Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 164]

[348] Thebe^(aant.)

Met leven toegerust voor beiden,
liep ik vannacht de gangen in,
die naar u leiden.
Het ondergrondsch geburchte droeg
een stilte, die met tegenzin
mijn tred verdroeg.

De muren stonden als verzadigd
van ruige schimmel; lucht en licht,
voorgoed beschadigd,
beten mij uit; de wil alleen
bij u te zijn in 't jongst gericht,
hield mij ter been.

Het labyrinth verliep in schroeven
van eender, blinder cirkeling.
U ten behoeve?
Ik weet niet meer hoe lang ik ging.
Hoe brachten zij, die u begroeven,
zoover een ding?

Totdat mijn voeten op u stuitten:
uit een volslagen duisternis
zag ik uw oogen opensplijten;
uw handen die ik niet kon tillen,
voelde ik langs het leven streelen,
dat in mij sloeg;
uw mond, in dood verholen, vroeg.

Een taal waarvoor geen teeken is
in dit heelal,
verstond ik voor de laatste maal.