Tot Loff Van den Doorluchtigen Hoogh-gebooren Prince Henricvs Wilhelmvs Keur-Prins van Brandenburgh.
Hoe de Fonteyn van Poësy,
Ontsprongen is, door hem in my.
ICk die mijn leven noyt geen Rijmen docht te schrijven,
Meenden t'onmooghlijck was ick 't soud' connen bedrijven.
Wert eens gheweckt uyt slaep den derden Iulij vroegh,
Wanneer de klocke doen noch geen drie uren sloegh.
Het was al in het Iaer van acht en veertich mede,
Als Spaengjen met Hollandt maeckten dien grooten Vrede.
En men den Keur-prins Hoogh van Brandenburgh sagh
Gebooren worden wel, op den Hemel-vaerts dagh.
Siet doen soo is tot mijn Minerva ingecomen,
End' wilde wegh doen gaen dien grooten Godt der droomen.
Maer hy woude van my niet wijcken op dien tijdt,
Waerom doen in mijn hooft ontstont een grooten strijdt.
Want siet der Droomen Godt en woude niet gedoogen
dat ick ontsluyten soud mijn slaperighe ooghen,
dus ick tot drie mael toe myn bedt had saght bereyt,
End' om te slapen wel gemaeckelijck geleyt.
Soo heeft doch Pallas mijn niet willen laten slapen,
Voor ick van den Keur-Prins een Vers heb moeten maken.
Waerom ick over-endt rees met een gram ghemoet,
End' dacht doen in myn selfs wat Pallas myn nu doet:
| |
Ick en can doch gheen eer van dese Veers vercrijghen,
Want vrouwen schrift, moet doch al voor de Mannen swijgen,
Insonderheyt van een die noyt gedacht en heeft,
Te maecken eene Vers van eenich Mensch die leeft.
Ick laet staen sulcken Vorst, die soo hoogh is verheven,
Dat daer van syn's gelijck, noch maer ses Vorsten leven,
Waerom ick dat niet dorst, met myne pen bestaen,
'kHebt evenwel door dwangh van Pallas noch ghedaen.
Soo haest dit was gheschiet ben ick in slaep ghelegen,
Tot dat de klocke wel acht uren was ghesleghen,
doen dacht ick in myn sin, wat heb ick doch te nacht
Gedroomt, of wat was 't dat myn slaep stoorden onsacht.
Maer als ick wel te deegh begonde te ontwaecken,
Quam het myn inden sin, dat ick wat had gaen maecken,
End' als ick met myn oogh uyt de gardijnen sach,
Bevondt ick daer een Veers, die op de tafel lagh,
Ick nam die in de handt, woud sien wat het soud' wesen,
Was het geschreven dat ick 't niet wel conde lesen,
Om dat het waer geschiet, als het noch duyster was,
dus om 't wel te verstaen hollep my weer Pallas.
Maer ick hebbe terstont haer gunst weer moeten derven,
Soo langh tot dien Keur-Prins, quam seer subijt te sterven.
drie dagen naer syn doodt, des avonts de clock thien,
doen heb ick weder om haer groote gunst gesien.
Want sy ginck my op't-hoogst wel sterckelijck ghebieden,
dat ick de droefheyt groot van Landen, Steden, Lieden,
Soud' stellen wel perfect met Veersen heel ten toon
Syn afcomst hoog en macht ooc med' dat hy was schoon,
Groot reden had ick naer syn leven te verlanghen,
Ick die door syn geboort hadde de Cunst ontfangen,
Van d'Eed'le Poësy, Dies ick vvel roemen mach.
Dat ick in't leven quam, door syn Gheboorten Dagh.
End' daer-en-boven noch magh myn geluckich noemen,
Ick door soo hooghen Vorst dees Cunst hebbe bekoemen.
Denckt had de doodt dien Vorst syn Iaren niet vercort,
Wat wijsheyt de Nateur, in hem wel had ghestort.
| |
Daer hy noch synd' een Kindt een Poetes deed koomen,
Men meendt noyt is gheschiet by een Keyser van Roomen.
Hoe kloeck hy wel moght syn van verstant ende macht,
Heeft Nateur om haer noyt Poetessen gebracht.
O groote Keurvorstin met recht, moetmen u eeren,
Dat ghy so weerden Zoon, creeght van den Heer der Heeren,
Waerom men wenschen mogt tot rust van 't heele Rijck
Hier weer een Zoon magh syn den eersten heel gelijck.
Daer meed werdt dan betoont, dat Godt voor Brandenburge,
Seer vele Jaeren heeft ghedragen groote sorge:
Dewijl tot twaelf toe van Vader tot den Zoon,
't Keur-Vorstendom ghestaegh beseten hebben schoon.
Noch wensch 'k u Keur-vorstin en Keur-vorst hoog van staten,
Dat ghy niet eer en komt u leven te verlaten.
Voor dat ghy uyt u Saet u Zoons Zoons Zoone siet,
Gelijck men seyt by u voorsaten is gheschiet.
Hierom bidt ick aen Godt, Keur-vorst door-lucht verheven,
Dat Godt een Zoone weer u soo perfect wilt gheven,
Gelijck dien Keur-Prins was, seer lieffelijck en schoon,
Waer meed hy boven al de Vorsten spandt de Croon.
Mijt, Strijt, Lijt, Nijt.
Dit gemaeckt binnen Cleve, den 16. Februarij 1651.
|
|
Auteursrechtvrij