Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 523]

[956B] Aquarium^(aant.)

In het aquarium
bewaren vissen de schijn
zo pas geschapen te zijn;
kabouterend om een hoek,
schokschouderend op zoek.
Gezeten aan hun middelloodlijn
komen zij toegeschoven
in al het ondersteboven
van kamer en raamkozijn.
Tegen de zwaartekracht in
randen zij bovenin
even het droge aan,
alsof, van daar uit gezien
en met ons oog bovendien,
buren aan 't bekvechten slaan.
Doch beide realiteiten
zullen elkaar niet bijten.
God scheidde water en land
en stapte voor 't eerst aan land.
Het spiegelbeeld kwam tot stand.
Jezus liep over het water
op een scheepje af, eeuwen later;
een spooksel, dachten ze, staat er.
Simon Petrus riep in de storm:
Heer, indien gij het zijt,
beveel dat ik tot u kom.
De wonderen zijn de wereld niet uit,
want het ging een paar stappen goed.
Maar toen ontzonk hem de moed.
Hij zakte als lood omlaag,
greep Jezus hem niet bij de kraag.
We zijn hier niet aan het strand.
We zijn hier bij de interne
vraagstukken van de moderne
hydrodynamische wetten,
die het ons voorlopig beletten.
Dan komt het wel in de krant.
De watervracht naar omhoog
en de evenwichtelleboog

[p. 524]

40

grondvesten iedere vis

 

waar deze toevallig is.

 

Met minder kan hij niet toe

 

en meer wordt hij nimmer moe

 

diepzinnig te verplaatsen

45

in een voorzichtig haasten;

 

een vrijheer onbetwist,

 

als hij niet beter wist;

 

de staart met zachte zwenking

 

aanhoudend in bedenking.

50

O vis waarmee het bezig is

 

wat ik niet heb: verheffenis

 

op eigen kracht en zinken

 

door drempels van verdrinken;

 

symbool van God de Zoon

55

om ons verdiende loon.

 

Door een zondvloed eenmaal gespaard,

 

voelen vissen zich onbezwaard.

 

Al dreunen straaljagers over,

 

zij worden geen duimbreed verschoven,

60

beveiligd binnen hun tover.

 

Aan één stuk door verkiezen

 

zij vlak voor hun neus precieze

 

punten aan doofstom glas,

 

kauwende op hun kiezen

65

of water wittebrood was;

 

scheelogend langs het niets;

 

zichzelf het enig iets;

 

om plotseling, zonder reden,

 

te vluchten uit het heden

70

terug naar het verleden,

 

weg door het weerstandloze

 

en doen de namiddag blozen;

 

het weerlichten van de geest

 

waarvan je in Genesis leest.