Eerste oogst

[p. 21]

XIX.
Eenzaam.

De sombre pijnen ruischten, - kreunend bogen

Hun donkre kronen neder naar de korst

Der aarde, - de winden sloege' aan mijn borst

Hun grauwe vleugels, - de struiken hadde' oogen.

Ik vluchtte de verlaten hei, - de vorst

Der eenzaamheid, de vale raaf, gevlogen
Op mijn schouders, zat over mij gebogen,

Dat ik de bange lucht nauw aadmen dorst.

Bij 't witte dorp groette een levend wezen,

Een gulle boer van achter 'n volle kan,

En voor zijn groet smolt alle leed en vreezen.

O! wanneer komt de tijd, dat ieder man

In elk paar ooge' een vriendengroet zal lezen,

Geen menschenhart eenzaam meer leven kan!