Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 222]

[471A] (Wij stonden huid aan huid)^(aant.)

Wij stonden huid aan huid
met geschrokken beenen
en vlijmende keelen.
Het sneeuwde besluit;
menigvuldig voornemen
voerde niets uit
dan innerlijk weenen,
omdat de tijd
tekort schoot voor zooveel
weelde op eenen:
een vurige oven
zonder sterven
een uitverkiezen
van holten en liezen
in alvermogen,
en duizend regenbogen,
getrokken over elkanders land.
Wij stonden hand in hand.