Uit stilte en strijd

[p. 19]

VII.
Mijmering.

t Wordt stil - en als een stille droom

Komt de avond om mij heen, -

En zachtjes ga ik droomend aan

De weefstoel van 't verleên.

En zachtjes tel 'k de dagen weer

Die door mijn vingers gleên -

En droomend zie 'k het dampend dal

Door de avondschemer heen.

Daar is dezelfde heuvel waar

De zon vroeger verdween -

Daar zijn dezelfde dingen nog

Waarop zij vroeger scheen.

Dezelfde boome' en pade' - iets is

Toch anders dan voorheen -

Zij waren stiller - vreemder - of

Veranderde ik alleen?

Daar liep ik - en daar lag ik toen -

Daar klom ik overheen -

Het lijkt zoolang - zoolang al - en

't Is toch niet lang geleên.

[p. 20]

 

En langzaam, om mijn droomend hoofd,

 

Komen twee armen heen -

 

En 'k droom - en 'k waak - en ach, ik weet

 

Niet of ik lach of ween.

 

 

 

En peinzend zie ik haar gelaat,

 

Dat buigt over mij heen -

 

En 'k zie haar aan, en weifel nog -

 

Ben ik niet meer alleen -?