Gedichten. Deel 1. Teksten

[339] De verdronkenen^(aant.)

Misschien zijn ze niet meer voorgoed verdronken,
Eduard Hoornik, nu je hebt gezegd,
dat je kon zien hoe hun gezichten blonken,
onder die laatste brug, waaroverheen jouw weg
de hunne kruiste, voor de zee ze recht
nam in zijn stroom, het wereldwater in.

Misschien weet je een land van zooveel licht,
dat hun verstarring er niet tegen is bestand,
en drijven zij daarheen uit ons gezicht.