Eerste oogst

[p. 31]

III.

[p. 33]

XXIX.
Herfstnacht.

Langs wei en wilgen gleê de vochte nacht,

Het deinzend witte kleed golfde en bezoomde

Het lage land, - boven den herfstdauw doomde

Het blinde oog der maan, - zoo stil - zoo zacht.

De schim der stad ontvlood een matte klacht,

Ginder en verder stond een boom, en droomde

Eenzaam, - van mistig natte takken stroomde

Aldoor, aldoor een doode bladervracht.

Toen dacht ik aan ons werk, o kameraden!

Hoe nachten nog om onze schouders hangen,

Om zwakke lichtgestalten, zwaar beladen:

Wij schudden 't menschenlot, door vreugd bevangen, -

En slechts een dorre vloed van vale bladen

Ruischt in het meer van mateloos verlangen!