Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 138]

[301] Nadood^(aant.)

Ontleeningen aan duisternis,
met ademhalen toegerust,
- het eenige, waarmee ik wacht -
worden in mij nog eens bewust
het lichaam dat zij zijn geweest;

voorposten, door den geest bezet,
beluisteren het net,
dat eeuwig-ongerust vibreert
tot in het hart der wet
waarmee gij onbereikbaar zijt
van deze kant;

vertalen tastend en bedeesd
de doodsberichten uit de nacht:
een wind? een lach?
totdat de morgen ze verteert,
omdat geen licht ze weten mag.