Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 220]

[467] (Ik schrik wanneer mijn naam weerklinkt,)^(aant.)

Ik schrik wanneer mijn naam weerklinkt,
want zijn beteekenissen zijn verminkt
tot gruwelijk geluid en beurt
bij bed en bord, er zijn dingen gebeurd,
die niemand achterhaalt, ik ben
gevangen tusschen slijmvliezen
en kiezen, die langzaam vergaan;
een levend graf, dat zal bestaan,
zoolang dit speeksel zich afscheidt
in de mondholte van den tijd.