Gedichten. Deel 1. Teksten

[1002] Zonneleen^(aant.)

Het najaarsgoud is uitgebroken tegen
het hemelblauw. Een middeleeuw begint.
Ik ga te paard over de bronzen wegen
en denk dat ik u eenmaal wedervind.

Gestoken in het harnas en gezind
tot kruistocht, met de pauselijke zegen,
is mij aan huis en hof niets meer gelegen;
rij ik door deze stilte van een kind.

Voor hen die achterblijven werd ik al
initiaal. 's Winters zullen ze lezen
over ridders, getreden in het krijt.

Ik echter, onder het vergrootglas tijd,
ben uit de dode letter opgerezen.
Het dorre blad krijgt een metalen schal.