Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 103]

[231] (Liefde, ik blijf u loven)^(aant.)

Liefde, ik blijf u loven
vanuit de duisternis
in deze steenen nis,
ver van uw zoete alkoven.

Ver van de groene hoven,
waar aangevangen is,
blind over het gras
de vlam van uw beloven

Ver van 't zich veroorloven
in uw geheimenis
van wat doodelijk is
buiten uw ban en toover:

te nemen in zich over
hetgeen het andere is,
gevend zonder gemis
het eigen daarenboven.

En zoo ik mij nog vergis,
ziende op de kerkhoven,
liefde, doe mij gelooven
dat het niet over is,

nu wij uit u begroeven
dit lichaam, puur en wit,
zij het u ten behoeve,
en noode doen wij dit.

Wil ons niet gansch berooven
maar blijve het zwart op wit
door uwe hand geschreven
in dit onsterfelijk lied,

dat gij hebt toegeschoven
over ons laatst bezit
den steen van deze strophen.
Dat gij dit lied zijt. Dit.