Eerste oogst

[p. 22]

XX.
Tot de armen.

Weer groef die steenen stad haar grauwe blikken

Diep in mijn open hart, waarin 't verhaal

Van zon en zomerlucht kwijnde in de taal

Der heugenis, die in haar rook ging stikken.

Bij die meedoogenlooze sombre praal

Voelde ik een lust om het luid uit te snikken:
Waar bloeiden aan die mure' in donkre dikke

Schimmel de bloemen van een ideaal?

Maar toen ik te avond, in het grijze licht,

Langs de oude gladde dorpels van de armen

Mijn schatten zocht, zonk van mijn hart 't gewicht

Van eigen leed, - toen bloeide in mij die warme

Bloem van Liefde open voor wat er ligt

Aan straat en spelend glimlacht om erbarmen.