Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 515]

[1012] Dies irae^(aant.)

Zo gauw ik weg moet is het niet meer goed.
De maaltijd brokkelt af, muren ontwrichten
tot in hun wortels en mij staat te duchten,
dat ik de tijd van Pontiac ontmoet.

Gedaantes trekken voort, een lange stoet;
het stempel van de dood op hun gezichten.
Uit hoge megafoons klinken berichten
waar elk zijn meervoud achterlaten moet.

Vijfuurgevoel, een soort examenvrees,
maakt in het huis onderafkoeling gaande;
een paralyse onze stemmen hees.
Het oordeel groeit en wij bevriezen staande.

Diep in de bouwput steunt nog het beschot
primordiaal op centimeters God.