,

 

Dits haer begeer.

 

Waer door dees Landen,

 

Naer haren lust,

 

Door goedt verstanden,

 

Blijven gerust.

 

Dat wilt ons geven.

 

Dien goeden Godt,

 

Dewijl wy leven,

 

Dit is het slot.

[fol. C2r]

 

Wilt my vergeven

 

O Keur-Vorstin,

 

Soo 'kheb geschreven,

 

Tegen u Sin,

 

De Poësien

 

Die dwingen myn,

 

Dat ick by tijen

 

Soo, stout moet syn.

 

Hoe hoogh van Staten

 

Dat jemant is,

 

'k Kan dan niet laten

 

Gelooft dat wis,

 

Als ick begeere

 

End' can ick niet,

 

Moete dan ontbeere

 

Tot myn verdriet.

 

Maer 'k wil noyt schrijven,

 

Van jemant quaet,

 

Als die bedrijven

 

Myn valscheyt gaet,

 

Waer door 'k bewijse,

 

End' oock beken

 

'k Jeder wil prijsen

 

Met myne pen.

 

Iae't doet myn smaken

 

Veel droefheyt stil,

 

Ick't niet can maken

 

Wanneer ick wil.

 

Waer uyt men dencken

 

Moet Godt den Heer

 

Dees Cunst wil schencken,

 

Naer syn begeer.

 

Ick wensch hier mede,

 

O Keur-Vorstin,

 

Altijdt den Vrede

 

Naer uwen Sin.

Dit gemaeckt binnen Cleve den 7. Iulij 1651.