Gedichten. Deel 1. Teksten

[352] Houtsnede^(aant.)

Witte sneeuw, ik ben u schuldig
nachten, uit u vandaan
in bloed ondergegaan;
en duizeling, onkundig
daaraan.

Ze waren even enkelvuldig
als gij gekomen, gespannen aan
stilte en maan, zorgvuldig,
onmondig, diafaan.

Oogen begrepen donker
als flonkeringen Gods;
haar lichaam stond in trots
tegen dit zwart te pronken.

Waar is het heengezonken,
sneeuw, die de sporen vult
tot op dit kerkerraam,
met bovenmenschelijk geduld.