Eerste oogst

[p. 40]

XXXVI.
Maan-nacht.

De gracelijke maan gespte 't satijnen

Kleed en zijden weefsel uit al de dalen

Der aarde saam tot 'n zilvren knoop van stralen,

Waaruit haar klaar gelaat stil hing te schijnen.

Toen kwam een stoet van pelgrims aan, de schrale

Noord-wind dreef hen besneeuwd door de woestijnen
Der heemle', hun vilten pij aan flarde' in 't fijne

Licht der maan, - - 'k dacht: vanwaar? om wat te halen?

Wij zijn die pelgrims door de sneeuw der tijden,
Wij vragen niet vanwaar - noch uit welk lijden, -

Wel weten wij waarnaar wij barvoets gaan;

En soms - soms dwaalt een heldere gedachte
Naar 't blijde kind van latere geslachten,

Als 't onze schimmen ziet bij lichte maan.