Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 265]

[567] Meel^(aant.)

Wind van wol aan de ramen,
en je lippen gloeien nog.
Wij zijn als tarwe samen.
Morgen, kom niet te vroeg.
Je oogen: rijpe bramen,
en woorden, hoog en ijl,
suikeren in je keel.
Wij hebben evenveel,
hoe langer hoe zeldzamer,
van dit ontzaglijk meel.
Diep binnen onze armen
verwarren wij en vinden
de eene voor de ander
in zijn ontelbaarheden
vermeeren en vermindren.