Gedichten. Deel 1. Teksten

[239] (De dood laat geen gedicht meer toe)^(aant.)

De dood laat geen gedicht meer toe
dan vóór ik met mijn handen,
die het leven aanrandden,
in dit de anderen te niet doe,

die zongen van haar dansen, hoe
leden tot lied zich spanden
binnen eeuwige standen:
het lichaam doet er niet meer toe.

Tenzij, maar ik besef niet hoe,
van tusschen houten wanden,
- o, keelgekropte schande -
zij opstaat, het verworden moe.