Eerste oogst

[p. 19]

XVII.
Na den regendag.

De woeste sterke wind zong zulk een bangen

Zang, de wolken goten hun grauwe kruiken

Op de aarde leeg, - vergeefs sloot ik mijn luiken:

Het was het jagend lied van wild verlangen!

Dien gulden avond vlamde 't in de struiken,

Als tranen op bebloosde kinderwangen, -
Waar 'n roode zon in elken drop bleef hangen,

Ging 'k langs het stralend pad den Zomer ruiken.

Vriend, luister aan mijn borst: - hoort gij den storm,

Die zingt en jaagt - juichend in 't harte viel,

Waarin mijn trane' als rijpe vruchten beven?

Eens spiegelt zich een gansche wereldvorm,

Als zon in dauw, in elke menschenziel - -

Wij weten 't vriend, - wij zullen 't niet beleven!