Gedichten. Deel 1. Teksten

[144] Om een donker lichaam^(aant.)

Lichamen komen roze open
in late, voze pracht,
uit den vallenden nacht.
Aan parelgrijze straten,
gehuld in broze, paarse schemers,
staan huizen met lichamen open,
om weemoedig langs te loopen,
want ik ben niet van dezen,
die naakt en zichtbaar achter glas,
tusschen de koele rozen,
als in een droom verloren,
eeuwigheidje spelen,
zoo ernstig en volkomen,
dat zij het met den dood bekoopen
als de hemel zwart zal worden voor hun oogen.

Ik ben van mijzelf het laatste hopen
dat in haar lichaam nog de nacht
van mijn woord niet is verbroken;
dat ik eenmaal aan haar stralen mag
met al het donker open
waarin haar bloed ontstoken lag;
waarover onze oogen samensloten
voor jaar en dag.