Gedichten. Deel 1. Teksten

[548] (Slaapliedje)
II^(aant.)

'k Weet hoe haar oogen zullen zijn
als zij gaan slapen is: vervreemd
van leed, en wat het leven neemt
is weggenomen zonder pijn.

Sterren bewakend van 't heelal
dat ligt gezonken in den schrijn
dier oogleden, glimlacht zij smal:
zoo zuiver heeft het kunnen zijn.

En ik lig ergens anders over
dit beeld gebogen en besef:
al wat zich niet meer spiegelt is gelogen
en al wat hier in spiegelt ben ik zelf.