Eerste oogst

[p. 29]

XXVII.
Iris.

Over het grauwe golvend bergland joegen

De angstig zwangre wolke' hun nacht, - de wilde

Donder loeide, - en de doffe echo's rilden

Tot zij hun roffel uit alle rotsen sloegen.

Maar waar tot mij de hemel boog, daar tilde

De lucht heur zware wimpers op, - haar voegen
Barstten open - en breede stralen droegen

Het druipend goud op 't hoogland, waar het trilde.

Toen groeide over mijn duizlend hoofd uit vale

Diepten een purpren vlam, die langzaam steeg,

Om als een blonde engel naar 't licht te dalen.

O dat mijn lied die lichte vleugels kreeg! -

Dat het als Iris uit den nacht kwam stralen, -

Zijn glans als 'n engel naar de toekomst neeg.