Eenzame liedjes

[p. 9]

V.
De populieren.

(voor viool.)

Het ruischt in de avondstond,

Het ruischt in 't zingende verbond

Van mijne lieve donkre populieren -

Ik hoor hun koele geest

Het winderige avondfeest

Met eene diepe sombre vreugde vieren.

Als in de morgen nauw

Hun stammen rijzen uit de dauw,

Zingen mijn hooge tooverige boomen -

Ik hoor hun kalme klacht

Tot in de stille sterrennacht

Van al hun zangerige takken stroomen.

Als ik het leven vlied

Met in mijn hart zijn jammerlied,

Luister ik naar hun ritselende blaren -

Tot leed en wrevel vlucht

En ik met een gedweeë zucht

Mij onder hunnen balsem voel bedaren.

Zoo 'k aan hun wortels kniel

Als 't waait en wankelt door mijn ziel,

Hoor 'k over mij hun rustig vrome koren -

[p. 10]

 

Dan gaat mijn weenend hart

 

En heel mijn menschelijke smart

 

Onder hun zingende gebed verloren.

 

 

 

Als in het morgenlicht

 

Ik, blijde om een droomgezicht,

 

Verdwaal onder hun sombere gezangen -

 

Dan zwijgt mijn zwakke lach,

 

En blijft dien ganschen wijden dag

 

Een vreemde stilte in mijn boezem hangen.

 

 

 

Ik weet wat mij verstomt,

 

Wat van hun loovers nederkomt,

 

Wat daalt uit hunne wankelende kronen: -

 

Dat is vergetelheid -

 

De adem van de eeuwigheid

 

Die in die duizend blare' is blijven wonen.

 

- - - - - - - - - - - - - - -

 

Ik zit in de avondwind,

 

Een stilgeworden menschenkind,

 

Onder mijn lieve donkre populieren -

 

Ik doe mijn oogen toe,

 

En luister eenzaam zwijgend hoe

 

Zij fluisterend hun sombre vreugden vieren.