Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 308]

[662] Kristal^(aant.)

Tusschen heuvelen van den tijd
ligt het verre water samen,
op het niveau der eeuwigheid,
in een windloos hemelvlak,
vreemd aan de aarde.

Vreemd aan het bloed. Een wit kristal,
helder en zich voortaan gelijk.

Nadat het wonderlijk ontsprong
ten bodem van het duister dal
van mijn begeeren,
ging het een snelle went'ling aan,
onder de donkere dans der maan,
met nacht en sterren
en toen het uur voltooide in den morgen
lagen de koude, gouden
scherven van het festijn tesaam.

Maar zij lag zonder bitterheid
in mijne arm en sprak:
nu weet ik wat er brak,
en schreide en hief te zingen aan:

Op het schip van nu en morgen
staan der ziele onbezorgde
schepelingen, die den tijd
in zich voelen overhellen
naar het uur, dat snel en diep
in het dansen om hen riep.

Want het water is waarachtig,
rustend in zijn middelpunt;
en der horizon indachtig,
die het zoet omhult.